dinsdag 6 juli 2010

"MEDICINE OF CHINA"


07.00 uur
Op dit voor een werkloze op Aruba belachelijk onchristelijke tijdstip gaat de wekker en ik ben direct klaarwakker. Driehonderdzestigduizend gedachten schieten door mijn hoofd, ik moet een hoop doen vandaag en ik kan eindelijk naar buiten! Eindelijk! Want de “asieldier van de week”-actie bleek geen doorslaand succes. Nadat ik samen met R. vorige week het ieniemienie-beestje had opgehaald uit het asiel, bleek ze hartstikke ziek. Tig dierenartsbezoeken verder bleek ze een besmettelijke parasiet bij zich te hebben (voor de geïnteresseerde: giardia. Zowel mens als dier worden er niet vrolijk van) en een eveneens besmettelijke huidschimmel. Na drie nachtdiensten van voederen, vocht toedienen, medicijnen erin proppen en poep ruimen, was het beestje dan eindelijk aan de beterende hand en de laatste 2 nachten heb ik dus heerlijk doorgeslapen. Maar dat nam niet weg dat ik de hele dag bezig was en nog steeds ben met het huis te ontsmetten en te desinfecteren, inclusief het grote poezenbeest en mezelf. De wasmachine draait non-stop, het hele huis riekt naar Pinesol en mijn handen zijn zo goed als ontveld door al dat gewas. Maar je bent een dierenvriend of niet, dus ik klaag niet en draag mijn lot gelaten. Ook het feit dat Zorro (het grote poezenbeest) me háát vanwege het in huis halen van Snorro (het kleine poezenbeest) moet ik accepteren. En dus moet ik ook accepteren dat ik deze ochtend wakker word met wel 50 wattenstokjes, een wit beesie van Albert Heijn (jaja, dit beesie heeft me daar toch een afstand afgelegd om hier te komen!) en een vliegenmepper naast me in bed. Met dank aan Zorro. Mijn zonnebril ben ik al 4 dagen kwijt, die heeft Zorro waarschijnlijk uit pure wraak begraven in de woestenij hier achter het huis. Wie weet krijg ik hem ooit nog van haar terug als haar woede wat bekoeld is. Hoe het ook zij, deze ochtend ziet er alles er goed uit: ik hoef alleen maar even “het ziekenhuis” (de logeerkamer waar Snorro wegens besmettingsgevaar in quarantaine zit) uit te mesten en te ontsmetten, de voer- en medicijnronde te lopen en daarna ben ik VRIJ! Jaaaa! VRIJ om te gaan en staan waar ik wil, zonder poezenbeesten die iedere minuut aandacht eisen. Yes yes yes!

07.10 uur
Goed. Snorro leeft nog. Das mooi en daar ben ik blij mee. Ik blijf een beetje angstig dat ze er ineens tussenuit piept, maar ik zag een stoere langharige Uruguayaan op tv zeggen: “In het leven heb je niks aan angst! Je moet maatregelen nemen! Dat doen we!” En dus heb ik besloten dat dat mijn nieuwe motto is. Het is op heel veel fronten van toepassing en het klinkt bovendien erg stoer en vastberaden, dus precies wat voor mij! Ik neem me voor het te pas en te onpas de ruimte in te slingeren, net zo lang tot ik er zelf in geloof.

07.12 uur
Zorro is ondertussen nog steeds boos en heeft vannacht weer zelfstandig de tv aangedaan en ligt nu languit op de bank naar de Max Geheugentrainer te kijken. Ik laat het maar gaan, want misschien helpt het en kan ze zich straks ineens herinneren waar ze mijn zonnebril verstopt heeft.

07.15 uur
Ik zet Snorro in haar mandje in de tuin, kan ze even gezellig om zich heen kijken terwijl ik eerst het logeerbed afhaal (waar zou een voor besmetting ontvankelijk mens zijn zonder wasmachine) en haar kattenbak verschoon en desinfecteer. Iedereen (behalve ik) krijgt ondertussen voer en drinken en ik bel manlief om even dag te zeggen.

07.30 uur
Hmm. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want manlief heeft me 300 mails met opdrachten gestuurd, en wil bovendien over een half uur telefonisch de keuken in Nederland met mij ontruimen. Ohhh… Dat wordt natuurlijk vreselijk ingewikkeld en we krijgen op zeker ruzie en oh bah… Maar: in het leven heb je niks aan angst! Je moet maatregelen nemen! Dat doen we! Dus ik spreek met manlief af dat hij over een half uurtje terugbelt, dan kan ik eerst nog even door met de ontsmetting van het ziekenhuis.

08.10 uur
Het ziekenhuis is schoon, Snorro ligt er braaf in te snorren en ik vertel manlief hoe hij mij moet bellen met de belpiraat, want dat is lekker goedkoop.

08.21 uur
Ja. Dat duurde dus 11 volle minuten want manlief is net zo technisch als een pinda en dus is een nummer bellen via een ander nummer héél ingewikkeld en zeker als je vergeet er dubbel nul voor te draaien omdat je naar het buitenland belt. Maar het is uiteindelijk gelukt en we hebben verbinding.

08.35 uur
In het verhuis-zenuwcentrum maakt manlief filmpjes van de inhoud van de keukenkastjes en stuurt me die in rap tempo op. Ondertussen moet ik dan èn het filmpje kijken èn manlief zeggen wat weg mag en wat mag blijven èn daar praat manlief dan druk doorheen omdat hij zelf al in een heel ander gedeelte van de keuken staat. Kortom: het duurt eigenlijk allemaal dubbel zo lang, omdat manlief alles 2 keer moet vragen en ik alles moet herhalen.

09.00 uur
“Ja, nee, die pan moet verscheept worden natuurlijk. Ben jij besodemieterd met je “weggeven?”, das de enige dure pan die ik heb! Das de Nigella Lawson rode kool pan! Pfff…”.

09.15 uur
“Nee, gooi maar weg of geef het aan stiefdochterlief. Elektrische apparaten uit Nederland werken hier toch niet.”.

09.20 uur
“Ja schat, dat geldt dus ook voor de sapcentrifuge. Ja, ik weet dat die heel erg duur was. Ja, ik weet dat ik hem maar 2 keer heb gebruikt. Is gezond voor stiefdochterlief.”. Gesputter. “Ja jeeeezus, wat wil je nou???”.

09.40 uur
Midden in een discussie over de antieke kristallen vaas van ene “tante Jo” van mijn kant (die natuurlijk moet worden verscheept al is ‘ie afzichtelijk en heb ik geen idee wie tante Jo was, want het simpele feit dat ik hem al 19 jaar heel heb weten te houden maakt hem onbetaalbaar), wordt me ineens toegesnauwd: “Niet zo tegen mij beginnen nou hè? Het is hier bloedheet en ik heb grote stress en een hele slechte bui! Dat gezeik!” gevolgd door “tuut tuut tuut”. Oké, duidelijk. Nou, dan niet. Volgens mij zei ik niks raars, maar goed. Wat manlief wil hoor. Ga ik de was wel ophangen. Het is hier vandaag tenslotte maar 44 graden in het zonnetje, dus dat is natuurlijk helemáál niet bloedheet. Bloedheet is het alleen in Nederland begrijp ik nu.

09.55 uur
De telefoon. Of ik het volgende filmpje al ontvangen heb en waarom ik ineens opgehangen had. Hij had toch “sorry” gezegd? Hmmm. Nou, dat had ik dan even niet gehoord, want ik verkeerde in de veronderstelling dat ík opgehangen was en niet manlief. En tot overmaat van ramp is het filmpje ook niet binnen en heeft manlief geen ontvangst in “die kutkeuken” en of ik een brief naar T-Mobile wil schrijven want ik moet zijn abonnement opzeggen en grumph grumph grumph. Ik zeg braaf ja, nee en amen en wacht rustig af.

10.15 uur
“Ja, de servetten moeten mee. En de theedoeken ook.”. “Waarom wil je die ouwe zooi daar nou hebben? Wat moeten we daar nou met die kutservetten? En die theedoeken hebben we ook al 100 jaar!”. “Oh, nou, oké, laat ze dan maar. Maakt niet uit.”. “Ja, nee, nou liggen ze al op de stapel om te verschepen!”. Oh, ach en wee, dit gaat nog wel even duren.

