"STUPID WONAN"

04.21 uur
Mijn telefoon gaat. Midden in de nacht gaat mijn telefoon en op de display staat “onbekend”. Voor de goede orde: nadat ik eerder vanavond al bijna was gestorven en nu eindelijk in diepe slaap verzonken was, blijkt dat ik mijn telefoon niet uitgezet heb toen manlief eenmaal thuis was. En dus zitten we nu allebei rechtop in bed van de schrik. Manlief en ik kunnen in dit soort situaties niet helder denken, dus ik zeg “god, er is vast iemand dood!” en manlief zegt “jeezus, brand op de zaak!”. Ik neem op, zeg mijn naam en aan de andere kant van de lijn heerst doodse stilte. Ik hang na drie keer “hallo?” zeggen maar weer op en direct gaat weer de telefoon. Weer “onbekend”. Manlief zegt dat ze me misschien niet hebben gehoord de eerste keer, dus ik neem maar weer op. Weer niets. Krijg de hik en het heen en weer! Ik kan mijn nachtrust goed gebruiken, zeker na vanavond, dus ik zet boos mijn telefoon op stil, leg het kreng op zijn kop en we zetten de tv aan.

04.27 uur
Omdat we glazen nachttafeltjes hebben, heeft je telefoon op zijn kop leggen dus niet zoveel zin. De hele kamer wordt verlicht door helderblauwe lichtflitsen ten teken dat iemand mij weer aan het bellen is. Ik kijk wie er nu belt en tot mijn grote schrik staat daar niet meer “onbekend” in het display, maar “H.”, de aannemer! Nu wil het nog wel eens gebeuren dat mensen mij per ongeluk op de raarste tijdstippen bellen of smsen, omdat mijn naam nu simpelweg met een A begint en veel mensen vergeten het toetsenbord van hun telefoon te vergrendelen. Zit dat kreng dan in hun zak bijvoorbeeld, dan bellen ze ongemerkt mij. Manlief en ik besluiten dat dat ook hier aan de hand moet zijn en trekken ons er verder niets van aan.

04.38 uur
Een sms! Van H., de aannemer. Oké, das op zijn minst raar. Wat zou er zijn? Ik open het bericht: “hello lieverd”. Pardon? Hello lieverd? Manlief zegt gelijk “nou das lekker dan. Die is dus verliefd op je. Fijn hoor, moeten we dus een andere aannemer. Alsof het allemaal nog niet ellendig genoeg was!”. Oh ja, nou is het ineens mijn schuld?! Als H. al verliefd op me is, dan kan ik daar toch zeker niets aan doen? We kibbelen wat verder en terwijl we dat doen word ik gebeld door H., maar ik neem natuurlijk mooi niet op!

04.47 uur
Drie oproepen verder komt de volgende sms binnen: “Hello i be girl end h. take fone please”. Oké, dit moet niet veel gekker worden natuurlijk. I be girl? Wat is dit in vredesnaam? En waar komen al die rare spaties vandaan tussen de woorden? Manlief lijkt direct te weten wat er aan de hand is. Hij zegt dat het natuurlijk de vrouw van H. moet zijn, die vast buitenlandse is omdat H. altijd naar de Filippijnen op vakantie gaat, dat ze natuurlijk ruzie hebben gehad, zij in zijn telefoon heeft gekeken en nu denkt dat ik, omdat ik in de telefoon van H. sta geprogrammeerd, zijn geheime vriendin ben. Nou, daar ben ik lekker mee dan. Ondertussen staat mijn telefoon roodgloeiend, de mysterieuze “i be girl” weet niet van ophouden. Maar ik neem mooi niet meer op, ha!

