"VRACHTWAGEN"

07.30 uur
Een beetje vreemd, maar hoe langer ik werkloos ben, hoe vroeger ik de wekker ga zetten. Ik neem mezelf voor vandaag uit te zoeken wat nu eigenlijk precies de gevolgen voor het brein zijn van langer dan 4 weken geen baan hebben en zet de tv aan. Jan de Hoop doet zoals praktisch elke dag in een trui zijn bekende journaal-riedel en ik ben blij met deze vertrouwde factor in het leven. Ik luister naar Jan, check zoals altijd de teletekst van NOS, RTL en TV West en constateer dat er niet veel bijzonders is gebeurd terwijl ik sliep. Goed zo. Vandaag is het tijd om de logeerkamer op te ruimen en dat is geen pretje dus ik stel het uit en draai me nog even om.

09.45 uur
Ik schrik me wezenloos van een afschuwelijk hard geluid en zit rechtop in bed. Ik besef me twee dingen: 1) dat vreselijke geluid was van een sms die ik heb gekregen en 2) ik was weer in slaap gevallen! Verdwaasd open ik de sms. Het is een bericht van manlief die klaar is met trainen en aankondigt dat ik thee moet zetten omdat hij onderweg is. Ik ben volledig in paniek. Waarom heeft het poezenbeest me niet wakker geklierd zoals iedere morgen? Waarom ben ik weer in slaap gevallen? Hoe krijg ik mijn drukke schema nou nog op orde nu ik al 2 uur achterloop? Zal manlief denken dat ik tot een lui varken verworden ben, nu hij al heeft getraind en ik nog steeds in bed lig? Ik spring het bed uit, glijd uit over de sokken die ik gisteravond heb uitgetrokken, val op mijn stuitje, zie sterretjes en strompel naar de douche. In een recordtijd van 15 minuten was ik mijn haar en poets mijn tanden. Al stressend vlieg ik de douche weer uit, zet mijn föhn op stand “vernietig” en trek wat kleren aan. Ik ren naar boven, smak mascara op mijn ogen en ja hoor: daar is manlief. Grumph. “Ben je net wakker??? Ouwe werkloze! Haha!” Ik zie er de humor niet van in, schaam me, maak boterhammen en baal. Ik wil niet als een ouwe werkloze te boek staan en loop driftig heen en weer door huis en doe net alsof of ik het heel druk heb. Op de vraag “wat heb jij voor plannen vandaag?” mompel ik “boodschappen, kleermaker, opruimen, administratie, retedruk” en weer zie ik manlief lachen. Oké, tijd om toe te geven. Behalve het opruimen van de logeerkamer heb ik feitelijk niets te doen vandaag. Hij ook niet en we besluiten samen niets te doen.

10.30 uur
We zijn niet zo goed in niets doen. En al helemaal niet in samen niets doen. Manlief besluit dat we nú een nieuwe scanner nodig hebben en we stappen in de auto. Onderweg naar de scannerwinkel wil manlief een omweg te maken en me nog even meenemen naar Kutterdam. Neeeeeeeeeeeee! Ik had mezelf voorgenomen daar nooooit meer heen te gaan en guess what? Ik zit gewoon wéér op de A13 richting dat vreselijke oord! Niets aan te doen, manlief rijdt, en zin om uit een rijdende auto te springen heb ik niet dus ik laat het maar over me heen komen.

11.15 uur
We zijn aangekomen. In een nog naarder stuk van Kutterdam dan iemand zich kan voorstellen. Er zijn havens en containers en onguur uitziende types. Er is ook nog een autohandel met Amerikaanse monsterauto’s en daar blijken we naar toe te gaan. Ik hobbel achter manlief de showroom in en zie de ene na de andere afschuwelijk grote auto. Nu had ik manlief al wel horen praten over een nieuwe auto, maar niets ter wereld had me kunnen voorbereiden op wat nu ging komen. Manlief troont me mee naar een soort monstertruck (de Coca-Cola vrachtwagen uit de Kerst-commercial is er klein bij) en deelt me mee dat hij er over denkt dit monster te kopen. Ik vraag of hij de gemeente al om toestemming heeft gevraagd de hele linkerkant van onze straat vrij te maken voor zijn toekomstige parkeerplek en krabbel achter mijn oren. Er komt een gladde autoverkoper op me af die graag wil weten wat ik van het monster vind. Ik zeg dat ik nog geen antwoord geef en eerst een stukje wil rijden. De gladjakker pakt de autosleutel, opent de schuifpui van de showroom om dat ding er uit te kunnen rijden en ik zeg nog voorzichtig “let op dat paaltje hè dat voor de pui staat!”. Hij snuift en doet net of ik iets extreem grappigs heb gezegd.