10.20 uur
Daar staat E. voor de deur, het buurjongetje van 7. Ik ben in de vaste veronderstelling dat hij op ziekenbezoek bij Snorro komt, dus loods hem zo het ziekenhuis in, maar hij blijkt alleen maar de koelbox te willen lenen en staat nu heel onhandig naast Snorro. Hij durft het beestje niet aan te raken vanwege die parasiet (ik had misschien ook niet zo duidelijk moeten uitleggen dat dat een beestje in een beestje is, net als een worm in je buik, en dat die er uit komt als Snorro poept..) en draait maar wat om me heen. En dan, terwijl ik de koelbox voor hem pak, komt daar uit niets weer eens een onvergetelijke quote van E.: “Ohhhhh, je hebt hele wallen onder je ogen!”. Ik zeg “oh fijn, en bedankt. Ik hou ook van jou.” en loods hem de deur uit. De hele discussie ontgaat manlief en dus herhaal ik nog maar eens wat er gezegd wordt. “Ja” zegt manlief, “dat komt er van als je altijd maar binnen zit!”. Ja. En jij ook bedankt.

10.30 uur
“Ja, dan heb ik hier dus 2 spuuglelijke Chinese eierdopjes. Weggooien maar hè?”. Ha! Kip, ik heb je! Want dat zijn nou toevallig die 2 (inderdaad spuuglelijke, maar niet Chinese) eierdopjes die bij een incompleet en zwaar beschadigd servies horen dat ik ooit van manliefs moeder heb gekregen. En omdat manliefs moeder er niet meer is, mocht ik het servies niet wegkieperen. En moest ik het gebruiken. En dus heb ik destijds een compromis gesloten en 2 eierdopjes ervan in de kast gezet. Juist. Die “2 spuuglelijke Chinese eierdopjes” dus! “Oh. Ja. Oh. Ja. Ja, hmmm, het is wel héél erg lelijk hè.. En beschadigd ook nog. Tsja.”. En na deze woorden wordt er geen beslissing over de eierdopjes genomen.

10.45 uur
“God Christus, wat is het hier smerig zeg! Wanneer heb je voor het laatst eigenlijk de kast bij de koelkast schoongemaakt?”. Uh ja, dat is dus in ieder geval 10 maanden geleden en ik kan me herinneren dat ik het vlak daarvoor nog had gedaan, dus de afdeling Housekeeping trekt zich hier mooi even niets van aan. “Hatsjoe! Jeezus, wat een stofbende. Lekker hoor!”.

10.50 uur
“Gatverredamme! Ik heb hier dus echt geen zin meer in hè? Ik moet nú mijn handen wassen. God, wat is het hier smerig!”. Aan mijn kant van de lijn wordt wijselijk gezwegen. Want wat moet ik hier nou op zeggen? Je kan het mij toch moeilijk kwalijk nemen dat ik niet iedere maand even de Atlantische oceaan ben overgezwommen om de keuken in Nederland te poetsen toch? Of dat ik niet een leger elfjes heb ingehuurd om het voor me te doen?

11.00 uur
“Schatje, luister. Ik moet echt nog heel veel doen vandaag en je moet weten dat ik van je hou maar ik wil dit echt niet meer doen vandaag. Ah, mag de rest van de week??”. Ja tuurlijk mag de rest van de week, ik was er eigenlijk een uur geleden al klaar mee, maar mij zul je daar niet over horen natuurlijk. Manlief hangt moe maar voldaan, tevreden en een beetje blij op en we spreken af morgen en overmorgen weer een stukje te doen.

11.10 uur
Weer de telefoon. Of ik niet vergeet die brief voor T-Mobile te maken en of ik ook die 500 formulieren van de verhuizer even wil invullen en of ik even wil kijken hoeveel we moeten betalen voor de auto die we hebben gekocht. Oh, en en en en en… Pfff. Nou, zeg maar dag met je handje tegen je vrije blije dag buiten de deur dus…

12.00 uur
Ja. Die formulieren van de verhuizer zijn dus rete-ingewikkeld als je de spullen in kwestie niet bij de hand hebt. Want ineens hoor ik op magische wijze op 9000 km afstand te weten hoeveel cd’s, dvd’s, boeken, serviezen, meubelen, lampen, glaswerk, spiegels, kunstwerken, klokken, dameskleding, herenkleding, linnengoed, sportartikelen en ga zo maar door we willen verschepen. En wat de waarde van ieder individueel artikel is. Hoe erg ik het ook vind voor manlief, dit kan ik onmogelijk invullen. Dat moet hij toch echt zelf doen. Ik ga dat vandaag maar niet melden, beter morgen, dan is hij weer van de schrik van vandaag bekomen.

12.10 uur
Het is alweer Snorro-voeder-en-medicijntijd dus ik laat het formulier en alle andere opdrachten van manlief voor wat het is. Ik smeer achtereenvolgens Snorro’s oren, neus en 2 pootjes in met vieze zalf (wat begon met 1 klein plekje op haar neus spreidt zich inmiddels uit als een olievlek) en maak een onogenlijk mengseltje van gekookte kip, electrolytenwater en brokjes. En zet het zonder na te denken voor de neus van Zorro neer, die het met 1 snelle beweging zo naar binnen werkt. Ja, dat is dus de verkeerde kat. Gaat lekker zo.

12.15 uur
Ik heb een nieuwe onogenlijke maaltijd bereid en het dit keer zowaar wel aan de goeie kat gevoerd. En besluit dat ik wel klaar ben met huishoudelijke, diervriendelijke en verhuistechnische zaken en dat ik nú naar buiten mag. En geen poezenmiep meer hoef te zijn. En leuke dingen mag doen. Want vanavond ben ik uitgenodigd voor een verjaardagsbbq en ik moet nog een cadeautje kopen. En vanmiddag moet ik gaan kijken bij de auto die we gekocht hebben om alvast de papieren op te halen. En dus rest maar weinig tijd om leuke dingen te doen.

12.45 uur
Shit. Ik heb eigenlijk helemaal geen leuke dingen te doen. Alleen maar taken. En dus zit ik nog steeds thuis. Daar waar de stofzuiger midden in de kamer staat (want halverwege had ik ineens geen zin meer) en de dweil in een emmer naast het ziekenhuis staat (want dan hoef ik niet steeds heen en weer te lopen). Wat moet ik nou toch gaan doen? Ik moet toch wel iets leuks kunnen verzinnen?

13.00 uur
Oké. Niet leuk, maar wel nuttig. Ik ga gewoon nu alvast dat cadeautje kopen, en even beltegoed halen. En nieuw electrolytenwater kopen voor Snorro. En een zakje M&M’s voor mezelf. Omdat ik het waard ben.

13.30 uur
En omdat ik vanochtend besloten heb in dit leven geen angst te kennen, ben ik naar een voor mij onbekende Chinese supermarkt gereden ergens in het midden van het eiland, Hong Kong Supermarket. Iedereen heeft het er steeds maar over en dus wil ik ook weten hoe of wat en dus rijd ik nu heppiebeppie rond met mijn winkelwagentje door de Hong Kong.

13.35 uur
Goh, het is hier best leuk. Ze hebben héél véél spullen! Zo zie je maar, to boldly go where everyone has gone before is soms best fijn en verandering van Chinees doet kopen!

13.40 uur
Eerst maar eens naar de “Furniture department” op de 1e etage.

13.41 uur
Hmmm. Oké. Dus Chinezen hebben een hele andere smaak dan ik op het gebied van meubels. En ze houden ook erg veel van plastic. En van vreemde snuisterijen, zoals die 2 in hars gegoten kakkerlakken op een standaard waarop een blij stickertje geplakt zit “warm blessings and marly (???) anniversary”. Waarom zou je in godsvredesnaam iemand 2 opgezette kakkerlakken voor zijn verjaardag geven? En wtf betekent marly? Raar…

13.50 uur
Na die kakkerlakken had ik al nattigheid moeten voelen natuurlijk. Ik ben nu weer terug in het supermarktgedeelte en volg de stickers op de vloer die aangeven in welk pad me bevindt. Afgaande op alle stickers van koekjes ben ik nu kennelijk in het koekjespad en reuze nieuwsgierig welk pad zich om de hoek bevindt, scheur ik met mijn karretje de bocht in.