04.52 uur
Aha, weer een sms van H.. Dit keer in hoofdletters en weer met die rare spaties ertussen: “YOU FOCK MI BOY FRIEND NOUW YOU SCER TALK TOGETHAR STUPID WONAN!”. Stupid woNan?!? Oké, dit wordt nu echt vervelend. Manlief zegt dat we morgenochtend, nadat ik de huisarts heb gebeld, direct H. moeten bellen en moeten ingrijpen. Ondertussen blijft mijn telefoon mysterieus rustig, er komen geen oproepen meer. Oh God, ze zou toch niet weten waar we wonen en onderweg zijn om mij ritueel te verbranden ofzo?

04.59 uur
Ah gelukkig, weer een sms, dan is ze vast niet onderweg! Deze tekst is duidelijk bestemd om mij nieuwsgierig te maken zodat ik ga bellen: “Hay angela”. Ja ha, alsof ik daar intrap! Ik ben malle Pietje niet! Manlief besluit dat het genoeg is geweest en we zetten mijn telefoon uit, smijten het kreng de gang op en al roddelend en stiekem grinnikend gaat het licht uit en vallen we eindelijk weer in slaap.

08.00 uur
Dodelijk vermoeid worden we wakker van de wekker. Terwijl manlief gaat douchen, bel ik de huisarts.

08.05 uur
Dankuwel God, Boeddha, Allah of wie dan ook! Ik ga niet dood, tenminste, nu nog niet! Wat ik heb gehad volgens de huisarts was geen hartinfarct, geen longembolie, geen acute slokdarmaandoening, maar gewoon een simpele, ordinaire hyperventilatie-aanval! Volgende keer in een plastic tas ademhalen en ontspannen is het devies. Het is waarschijnlijk gekomen door die enorme berg stress waarmee ik mezelf de afgelopen weken heb opgezadeld en de ongelukkige staat waarin ik verkeer. Gewoon mijn vertrouwde bubbels eigenlijk, maar dan duizend keer zo erg. “Fijne dag nog en ontspannen hè?!” zegt de dokter en opgelucht hang ik op.

08.10 uur
Manlief is ook opgelucht, maar is ook geschrokken. Hij kijkt zorgelijk en bedenkelijk en kondigt aan dat hij hier vanmiddag even over wil “praten”. Oh jeezus, “praten”! Ik haat “praten”! Het is een angst die ik heb overgehouden uit mijn jeugd. Als mijn moeder even wilde “praten”, dan volgde er onherroepelijk een enorme ruzie, al dan niet met een paar klappen erbij. Sindsdien, als iemand even wil “praten” denk ik dat de wereld vergaat, of dat ik iets verschrikkelijks heb gedaan zonder dat ik het wist en dat het nooit meer goed komt. “Praten” heeft namelijk niets te maken met praten zónder aanhalingstekens. “Praten” staat zonder meer garant voor een portie doffe ellende! Simpele gesprekken zoals functioneringsgesprekken bijvoorbeeld zijn aan mij ook niet besteed, ik zit dan als een bange angsthaas naar mijn gesprekspartner te staren en ondertussen te hopen dat het snel voorbij is. Feitelijk hoor ik dus eigenlijk nooit wat als je even met mij wilt “praten”, want ik ben dan zo bang dat ik toch niet luister. Nu, na deze aankondiging door manlief, slaat de schrik me echt om het hart. Oh, dit is afschuwelijk! “Praten”!

09.00 uur
Manlief vertrekt om te gaan sporten, zich kennelijk van geen kwaad bewust, want hij doet heel vrolijk, kust me en wenst me veel succes met het gesprek met H.. Ik trap hier natuurlijk niet in, deze truc ken ik ook al lang. Net doen of er niets aan de hand is na zo’n aankondiging zodat ik me van geen kwaad bewust ben en dan vanmiddag natuurlijk de beuk er in. Let maar op mijn woorden, dat “praten” vanmiddag wordt dramatisch!