11.25 uur
De monstertruck zit vast op het paaltje voor de pui. Nu is het mijn beurt om te snuiven en ik zie het gezicht van manlief verstarren bij het idee van het moeten kopen van een schadebak. De gladjakker rijdt achteruit, doet of zijn neus bloedt, klapt het paaltje in en rijdt de monstertruck, die overigens 5,5 meter lang is, de showroom uit.

11.30 uur
De gladjakker beweert dat hij het paaltje niet geraakt heeft. De deuk in de bumper doet anders vermoeden, net als de zwarte lak op het witte paaltje, en ik slaag er niet in die zelfvoldane glimlach van mijn gezicht te halen.

11.35 uur
Manlief zit inmiddels achter het stuur, ik probeer nog steeds de monstertruck in te klauteren. Kijkend naar de enorme achterbak (afmeting voetbalveld) besef ik me dat mijn Ieniemienie daar makkelijk inpast en ik mompel wat over “compensatie” en “midlife-crisis”.

11.40 uur
We zitten nog steeds in monstertruck voor de showroom. Manlief stoeit wat met de Amerikaanse versnellingspook en ik ben volledig afgeleid door knipperende gadgets en het feit dat de passagiersstoel groter is dan de hele kofferbak van Ieniemienie. Het monster trekt op, er knippert, bliept en blinkt van alles en manlief is apetrots (hij vergeet dat het maar een proefrit is en hij doet me denken aan Sjakie in de chocoladefabriek van Willy Wonka.). We scheuren door de niet zo rustieke havenomgeving en ik opper dat wellicht moeilijk parkeren is met deze bak. Manlief beaamt dat en zegt dat we dat nu gaan uitproberen. Hij zet het monster in zijn achteruit en dan: een videoscherm! Er verschijnt een videoscherm met live footage van de parkeerplek waar manlief achteruit in probeert te parkeren! Ik heb nog nooit zoiets gezien, begin te gillen dat ik dat ook wil en ben niet meer te stoppen. Het liefst zou ik de hele dag willen achteruit willen inparkeren maar manlief vindt het minder spannend en rijdt terug naar de gladjakker.

12.00 uur
Ik vertel de gladjakker eerlijk dat ik het monster wel heel stoer maar ook vreselijk lelijk vindt. Manlief en gladjakker beginnen een gesprek (ter afstraffing, het kan niet anders) over het inruilen van MIJN Ieniemienie op dit monster en terwijl manlief naar het toilet gaat, bedenk ik een sluw plan en vertel ik de gladjakker dat hij er een beetje rot uitziet. “Slecht geslapen? U ziet zo bleek en dat hoestje klinkt niet best!” Zoals bij iedere man zodra daar aandacht wordt geschonken, beginnen bij hem direct de symptomen van een vreselijke ziekte op te doemen. “Echt? Ja hè? Ik voel me ook niet zo goed. Heb vreselijk geslapen vannacht! Ik zie er vast beroerd uit!”. Ik beaam zijn opmerking over zijn beroerde uiterlijk, manlief komt terug en de gladjakker (inmiddels heilig ervan overtuigd dat hij de vogelgriep heeft) verklaart zichzelf ziek en we moeten vertrekken. Ha. Dat zal ze leren mijn Ieniemienie in te willen ruilen.

13.00 uur
Een uur en een hoop gesteggel over de al dan niet toekomstige aanschaf van het monster later staan we bij de scannerwinkel. We zijn allebei vergeten waar we voor kwamen en dus kopen we een beeldscherm en geen scanner. Dat hadden we eigenlijk ook nog nodig, dus het is een verantwoorde uitgave.