13.51 uur
Om onmiddellijk tot stilstand te komen. Want ik bevind me in het “medicine of China”-pad. Het wat? Ja, het “medicine of China”-pad. Ik zie allerhande schimmige zakjes met daarin de meest onherkenbare dingen. En omdat overal in het Chinees op geschreven staat wat er in zit en waar het (hopelijk) goed voor is, begrijp ik er geen barst van en lijkt het wel of ik me ineens op een andere planeet bevind. Ik zie rare bruine boomstronkjes, zwarte dingen die op gedroogde muizenkeutels lijken en witte schraapsels met een soort vingerafdruk-print. Dat moeten wel afgeraspte vingertoppen van Chinezen zijn, dat doen ze daar in China natuurlijk als straf als je een uur te laat op je werk komt bijvoorbeeld. Héél raar.

13.55 uur
Toegegeven, die witte schraapsels waren raar, maar waar ik nu tegenaan loop, slaat werkelijk alles. Ik stuit op een doos met daarin een aantal ingrediënten die me voor een onmogelijke keuze stellen. Want, zal ik 1) de verrotte blauw-groenige eieren met kapotte schalen of 2) de verrotte bruine eieren zonder schalen kopen? Getverdemme, bah, grote jak! Dit kun je toch niet serieus menen??? En dan vragen ze ook nog 9 gulden voor zo’n zakje verrotte bruine eieren! Afzetters! (Ik ruik door de penetrante rotte eierenlucht heen wel handel uiteraard. Misschien moet ik me specialiseren in de verrotte eieren-handel. Want 9 gulden voor een paar verrotte eieren is al snel 400% winst op een doos eieren! Je hoeft die doos alleen maar buiten in de zon te zetten, 2 dagen te wachten en klaar is Kees!). Ik besluit a la minute hier niets eetbaars te kopen (dan maar geen M&M’s) en mik wel snel nog wat ontsmettingsmiddelen in mijn karretje en race naar de kassa.

14.10 uur
Brrrr… Hong Kong Supermarket. Been there, done that, did not buy the eggs. Voor mij nooit meer. En nu snel richting apotheek, verjaardagscadeautje voor de bbq-er kopen en dan richting huis.

14.45 uur
Zo. Dat was de apotheek. Nu ik hier mijn 2e fles electrolytenwater kom kopen binnen 4 dagen vraagt de apotheekmevrouw aan me “en? Hoe gaat het met de baby?”, want dit spul verkopen ze normaliter voor babies. Geen zin in de discussie antwoord ik: “Heel goed hoor! Het gaat al véél beter! Danki!” en pak ondertussen nog de krant van gister mee, want die krijg je (als enige plek op het eiland) bij de apotheek altijd gratis.

15.30 uur
Zo, het verjaardagscadeau is ook aangeschaft en nu kan ik dan eindelijk op mijn gemak even een boterhammetje eten. Ik hoef tenslotte pas om 16.00 uur weer weg voor de auto.

16.00 uur
En toen ging de telefoon natuurlijk 140 keer achter elkaar en heb ik dus nog steeds mijn boterhammetje niet gegeten en moet ik nú de auto gaan bekijken. Nou, dan maar daarna even die boterhammen eten.

16.35 uur
Jaaaa! De auto is van mij! Nou ja, ik moet hem natuurlijk nog even laten overschrijven en de hele rataplan, maar voorlopig is ‘ie mooi van mij! Snel naar huis om iemand te vragen even met me mee te rijden om hem op te halen! Joehoe! Een hele coole doorgeroeste ouwe Nissan pick-up truck uit 1999. Zo. Dat het duidelijk is hè. Dat ik nu dus officieel stoer ben, want ik rijd in een kleine vrachtwagen. Toevallig. En ik rij over alles en iedereen heen nu als het moet. Ook over die stomme Amerikaanse zeikburen als ze in de weg staan. En die stomme Nissan Sentra van Hertz breng ik mooi zo gauw ik tijd heb terug. Want ik ben nu stoer. Toevallig.

16.55 uur
En met dank aan de bbq-jarige staat de pick-up nu trots te staan in de carport! Zo lelijk dat ‘ie mooi is van lelijkheid. Buurjongen E. komt ook even kijken en vindt mijn nieuwe auto ook erg stoer, maar moet dan vreselijk hard lachen als hij de doorgeroeste laadbak ziet: “Haha! Je valt er zo doorheen! Hihi! Kijk dan! Je ziet gewoon de straat er doorheen!”. Ja. En weer bedankt. Ik hou ook van jou. Grumph.

18.00 uur
Zo, het bbq-feest kan beginnen, want ik ben dan eindelijk ook binnen. Die boterhammen heb ik natuurlijk nog steeds niet opgegeten, maar dat hoeft ook niet meer, want er wordt een halve kinderboerderij aan vlees richting de bbq gedragen. Yummie yummie for my tummy, ik heb nu al zin!

18.30 uur
Aanwezig op de bbq zijn behalve R. en K. (want het is bij hen thuis), ook A. en F. en het bezoek van R. en K.: M. en I. Bijzonder. En daar laat ik het bij. Want soms is het ook goed niet alle informatie bloot te geven.

18.45 uur
Nou, oké, een beetje informatie dan. I. is vandaag jarig en heeft net voor hij hierheen kwam zijn haar geverfd en kennelijk houdt hij erg veel van het Nederlands elftal en gokt hij op winst in de halve finale, want zijn haar is peentjes-oranje. Best heel bijzonder en volgens mij nog wel lastig om die kleur te krijgen, maar I. is het gelukt en hij is er ook trots op. En M.? M. houdt van drank. Veel drank.

19.00 uur
Ik lig inmiddels onder de tafel van het lachen, want A. brengt mijn blog ter sprake. Blog hier, blog daar, hihi haha, en M. is de draad kwijt en denkt dat het over een een persoon gaat. En dus zegt M.: “Oh! Heb jij haar ook geblockt? Ik ook hoor! Wat denkt ze wel niet?”. Huh? Geblockt? “Uh nee, sorry M., het gaat over een bloG. Niet een bloCK.”. Het komt niet aan. “Ja, belachelijk! Nou, ik heb haar gelijk geblockt!”. Nu weet officieel niemand meer waar het over gaat en M. is heel boos op iets of iemand en de rest ligt te rollen van het lachen.

19.15 uur
Buurjongen C. en de kinderen van A. en F. moeten aan tafel komen, want ze moeten een hamburger eten. C. zegt dat hij dat niet wil en dan breekt de hel los. R. is het na een vermoeiende dag een beetje zat, C. is ook moe en wil niet meewerken en K. werpt zich als vader zijnde natuurlijk ook in de strijd. Iedereen houdt wijselijk zijn mond en wacht tot de storm gaat liggen. Zo niet M., want die blust schijnbaar graag een brandje met benzine en dus volgt er een hele “ja, ik vind het ook hoor! En het kan ècht niet!”. De spanning stijgt, de stemming daalt, “spoedoverleg” tussen K. en R. in de keuken, een huilende C. die al snikkend stukjes hamburger naar binnen werkt en niemand die nog wat durft te zeggen. Gezellig..

20.00 uur
Inmiddels is de storm weer gaan liggen en gaat het gesprek over Suriname, behalve bij I. die met de man van een R. een kennelijk boeiend en interessant gesprek over een eendje voert. Ik moet onmiddellijk denken aan The Sopranos, waarin Tony Soprano in de eerste aflevering geobsedeerd raakt door eenden en daarvoor uiteindelijk zelfs bij de psychiater belandt. Levensgevaarlijk, eenden. Maar ja, daar komen ze zelf maar achter, dat ga ik ze niet vertellen.

20.15 uur
R. vertelt dat in Suriname apen vanuit de bomen stront naar je gooien en ik zeg dat ik nu, zeker na Melvin van Hertz, echt niet meer naar Suriname wil. En K. zegt dat hij toch liever een neger heeft die je een grote bek geeft dan een aap die stront naar je gooit. I. schreeuwt er tussendoor dat die apen niet stront naar je gooien, maar vruchten. En R. zegt vervolgens dat ze echt liever een aap heeft die stront naar haar gooit dan een neger die haar een grote bek geeft. Voor de onwetende lezer: haar man K. komt uit Suriname en is dus in basis een neger. Als je dat zo noemen wil, kan of mag. En de storm is pas net liggen, dus of dit nou zo’n verstandige opmerking is.. I. probeert het vuur te blussen met een grap en of het nou door de spanning komt of omdat het echt grappig is, ik moet vreselijk lachen. Want: waarom hebben ze Jezus aan het kruis getimmerd en niet verdronken? Omdat anders iedereen een aquarium boven de deur had hangen!