09.25 uur
Inmiddels is H. gearriveerd. Ik zeg dat ik even met hem wil “praten”. Ik lach erbij en vraag of hij zo een kopje koffie komt doen dan, zodat we dus even kunnen “praten”. Ik heb de kunst van het inleiden van zo’n “gesprek” goed afgekeken vroeger, H. loopt als een rat in de val. Binnen een minuut staat hij in de woonkamer.

09.30 uur
Ja, nee, uh, het was zijn ex. Ze komt uit Portugal. En het is al 4 maanden uit. En hij had zijn telefoon daar laten liggen. En toen heeft ze iedere vrouw uit zijn contacten gebeld en gesmst vannacht. En hij schaamt zich kapot. En hij is niet verliefd op mij. En hij wil nooit meer een relatie. En sorry. Hmmm. Ik vind het maar een raar verhaal. Als het al 4 maanden uit is, wat deed hij daar dan? En Portugees? Die tekst zag er eerder Thais of Filippijns uit. Nou ja, hoe het ook zij, H. wil nooit meer mijn nummer opslaan, hij belt manlief wel als er wat is en nog een keer sorry. En 5 minuten later is hij met de noorderzon vertrokken voor vandaag.

10.00 uur
Ik sta te kletsen met P., de werkman die de voegen uit de gevel moet slijpen. Hij is niet heel slim, wel aardig, maar vooral errug lelijk. Zo lelijk dat ik er geen genoeg van krijg naar hem te kijken. Iedere keer ontdek ik weer iets dat nog lelijker is dan het vorige dat ik had ontdekt, het is echt een genoegen om naar te kijken, deze man! Totdat P. de net door mij aangeschafte, peperdure, spaarlamp met schemerschakelaar uit zijn klauwen laat vallen op de stoep. Ik ben echt boos, maar ja, het is maar een lamp en mijn oma zei altijd “er zijn langer …. (in te vullen naar keuze) dan dat wij er zijn” dus ik laat het maar. Ik noem hem wel zogenaamd grappig nog even lampenlul en vertrek naar binnen. Ik moet me zo langzamerhand voor gaan bereiden op het “praten” vanmiddag.

13.00 uur
De afgelopen drie uur heb ik doelloos in de rondte geslenterd, heb ik toch 5 sigaretten gerookt (sorry God, maar ik zal echt stoppen, alleen nu gaat dat even niet want ik moet straks “praten”) en heb ik dus niets uitgevoerd. En nu staat P. de lampenlul in de kamer om te vragen of er beneden water in de hal staat. Ik ga kijken en ja hoor, er golven liters oranje water onder de deur door. Christemezielen, houdt het dan nooit op? Ik ren via de andere deur naar buiten en zie daar P. en zijn maatje staan, die me vertellen dat het putje buiten niet meer doorloopt (vandaar die liters water die onder de deur doorstromen) en dat ze er nog wel 3 x de hogedrukspuit ingezet hebben, maar dat het alleen maar erger wordt. Kut met peren! Ik bel via P.’s telefoon met H. (ik ben natuurlijk niet gek, ik gebruik mooi mijn eigen nummer niet meer) en H. zegt dat ik een rioleringsbedrijf moet bellen en dat de werkzaamheden dan nu stil liggen voor vandaag.

13.30 uur
Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb rioolbedrijf Zegwaard gebeld voor het putje, er komt vanmiddag nog iemand langs en geen paniek zei de Zegwaard-man. Geen paniek? Geen paniek? Weet deze man wel wat voor enorme stress ik hier beleef? Toegegeven, vergeleken met een vluchteling in Sudan heb ik het helemaal niet zwaar, maar ik beleef hier toch echt mijn eigen drama op de vierkante meter. Triestig, ongerust en gek van de stress drentel ik door de keuken.

14.00 uur
En ik drentel door de woonkamer en de slaapkamer.

14.30 uur
En ik drentel vrolijk verder. Logeerkamer, washok, rommelhok, badkamer.

15.10 uur
Shit! Daar is manlief! Oh neeeeee!