13.45 uur
Ik rommel met snoeren, cd-roms en vooral een hoop verpakkingsmateriaal. B., goede vriend van manlief en door mij steevast bijgenaamd “de verschrikkelijke purschuimmoordenaar” maar dat is een ander verhaal voor een andere keer, komt langs.

14.30 uur
Het zweet druppelt in straaltjes van mijn voorhoofd af. Manlief en B. zitten aan tafel, eten roze koeken en kletsen en roddelen honderduit. Ze zijn vergeten dat ik er ook nog ben en negeren dat ik nog geen 2 meter verderop bezig ben met een taak waarvan ik vind dat die uitsluitend voorbehouden moet zijn aan het mannelijk deel van de bevolking.

15.00 uur
Ik heb de boel draaiend. Ha! Voor de tweede keer vandaag is daar die zelfvoldane glimlach. Wie zegt dat je hersenen inkakken als je werkloos bent? Ik ben trots, manlief ook en B. moet lachen. Ik wil een roze koek als beloning, maar die hebben de mannen allemaal opgegeten en van ellende eet ik een mandarijn. B. vindt het toekomstige monster van manlief ook errug moooooooi en om te vieren dat ze het eens zijn gaan ze een borrel doen. Ik blijf eenzaam achter met mijn nieuwe speeltje maar ga blij naar het nieuwe beeldscherm staren.

16.00 uur
Oké. Minder leuk is dat het beeldscherm BREEDBEELD is. Dat houdt in dat ik er op alle foto’s uit zie als een uitgerekte barbapapa. Hoe ik het ook instel, ik blijf mezelf met heupen van enorme afmetingen zien en zelfs mijn oren, waar tot vanmiddag 15.00 uur niets mis mee was, hebben de afmeting van satellietschotels. Gefrustreerd zet ik het beeldscherm uit en verdwijn naar de tv om daarop met mijn sims op een onbewoond eiland te spelen.

20.30 uur
Ik heb minstens 10 sigaretten gerookt, 5 nieuwe sim-vaardigheden geleerd en niet bemerkt dat het allang etenstijd is geweest en dat manlief er nog niet is. Ik zie dat ik een sms heb van manlief die meldt dat hij niet thuis komt eten en laat is en ik spoed me naar de koelkast. Ik pak er een bak uit, stop die in de prik-en-ping en met mijn bord op schoot bouw ik een kano en vaar naar een nieuw sim-eiland.

23.30 uur
Ik ben inmiddels aanbeland op weer een nieuw sim-eiland. Ineens gaat de voordeur open. Ik hoor een hoop gestommel en tref manlief in de gang aan. Hij heeft erg veel lol in zijn eentje en kondigt aan dat hij wat wil eten. Ik besluit lief te zijn en maak boterhammen met gebakken ei. Manlief gaat ondertussen wel even met mijn sims spelen zegt hij.

23.45 uur
Het ei is klaar, het ziet er allemaal heerlijk uit en ik loop trots (zie je wel, ik ben ècht een domestic goddess!) de woonkamer in. Geen manlief. Ook niet in de gang of op het toilet. Hij is spoorloos. Ik zet het door mij gemaakte overheerlijke maal in de keuken en daal af naar de slaapkamer. Daar tref ik een snurkende manlief. Ik maak hem wakker en verzoek hem dringend, zo nodig sommeer ik hem, om binnen drie minuten zijn luie dronken donder uit bed te bewegen en zijn ei te komen eten. Hij zegt “oké schat”, draait zich om en valt weer in een dronken slaap. Teleurgesteld dat manlief kennelijk meer geïnteresseerd is in dromenland dan in mijn kookkunsten, loop ik terug naar de keuken, gooi het ei en het brood weg en besluit ook maar te gaan slapen.

23.55 uur
Ik kruip naast manlief in bed, bedenk me dat het alweer een rare dag was en neem me heilig voor morgen om 08.00 uur op te staan en dan de rest van de dag de logeerkamer op te gaan ruimen. Als ik daar tijd voor heb tenminste….