20.20 uur
Haha! Een aquarium!

20.30 uur
HihiQ Een aquarium!

20.45 uur
Oké, de aquariumgrap was leuk, maar de lol is er nu wel af. Ondertussen heeft één van de kinderen van A. en F. “oprotten!” tegen M. gezegd en M. komt dat gelijk vertellen. Dus moet F. als opvoedkundig verantwoorde vader direct het jochie op zijn kop gaan geven. En omdat dat opvoedkundig verantwoord is, krijgen alle drie de mannetjes op hun kop. Waarop de jongste telg van A. en F. boos wordt op F. en aankondigt dat hij niet meer naar de bbq komt gevolgd door “en ik blijf hier staan tot het gaat sneeuwen!”. Dat kan op Aruba nog wel even duren, dus voorlopig zien we hem niet meer verschijnen.

21.30 uur
Er hangt een vreemde sfeer. Het ene moment is het heel gezellig en vliegen de grappen en grollen over de tafel, het andere moment is de spanning te snijden. Dat komt vooral door I. en M. die iedere 4 minuten een woordenwisseling hebben. F. en ik lezen samen op internet versjes van Annie M.G. Schmidt (het niveau is gedaald maar who cares), M. drinkt een drankje en is om onduidelijke redenen heel boos, I. heeft het weer over dat kut-eendje, K. vertelt dat hij zijn wallen wil laten wegsnijden, R. heeft eigenlijk geruime tijd al niets meer gezegd en A. zit alles met net-niet-open mond te bekijken. Kortom: vreemd.

22.30 uur
Sluitingstijd. Tijd om af te taaien, naar huis te gaan, de handdoek te gooien, dat soort dingen. Hoe raar het ook was, het was toch gezellig en ik heb bij vlagen echt tranen in mijn ogen gehad van het lachen. M. kondigt aan dat hij nog even gaat naaktzwemmen in zee, I. zegt dat hij wat haar betreft mag verzuipen en ineens zijn ze foetsie. Dat wordt vast nog een hele gezellige voortzetting van de avond bij die twee. Ik neem me voor nooit zo tegen manlief te zullen praten en als hij dat wel ooit tegen mij gaat doen, dan mag hij in de hoek blijven staan tot het gaat sneeuwen.

23.00 uur
Ik heb even snel een paar mailtjes gestuurd, Snorro gevoerd, Zorro geaaid en nu mag ik even relaxen. Ik pak de krant erbij, blader hem door en stuit op pagina 5 onder de koppen “Mijn God, waar heb ik me in gedoken?” (ik kan een associatie met Snorro niet onderdrukken) en “Ruzie in bar” (komt me volledig onbekend voor, ik heb net 5 dagen binnen gezeten en weet niet eens meer hoe een bar er uitziet) op “Asieldier van de Week”. Jawel. Asieldier van de week. Pfff. Terugkijkend op de laatste 6 dagen met Snorro, mijn eigenste “Asieldier van de Week”, ben ik op zijn zachtst gezegd niet zo te spreken over die titel. Of over het asiel. Of over de dieren. Maar goed. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de vrijwilligers in het asiel geen taak hebben om jaloers op te zijn en roeien met de riemen die ze hebben. Ik, emotioneel labiel als het op dieren aankomt, zou nooit kunnen doen wat zij daar doen, dus ik heb een diep respect voor ze. Zelfs ondanks mijn eigen toevallige slechte ervaring. Dus toch maar even lezen.

23.05 uur
WAAAAAT? In die stomme kut-rubriek, diezelfde stomme kut-rubriek die ervoor gezorgd heeft dat ik de laatste 6 dagen niets anders dan stress en paniek heb gehad en vaker naar de dierenarts ben geweest dan dat ik ben wezen plassen, staat: “Charline Chaplin was afgelopen week het asieldier van de week. Zij is inmiddels geadopteerd en omgedoopt tot Snorro. “Snorro heeft het prima naar haar zin bij ‘broer’ Zorro en haar nieuwe baasje”, zo laat de nieuwe eigenaresse weten.”. WTF?? Op de eerste 2 zinnen na, klopt er niets van. Want 1) Snorro heeft het helemaal niet prima naar haar zin! Sterker nog: Snorro zit gvd al 5 dagen in eenzame opsluiting in de ziekenhuis-logeerkamer! Hoe kan mens of dier het daar nou naar haar zin hebben? Laat staan PRIMA naar haar zin hebben! En als ze er al uit mag, is dat omdat ze weer in de auto richting dierenarts moet. En daarbij, ze was op sterven na dood met haar parasiet, haar schimmel en haar ondervoeding en toegegeven: ze is nu alleen nog maar heel erg ziek, maar PRIMA NAAR HAAR ZIN?? Dacht het niet! En 2) Zorro is een vrouwtje! En verkeert nu in een identiteitscrisis, omdat ze niet meer weet of ze nu broer of zus is! En 3) ik heb werkelijk niemand laten weten dat Snorro het zo prima naar haar zin heeft bij haar broer! Want voor zo’n complete vertekening van de waarheid had ik toch minstens schizofreen moeten zijn en de laatste keer dat ik een goed gesprek met mezelf voerde, gaf er niemand antwoord, dus van schizofrenie is geen sprake. Belachelijk. Schandalig ook. En bovendien, nou staan we nog in de krant ook. Alsof Snorro en Zorro daar toestemming voor hebben gegeven. Arme poezen. Vanaf nu zullen ze gebukt gaan onder de zware last van het bekend-zijn. Duizenden mensen zullen ze aanspreken op straat. Alle dieren uit de buurt zullen ze lastigvallen om poot-tekeningen en zullen ze vies willen besnuffelen op intieme plaatsen. Snorro zal alle verkeerde berichtgeving moeten rechtzetten. Niemand zal haar geloven, want zo gaat dat nou eenmaal met het gepubliceerde woord. Zodra de letter is gedrukt, is het kwaad geschied. En Zorro zal iedereen keihard in de kuiten moeten bijten vanwege haar vermeende geslachtsverandering. En ik? Ik zin op rectificatie. En een schadevergoeding. In de vorm van een donatie aan het goede doel (want dat schijnt zo te horen als je beroemd bent. Dan wil je dat geld niet zelf, maar laat je dat schenken aan een goed doel. Belachelijk, maar vooruit, Brangelina doet het ook, dus ik dan ook maar). En dat goede doel bepaal ik. En dat goede doel heet: Animal Care Clinic Aruba. Want zonder de ACC lag Snorro allang onder de dorre zoden van Aruba. Dat dat even duidelijk is. Maar dat neemt niet weg dat de Aruba Animal Shelter ook een donatie verdient. Dus krant: doe een goeie daad en geef! Aan ACC èn aan het asiel. Mijn eigen geefklier is tijdelijk verlamd na al die dierenartsbezoeken, speciale voeding en aanschaf van desinfectiemiddelen, maar met de hand op mijn hart: zodra die klier weer functioneert, dan functioneert ‘ie ook!

donderdag 1 juli 2010

"SPIN"


06.40 uur
Hmmm. Ik ben twintig minuten voor de wekker wakker. En klaarwakker ook nog. Ik ben namelijk bevroren. En dat al sinds vannacht 04.15 uur maar toen had ik geen zin om op te staan en de airco een tandje warmer te zetten. Met als gevolg dat ik de laatste tweeënhalf uur al in een halfslaap lig te bibberen van de kou. Want inmiddels is 26,6 graden dus kennelijk echt te koud geworden voor mij om in te slapen. Onvoorstelbaar. Dat wordt nog wat met manlief, die vindt 21 graden nog te warm. Wie weet moet ik toch maar even een flanellen pyjamaatje met charmante koeienprint op de kop tikken voor de bar koude tijden die gaan komen.

06.45 uur
Nu ik toch wakker ben, kan ik net zo goed gelijk maar koffie zetten en douchen. Je kan het maar gehad hebben en wie weet wil er nog wel iemand met me Skypen zo en dan is het toch leuker voor beide betrokkenen als ik er fris en fruitig uitzie.

07.20 uur
Goed, ik ben nu nog geen uur wakker, maar wel volledig gewassen, aangekleed en geschminkt. En er is niemand op Skype. Wat nu te doen?