15.30 uur
Hij begint er maar niet over. Nou, dan ik maar want ik hou dit geen seconde langer meer vol. “Uh lief, je wilde nog ergens over “praten” toch?”. “Oh ja, helemaal vergeten!” zegt hij blij. Ik graaf me emotioneel in en bereid me voor op het allerergste, want dat is natuurlijk wat komen gaat, dat kan niet anders.

16.45 uur
Yeah! Joepie! Hoera! Yes yes yes! Joehoe! Tralalie tralala! Manlief heeft een nieuw plan ontwikkeld! Nu ik officieel bijna ten ondergegaan was aan de stress, heeft manlief bedacht dat we het huis niet zullen verkopen, maar dan moet ik wel weer gaan werken. Dat scheelt dan in de financiële lasten en dan is er niets meer aan de hand! Werken? Tuurlijk ga ik werken! Ik neem desnoods drie banen als het moet, maar werken zal ik! Dan wordt dit gewoon het blog van “een willekeurige dag uit het leven een voormalig werkloze”! Geen enkel probleem! Manlief is stomverbaasd, want ik haat werken, dat weet hij nog beter dan ik, dus deze reactie van mijn kant had hij niet verwacht. Maar ja, een deal is een deal en eindelijk, eindelijk voel ik dan de stress echt uit mijn lijf zakken. Ik ben acuut hondsmoe, maar wat ben ik blij! Ik heb nog nooit zo fijn “gepraat” en ik geef manlief duizend dikke zoenen.

17.00 uur
Manlief had een eetafspraak en gaat er dus weer vandoor en ik verwelkom ondertussen de man van Zegwaard die naar de put komt kijken. De beste man begrijpt niets van mijn opperbeste stemming, nu mijn hal volstaat met oranje water, de put vol zit met een soort drabbige klei en het echt een rotzooi van jewelste is. Maar ik blijf blij, niets krijgt mij er nog onder!

17.30 uur
De rioolman, die R. heet, ligt met een lange haak languit in de drek in de put te vissen. Hij krijgt er geen enkele beweging in, er loopt geen water weg en het lijkt wel of er drijfzand in de put ligt. Dat is het overigens niet, het blijkt zand en water te zijn waarmee P. de lampenlul de gevel heeft gestraald. Hij had natuurlijk het putje moeten afdekken toen hij dat ging doen, maar dat is hij vergeten en dus staat daarom nu alles onder water. R. vindt dit slecht nieuws, maar ik niet, want nu kan ik de rekening naar H. de aannemer sturen en dus is dat hartstikke goed nieuws! Nu alleen die put nog even ontstoppen dus.

19.45 uur
R. heeft het opgegeven. Hij heeft met al zijn collega’s gebeld, hij heeft alles geprobeerd maar hij krijgt de put niet ontstopt. Dus heeft hij heel lief het water weggezogen met een waterzuiger en besluiten we de boel de boel te laten tot morgen. Dan komen zijn collega’s langs die het vast wel kunnen oplossen. Ik stem in, morgen weer een dag, het is mooi geweest voor vandaag.

20.00 uur
Compleet uitgeput maar blij als een klein kind lig ik languit op bed. Het waren enerverende uren, de afgelopen 24 uur. Eerst bijna gestikt, toen uitgemaakt voor stupid wonan, toen grote opluchting gevolgd door dikke stress, en vervolgens weer grote opluchting. Ik ben uitgeteld, of zoals lieve J. zou zeggen: ik ben “klaaroverkonijn”. Ik sms manlief met de laatste stand van put-zaken en schrijf dat ik alvast naar bed ga. Hij smst terug dat hij niet laat is vanavond en dat ik alvast lekker moet gaan slapen om me voor te bereiden op een werkend leven. Hij sluit af met “kus voor mijn stupid wonan” en met een glimlach op mijn gezicht zak ik eindelijk weg in mijn welverdiende, langverwachte, heerlijk diepe slaap.