07.40 uur
Ik heb alle e-mails gelezen, en besef me dat ik de pil nog moet innemen. Ik zoek me bewusteloos, maar de strip is nowhere to be found. Of wacht.. Even in bed kijken.

07.41 uur
Ja hoor, de pil ligt in bed. Met dank aan het poezenbeest. Die brengt namelijk iedere nacht als ik lig te slapen cadeautjes (zogenaamde uo’s: unidentified objects) naar mijn bed. Die legt ze dan naast me op de plek van manlief en denkt waarschijnlijk dat ze me daar een groot plezier mee doet. De vangst van vannacht: de pil-strip en een bbq-mes. Ik moet hier toch echt wat op verzinnen, want het kan zo niet langer. Eerdaags rol ik al slapend nog eens op een moordwapen dat door het poezenbeest in bed is gelegd en raak ik, in het beste geval, vreselijk gewond. En mocht dat niet gebeuren, dan verbrand ik wel levend, want het poezenbeest is op haar dooie akkertje ook nog eens begonnen met het doorknagen van alle bekabeling in huis, ook die kabels waar stroom op staat. Niet geheel ongevaarlijk en bovendien rete-onhandig. De afgelopen week heeft ze drie verlichtingskabels doorgeknabbeld in de keuken en inmiddels weet ik dat ’s avonds iets in de keukenla zoeken met de zaklamp in je hand geen gemakkelijke opgave is. Ik neem me voor vandaag nog met poezenbeest-rehabilitatielessen te beginnen.

08.00 uur
Ik bel met manlief want ik heb hem 3 minuten geleden een e-mail gestuurd en hij heeft nog steeds niet gereageerd. En het is héél belangrijk! Dus moet hij reageren. Want ik heb in de krant het “asieldier van de week” gezien. En het “asieldier van de week” lijkt sprekend op het poezenbeest! Ze zien er praktisch hetzelfde uit. En het “asieldier van de week” is pas 4 maanden oud, dus een perfect maatje voor het poezenbeest! En als we het “asieldier van de week” adopteren, dan laat het poezenbeest mij misschien met rust ’s nachts en leeft ze zich uit op het “asieldier van de week”! Perfecte oplossing dus voor alle betrokkenen en de bekabeling. Manliefs eerste reactie: “Jeeeezus, nóg een kat?”. Nou ja zeg, alsof we er 10 hebben ofzo. We hebben er maar eentje, die natuurlijk wel voor 10 telt, maar dat negeer ik even voor het gemak. Ik zeg dat hij even het fotootje moet bekijken dat ik hem gemaild heb.

08.10 uur
“Ja, doen natuurlijk! Vandaag nog ophalen schat! Wat een heerlijk beest!”. Yes, yes, yes! Joehoe! Eerst nog even straks vriendinnetje S. -die dierenarts is- vragen of het verstandig is om een extra poezenbeest te nemen en dan het asiel bellen. Joehoe!

08.20 uur
Ik kan S. natuurlijk nog niet bellen, want het is absurd onvriendelijk om iemand op haar vrije dag voor 11.00 uur te bellen, dus ik stuur haar braaf een mailtje waarin ik vraag of zij mij belt als ze wakker is.

09.00 uur
S. is nog niet wakker. Jeetje zeg. Nou ja, het is niet alsof ik ergens heen moet, want ik moet vandaag sowieso thuisblijven. Drie weken geleden heb ik een nieuwe gasfles gekregen (gas krijg je hier in flessen, er loopt niet net als in Nederland zo’n handige leiding in de grond) en tot mijn grote verbazing is hij nu alweer leeg. En dat terwijl ik toch echt maar 2 eieren ofzo gebakken heb (hooguit, want de laatste weken heb ik op een zelfgekozen dieet van roze koeken en kaashapjes geleefd). Nu komt er vandaag dus een “technician” die ook een nieuwe fles bij zich heeft. “Maar..” wist de mevrouw van Arugas mij te vertellen, “het is waarschijnlijk uw schuld want uw verbinding zal wel lek zijn. En dan moet u alles zelf betalen!”. Ja, wat kan mij dat nou schelen? Ik moet toch een ei kunnen bakken als ik dat wil?! De technician komt vandaag. Ruim begrip natuurlijk, maar ik wacht het rustig af. Ik heb vandaag wel veel te doen, want ik wil koffie drinken bij E., als het lukt vanochtend nog naar het asiel, naar de Servicio di Impuesto (Belastingdienst) en heel misschien, als ik een hele goeie bui heb, ga ik wel langs Hertz om die nummerplaten te laten verwisselen. Maar, eerst maar eens rustig wachten op de technician van Arugas.

10.00 uur
Inmiddels heb ik uit pure verveling alle gebruiksaanwijzingen die in huis rondslingerden van hun onbegrijpelijke (want in het Mandarijns, Perzisch of Russisch geschreven) delen ontdaan en de iets meer begrijpelijke delen (want in het Engels of Nederlands, maar dan nog steeds voor een leek moeilijk te begrijpen) keurig geniet, geperforeerd en in een ordner gestopt. Wow. Je kan wel zien dat ik een directie-secretaresse-opleiding heb genoten. Heeft mijn moeder toch nog gelijk gekregen dat je daar later in je leven altijd wat mee kunt! Vol goede moed begin ik ook aan de garantiebewijzen en facturen.

10.10 uur
S. belt! Yes! Jaha, ook zij vindt het een goed idee van het “asieldier van de week” en ze zegt dat ik gelijk moet bellen. En ze geeft ook nog een tip voor de Belastingdienst: “gewoon vlak na de lunchpauze gaan, dan is het lekker rustig.”. Kijk, daar heb je wat aan hè, aan zulke informatie! Lang leve S.!

10.15 uur
Dat stomme asiel is dus gewoon al 5 minuten in gesprek. Nou ja, ik verdiep me wel even in de 360 offertes die ik heb gevonden in een map van de vorige eigenaar van het huis.

10.45 uur
Godverteringtandjes, nog steeds in gesprek! Wedden dat iedereen aan het bellen is voor MIJN “asieldier van de week”? Ondertussen vind ik al woest heen en weer lopend met de telefoon nog een contract voor een telefoonnummer dat ik helemaal niet ken en waar toch echt mijn naam op staat. Vreemd.

11.00 uur
Krijg de hik, het heen en weer en de vinketering zeg. Nog steeds in gesprek. Al drie kwartier! Waar kun je nou in godsvredesnaam drie kwartier over praten?? Pfff…. En de technician is ook nog steeds niet geweest.

11.15 uur
Ik heb E. maar even gebeld dat de koffie uitgesteld moet worden tot een nader tijdstip. E. zegt dat we er ook wijn of bier van kunnen maken en dat haalt de druk van de ketel. Ik had echt graag bij haar langs gegaan vanmorgen, maar god weet hoe lang ik nog moet wachten op die technician. E. zegt dat het niks uitmaakt en dat ze nu lekker naar buiten gaat en wenst me veel “wacht”succes.

11.30 uur
Nog geen technician en het asiel is nog steeds in gesprek. Nu dus officieel al één uur en 20 minuten. Het is belachelijk, te gek voor woorden en ook reuze irritant. Ondertussen ben ik het gasfornuis aan het schoonmaken, want het is nu officieel zo stoffig dat zelfs ík me er voor schaam.

11.45 uur
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Eindelijk namen ze op bij het asiel en ja hoor, het “asieldier van de week” is er nog! En tuurlijk mag ik komen kijken, maar dat moet dan wel morgenochtend, want ze zijn alleen ’s ochtends open. Deal! Ik stuur gelijk R. een mail of ze mee wil morgenochtend en bel manlief om hem het goeie nieuws te vertellen.

11.55 uur
En daar is de technician! Dat is een meevaller! Ik had echt gedacht dat hij pas vanmiddag tegen vijven zou komen, dus ik ben oprecht blij de beste man te zien. En ondanks dat hij van top tot teen getatoeerd is en er heel gevaarlijk uit ziet, is het een hele aardige man. Hij begint een klaagzang over mijn Amerikaanse zeikburen en hun auto’s op de weg, waar hij net heel koelbloedig met zijn grote Arugas-vrachtwagen langs gereden is. Stoer hoor. Ik wil deze man wel houden voor allerhande klussen rondom het huis (lees: wegjagen van Amerikaanse zeikburen).

12.10 uur
En kijk, de technician is niet alleen heel stoer, hij is vooral erg technician-achtig. Want hij heeft inmiddels met een deskundig oog vastgesteld dat “ze” (zijn collega’s van drie weken geleden) mij een oude gasfles met een gaatje erin hebben geleverd! Ha! Niks mijn eigen schuld! En niks zelf betalen! Hij wisselt het verroeste kreng met gat om voor een hagelnieuw exemplaar “vanmorgen voor het eerst in gebruik genomen, net uit China! Veel beter dan die oude, want die komt uit Venezuela en alles wat daar vandaan komt is van slechte kwaliteit!”. Hmmm. In mijn woordenboek staat “made in China” gelijk aan “binnen een dag kapot”, maar deze man is slim, stoer en technisch, dus hij zal het wel weten.

12.20 uur
De technician is vertrokken, weer rakelings met die grote vrachtwagen langs de auto’s van de zeikburen, en wenste me op de valreep nog succes met het Nederlands elftal. Hij vond ook de Nederlandse vlaggen waarmee ik heel nationalistisch mijn territorium heb afgebakend erg mooi zei hij nog. Gelukkig maar, want ik vind ze ook erg mooi. Ik heb ze namelijk aan beide kanten van de poort geplant, zodat de Amerikaanse buren, waar ze zich ook bevinden, altijd de Nederlandse driekleur zien wapperen. Het kan maar duidelijk zijn vind ik.

13.10 uur
En ja hoor, stipt na het einde van de lunchpauze hobbel ik bij de Servicio di Impuesto naar binnen. Ik krijg van een vriendelijke mevrouw een nummertje en neem vol goede moed plaats. Er zit toch al snel een man of 20, dus het zal evengoed nog wel een paar uur gaan duren, maar mijn bui kan niet meer kapot vandaag, dus kom maar op!

13.30 uur
Niet te geloven! Ik sta alweer buiten! Dit was werkelijk in no-time geregeld! Als het zo door blijft gaan, ga ik vandaag ook nog naar het casino, want zoveel geluk heb ik niet vaak! Weet je wat? Ik heb zo’n goeie bui, ik rijd toch even langs Hertz. Mogen ze die nummerplaten verwisselen. Doe ik niet moeilijk over. Geen probleem.

13.40 uur
A. van Hertz (niet het nare mens van vorige week, maar de lieve, aardige mevrouw uit Colombia die mij normaal gesproken altijd te woord staat) moet lachen als ik binnenkom. Ze zal even de monteur bellen zodat hij de nummerplaten kan wisselen en natuurlijk hoeft die servicebeurt niet nu als ik de auto toch kom terugbrengen volgende week. Dat zou complete onzin zijn. Ik ben blij en loop stralend naar mijn schadebak om op de monteur te wachten.

13.50 uur
En dan gebeurt het. Er komt een man op me af met een gezicht op onweer. Zonder hallo of iets anders beleefds te zeggen, blaft hij: “je gaat nú naar binnen de sleutel inleveren, die auto blijft hier!”. Pardon? Ik zeg, niet van mijn stuk te krijgen, keurig “bon tardi! Ik heb net met A. afgesproken dat jullie alleen de nummerplaten zouden verwissselen, dus waarom moet de auto dan hier blijven?”. Kennelijk lijden naast het nare mens van vorige week meer mensen bij Hertz aan het Little Britain “computer says no”-syndroom, want ik krijg als antwoord: “je gaat gewoon nú naar binnen en levert die sleutel in want die auto blijft hier!”. Oké, nu heb ik het dan toch wel gehad. Ik ben altijd keurig, vriendelijk en beleefd, maar nu is het genoeg geweest met de kuren van Hertz. Ik zeg tegen de extreem vervelende en zweterige man dat ik de auto niet ga achterlaten, dat ik hem volgende week kom inleveren, dat ik zo niet te woord gestaan wil worden en dat hij de nummerplaten nu wel kan verwisselen. Hij wordt nog bozer, zegt dat “alle stagiaires moeten weten dat ze hier in de eerste week van januari moeten komen voor nieuwe platen!” en “die auto heeft al 10 maanden geen servicebeurt gehad omdat jij er in reed!” en dat “je dus nu gewoon die auto hier gaat achterlaten! Dat zegt mijn baas en dat is wat er gaat gebeuren dus je moet nou gewoon naar binnen gaan en de sleutel inleveren!”. Hij beent weg en ik schreeuw hem nog achterna “je moet eens in het woordenboek de woorden “alsjeblieft” en “dankjewel” opzoeken!”. En daar achteraan sis ik nog: “lul!”, maar dat hoort hij niet meer.

13.55 uur
Woest, ziedend en briesend storm ik het kantoor binnen. A. schrikt zich te pletter en ik zeg dat ik nú de baas van die knuppel buiten wil spreken en dat ik de auto hier niet achterlaat. A. zegt dat “de baas” inderdaad gezegd heeft dat de auto moet blijven voor een servicebeurt. Goed, dit is vechten tegen de bierkaai. Ik zeg dat ik dan wel vervangend vervoer wil hebben (want tenslotte loopt het huurcontract gewoon door) en dat ik nog steeds “de baas” wil spreken. A. zegt dat ze hem gaat bellen en vraagt of ik alvast de auto leeg wil halen.

14.00 uur
Werkelijk met stoom uit mijn oren sta ik die klote Chevrolet Vivant schadebak te ontruimen. De monteur-knuppel is nergens te bekennen en dat is maar beter ook, want onder mijn flippers en wat handdoeken vind ik een rondslingerende krik en ik sta werkelijk niet voor mezelf in. Ik huur dit vehikel al 10 maanden, heb dus al 5000 dollar betaald en dan word ik zó te woord gestaan? Zijn ze nou helemaal besodemieterd? En daarbij, ik ben helemaal geen stagiaire! En al was ik dat wel, dan nog!

14.05 uur
A. voelt zich schuldig en helpt me mijn spulletjes over te hevelen naar de nieuwe huurauto, een witte (met een witte blijf je zitten..) Nissan Sentra uit 1980 of eerder. A. zegt dat de monteur-knuppel Melvin heet (Melvin the Pelvin. Nananananaa. Puh!) en uit Suriname komt. Ha. Dat verklaart het. Ik heb (op een zeer dichtbij wonende positieve uitzondering na) nog geen aardige Surinamer ontmoet hier op het eiland. En A. zegt ook dat haar baas heeft gezegd dat ze sorry moest zeggen tegen me. Ik zeg dat ik dat heel aardig vind, maar dat ik hem nog steeds wil spreken.

14.15 uur
“De baas” die gewoon in het kantoor achter de balie zit, “is er niet” en dus word ik te woord gestaan door een service-nog wat meneer. Die ook uit Suriname komt. Arghhh! Deze meneer begint op dezelfde toon als de monteur-knuppel, maar A. grijpt in en legt de situatie uit. De man ontdooit en zegt dat Melvin “maar een autowasser” is en dat ik me er niets van moet aantrekken. Ik vertel de beste man dat het mij niet boeit dat Melvin “maar een autowasser” is, al was hij de president van Aruba, dan nog sta je klanten niet zo te woord. Of die klanten nou stagiaires zijn of niet. En trouwens, ik ben na 10 maanden trouwe huur toch wel een goeie klant, dus ik eis betere service, anders ga ik de volgende keer fijn ergens anders huren. En mijn bezoek zal ik ook zeker geen Hertz aanraden. En als maar niemand denkt dat ik die Sentra nog kom omruilen voordat ik de huurauto definitief inlever. En oh ja, de auto heeft schade en nee, daar is de politie niet bijgeweest, want die heb ik gebeld en die komen niet als er een paal tegen je aan gereden is. En verder is de auto tip top in orde, en had ik al gezegd dat ik eis dat Melvin knuppel-monteur hierop aangesproken wordt? A. mompelt ondertussen “5.500 dollar!” en ja hoor, daar draait de man om, als een blad aan een boom. Excuses vliegen om mijn oren, hij geeft me zijn kaartje en ik mag hem altijd bellen als er wat is met de auto, al is het midden in de nacht of in het weekend, het spijt hem zo vreselijk dat dit gebeurd is en nogmaals excuses hoor! Ik accepteer de excuses, want ik ben ook de rotste niet, maar zeg toch nóg een keer dat ik het belachelijk vind dat de auto moet achterblijven en dat Melvin echt heel onbeschoft is geweest. De man is het natuurlijk helemaal met me eens, hij zegt dat hij in tegenstelling tot Melvin wel een normale en niet-asociale opvoeding heeft gehad en dat hijzelf dus wel normaal is (jaja, daar sta je dan toch te boek als niet-normale, asociaal opgevoede autowasser, Melvin! Jammer joh. Not so nice voor jou.) Ook zegt hij nog dat we de schade wel bekijken als ik de nieuwe auto kom inleveren, maar dat het nooit meer dan mijn eigen risico van 500 dollar kan zijn. Goed, ik ben tevreden, mijn hartslag is weer normaal en ik zeg bedankt en dag en vertrek met gezwinde spoed.

14.35 uur
Een Nissan Sentra uit god weet wanneer is dus ietsje anders dan een Chevrolet Vivant uit ergens halverwege 2000 nog wat. Want 1) deze airco heeft 5 kilometer nodig om enigszins koel te worden, 2) de ramen moeten met zo’n draaiding handmatig naar beneden gedraaid worden, 3) automatische deurvergrendeling bestond nog niet in het jaar prik, 4) als de airco aanstaat moet de radio op 10 want de motor klinkt als een vuvuzela. Nog een belangrijk nadeel: dit ding heeft geen asbak dus ik kan ook niet roken (als je je sigaret uit het raam gooit, wat sowieso al erg asociaal en tegen mijn principes is, steek je het halve eiland in de fik). En dat terwijl ik na al die stress echt wel aan een sigaretje toe ben. Weet je wat? Ik ga C. opzoeken, die werkt hier om de hoek en dan kan ik terwijl ik met haar klets fijn even roken.

14.45 uur
C. is naar de schoonheidsspecialiste! Terwijl ze altijd, 11 uur per dag, 6 dagen per week, aan het werk is! En nu dus net even niet! Grumph. Ik rook alsnog een sigaret op “haar” parkeerplaats terwijl we dan maar even fijn kletsen aan de telefoon en mijn bui knapt alweer op.

15.15 uur
Ik ben thuis, het zweet staat op mijn rug, ik háát de Sentra en het poezenbeest heeft zelfstandig de tv aangezet terwijl ik weg was. Kennelijk wilde ze graag Studio Sportzomer zien. Ik ben er wel even klaar mee, dus ik zet alle ramen en deuren tegen elkaar open en kruip met een boek op de bank.

16.00 uur
Wat is dat toch steeds voor gepiep? “Piep, piep, piep, pieperdepiep!”. Ik word er gek van! Waar komt het vandaan en waarom rent die kat eigenlijk zo neurotisch heen en weer in de badkamer?

16.01 uur
Oh kut. De oorzaak van het gepiep zit in de douchebak. Het is een vogelbaby. Met blauw gestreepte vleugeltjes en een hele grote snavel. En hij heeft 3 poepjes gedaan in de douche. En er liggen best veel veertjes. En hij piept keihard naar me. Of ik hem wil redden natuurlijk. Ja, Jezus christus, ik durf dat beestje toch niet op te pakken? Ohhhh… Eerst maar het poezenbeest in de isoleer gooien.

16.10 uur
Goed. Het poezenbeest (lees: vogel-/hagedis-/leguaan-/muizen-sluipmoordenares) is opgesloten en ik bedenk me wat ik nu moet doen.

16.12 uur
Aha! Eén huis verderop woont die enige aardige Surinamer op het eiland, K., en die weet vast raad!

16.14 uur
Gewapend met stoffer, blik en plastic zak lopen K. en ik mijn badkamer in. K. stoft de baby zo op het blik en hup de zak in. Samen lopen we naar het lege huis verderop en daar laten we de baby uit de zak vallen zodat hij precies veilig achter het hek valt.

16.15 uur
Ja. Veilig op zijn rug dus. Dat is dus niet zo veilig. Sterker nog, zo gaat hij alsnog dood! Ik ken geen genade en zeg tegen K. dat Animal Planet ons een proces zal aandoen en dat hij de baby moet omdraaien. K. zucht, maar is toch lief en met de punt van de zak draait hij de baby weer terug op zijn buik. En hopperdehop, de baby hopt zo onder de plantjes de schaduw in. Nu komt het vast goed! Dit wordt een pracht van een vogel als hij groot is! Ik zeg K. dat ik hem (alweer) eeuwig dankbaar ben en ga terug naar huis.

16.20 uur
Ik heb de drie vogelpoepjes opgeruimd, het poezenbeest bedankt voor dit geweldige cadeau en zit eindelijk weer met mijn neus in mijn boek.

17.20 uur
Hmmm, ik heb trek in patat en nasiballen! Ik ga fijn frituren, ik heb het verdiend!

17.55 uur
Met een half bord frietjes in mijn buik (kennelijk had ik toch niet zo’n honger) sta ik te vechten met twee nasiballen. Ik wil er maar eentje, maar ik krijg ze met geen mogelijkheid los van elkaar.

18.00 uur
Nou ja, dan gooi ik ze wel aan elkaar geplakt in de pan, ze laten vanzelf wel los.

18.01 uur
Niet dus.

18.06 uur
Weet je wat? Bekijk het lekker met die nasiballen! Ik heb überhaupt geen trek meer, in niks niet! Als ik nog trek krijg neem ik wel een roze koek. Pfff.

22.00 uur
De laatste 4 uur heb ik toch nog een roze koek gegeten en bijna een half boek gelezen in pais en vree. Heerlijk! En ik besluit het allemaal nog heerlijker te maken en fijn vroeg naar bed te gaan, want hoe eerder ik ga slapen, hoe eerder ik naar het asiel kan en hoe eerder het poezenbeest ander gezelschap heeft om zich op uit te leven.

22.15 uur
Ik word hier zó moe van. Lig ik net lekker languit onder de airco, tv aan, kopje thee naast me op het nachtkastje, zit er een spin precies boven mijn hoofd op het plafond… Zo kan ik niet gaan slapen natuurlijk. Want straks springt dat beest vannacht op mijn hoofd en loopt dan mijn mond in. En omdat ik op internet heb gelezen dat ieder mens gemiddeld in een mensenleven al slapend 5 tot 7 spinnen opeet, moet ik onmiddellijk actie ondernemen.

22.16 uur
Gewapend met mijn BugAway (wat ben ik toch ontzettend blij dat ik die meegenomen heb vanuit Nederland!) sta ik op het bed en vang de spin.

22.20 uur
Met de spin veilig opgesloten in de BugAway naast me op het bureau zit ik voor de computer om dit exemplaar te googlen want ik wil wel weten wie ik nou precies misschien wel bijna opgegeten had.

23.10 uur
Bijna een uur heeft me het gekost, maar ik heb het kreng gevonden op internet. Hier, in mijn BugAway, zit een Philodromus, een platte renspin. Ik kom er maar niet achter of ‘ie giftig is of niet, maar één ding is zeker: dit kreng zou zo, zonder twijfel, midden in de nacht, mijn mond ingerend zijn! Ik heb goed gehandeld en kan met een gerust hart naar bed. De Philodromus laat ik morgenochtend wel vrij, hij mag een nachtje logeren in het luxe BugAway-hotel.

01.20 uur
Heel gek is het natuurlijk niet dat ik niet in slaap kan komen. Ik heb zóveel plaatjes van enge spinnen gezien in dat uur googlen, dat ik nu overal dingen zie bewegen, rennen en springen. Ik heb al drie keer het laken omhoog gegooid in blinde paniek, ik heb al zeker 10 keer wild met mijn hoofd geschud en eerlijk is eerlijk, ik ben ook één keer uit bed gesprongen omdat ik dacht dat ik wat voelde kriebelen op mijn been. En morgen moet ik vroeg op, want ik moet naar het asiel en daarvoor nog 1.000 dingen doen dus ik moet, moet, moet slapen nu!

01.40 uur
Ik besluit een slaappil te nemen, ik ben echt uitgeput en word helemaal gek van mijn eigen neurotische gedrag. Ik wil alleen nog maar slapen.

02.00 uur
Deze slaappillen zijn homeopathisch en werken dus alleen maar als je ze al drie maanden of langer inneemt. Ik heb toch zo’n medelijden met mezelf en was manlief nou maar hier, dan kon ik die ook fijn uit zijn slaap houden. Gedeelde smart is tenslotte halve smart en met halve smart voel ik me altijd een stuk beter.

05.30 uur
Kennelijk ben ik toch in slaap gevallen want ik schrik wakker van een uo in bed. Het poezenbeest heeft me een leeg plastic bakje gebracht en dat keurig naast me neergelegd. Dankjewel schat, mag ik nu weer slapen alsjeblieft? Ik ben nog zo moe.. Snurk……

woensdag 23 juni 2010

"SAPO"


07.00 uur
Ik word gewekt door de wekker en mijn nieuwe Arubaanse poezenbeest ook. Het is inmiddels een jaar geleden dat mijn liefste poezenbeest is doodgegaan en sinds december 2009 heb ik hier op het tropisch eiland een nieuw poezenbeest. Het is een lief beest en ze is mooi ook, maar ze heeft wel een paar kleine afwijkingen. Zo is er het onophoudelijk bijten in mijn wenkbrauw om 3 uur ’s nachts en overdag verblijdt ze me door gemiddeld 3 hagedissen te vangen. Die brengt ze dan naar binnen, rent ermee naar de douche en daar vermoordt ze de arme beestjes op bloedige wijze. Vervolgens laat ze de lijken voor mij achter en volgens manlief moet ik daar trots op zijn. Het is een teken dat ze van me houdt. Tsja. Deze ochtend ligt er een dooie hagedis naast het bed en het poezenbeest zit al verwachtingsvol op mijn lovende woorden te wachten. Dan kan ze lang wachten want ik heb een slechte bui. En een behoorlijk slechte bui ook. Ik heb geen zin om gezellig te doen, ik heb geen zin om “oh” en “ah” te zeggen en ik heb ook geen zin om dit lijk op te ruimen. Zo, de toon is gezet.

07.30 uur
Ik ben onder de douche geweest, aangekleed, opgemaakt en zie er uit als een zuurpruim en zo voel me ik ook. Manlief is in Nederland en aangezien er dus niemand anders is om begrafenisondernemer te spelen, moet ik er toch zelf aan geloven. Ik ruim het hagedissenlijk op en zie dat dit eigenlijk een heel mooi exemplaar is geweest. Ik zou natuurlijk kunnen overwegen al die lijken te gaan opzetten. Dan kan ik een museum beginnen en rijk worden van de toegangsgelden! Nou ja, vandaag maar even niet, ik ben niet in de stemming. Ik gooi het lijk op het massagraf dat ik achter de tuinmuur heb gemaakt (er liggen er inmiddels zeker een stuk of 20) en loop al brommend naar de computer.

07.45 uur
Er is meer mail dan me lief is, maar ik heb manlief beloofd alle mail te lezen dus ik worstel me er doorheen. Bla bla bla, klets klets klets, zakelijk gelul van krul, het draagt allemaal niet bij aan de feestvreugde.

08.15 uur
Na me ook nog door mijn Facebook-ritueel geworsteld te hebben, heb ik nog steeds een humeur om op te schieten. Hier is maar één oplossing voor: schoonmaken! Er moet gepoetst worden, ramen moeten gezeemd, vloeren gezogen en gedweild en belangrijk: het gasfornuis moet van stof ontdaan worden zodat visite denkt dat ik hier iedere avond braaf sta te koken.

08.30 uur
Jawel, de emmer met heet water en rauwe uien (grootmoeders recept voor ramen zemen) staat klaar en ik heb me omgekleed. Nu zie ik er uit als Ma Flodder, maar dan met héél weinig kleren aan want schoonmaken in de tropen doe je het liefst praktisch naakt. Gewapend met mijn stinkende emmer, trekker, spons en zeem trek ik de woeste wijde wereld in.

08.45 uur
Oké. Ik stink inmiddels een uur in de wind naar rauwe uien, ik heb pas één kant van het huis gedaan en ik vervloek mijn eigen woorden van ruim twee jaar geleden: “Jaaaaaa, dit huis wil ik! Want deze heeft van die leuke kleine raampjes overal! Zoooooo schattig!”. Schattig? Ja. Als je een werkster hebt die 2 dagen per maand al die schattige kleine kutraampjes van binnen en van buiten komt zemen! Maar natuurlijk veel minder schattig als je dat als stinkende uienvrouw zelf moet doen! En hoewel manlief al duizend keer heeft gezegd dat ik een werkster moet aannemen, vind ik dat ik dat uit principe niet kan maken als werkloze en dus sta ik hier weer. Domme blonde.

09.00 uur
Inmiddels heb ik de Ma Flodder outfit vervangen door mijn bikini. Het is namelijk (voor mijn gevoel in ieder geval) 67 graden buiten en dus zweet ik me een ongeluk. De Amerikaanse buurman, die manager is bij het Marriott en eigenlijk nooit thuis is, blijkt vandaag wel thuis te zijn en ondertussen volop genietend van het uitzicht rustig op zijn porch te staan. De man is blij en ach, ik gun hem ook maar eens een pleziertje, dus ik poets stug verder.

10.00 uur
Dit is dus echt niet vol te houden. Bekijk het lekker met die ramen, dat maak ik morgen wel af. Ik ga nu wel stofzuigen ofzo, das ook heel nuttig en valt ook onder de noemer schoonmaken.

10.10 uur
Ik was even vergeten wat een bloedhekel ik heb aan stofzuigen (hoe dat mogelijk is als je er ooit zelfs ontslag voor hebt genomen is mij onduidelijk, maar wellicht ben ik bevangen door de warmte). Wat ook niet meehelpt is dat het poezenbeest iedere 5 cm die ik vorder bovenop de mond van de stofzuiger springt, de aanval opent en als een dolle in de stang gaat bijten. Dat is vermoeiend. Ik stuur het poezenbeest op lieve wijze naar buiten (“jeeeeezus! Pleur op naar buiten! Ik word hier echt doodmoe van!”) en ga weer verder.

10.20 uur
Ja, dit is het dus ook niet hè. Het is gewoon te bloody hot voor dit soort ongein en bovendien is het WK Voetbal in volle gang, dus waarom zit ik eigenlijk niet gewoon rustig voor de tv? Ik lijk wel gek!

10.25 uur
Zo, nu ik besloten heb dat ik wel gek lijk, heb ik direct de stofzuiger weer verstopt, een nieuwe emmer stinkend uienwater gemaakt en ben ik de ramen aan de binnenkant aan het zemen, terwijl de NOS verslaggever keihard door de kamer gilt wie, wat, waar en hoe wel of niet scoort. Kijk, zo gaat het beter.

10.30 uur
Stinkende uienvrouw checkt even de e-mail, want dat moet tenslotte ook gebeuren en je moet wel op de hoogte blijven van alle gebeurtenissen overal ter wereld tegelijk tenslotte, anders tel je niet mee. Ha! Een e-mail van R of ik tijd heb om haar haar te verven. Ja tuuuuuurlijk heb ik dat! Kijk, dat is belangrijker natuurlijk dan schoonmaken, dus voor een verfbeurt laat ik alles vallen. Ik mail direct enthousiast terug dat de kapsalon geopend is en besluit toch nog even door te zemen tot ze er is.

11.15 uur
Ja. Zo is het niet leuk natuurlijk. De kapsalon is al drie kwartier open, maar klanten, ho maar! Schiet lekker op zo. Waar blijft ze nou??? Want al die tijd moet ik maar doorzemen. Grumph.

11.35 uur
Yeah! R arriveert met een doosje Garnier in haar handen (the girl is moving up in the world, de vorige keer was het nog Kruidvat verf) en twee oude handdoeken. We gaan beginnen!

11.55 uur
Ja hoor, R zit van kruin tot kruin in de Garnier, het stinkt niet eens zo erg en ik ben erg tevreden met het voorlopige resultaat. Ik trek de veel te krappe meegeleverde handschoentjes uit en gooi ze weg. R. ruimt het doosje op en vindt ineens nog een klein pipetje met een groen spulletje. Oh. Dat had nog door de verf gemoeten dus. Hmmm. We besluiten unaniem dat we het gewoon over haar haar heensmeren. Maar ja, nu heb ik net die handige handschoentjes weggekiept… Hup, daar komen mijn rauwe uien-schoonmaakhandschoenen uit de emmer en smeren maar met het groene goedje!

12.15 uur
Manlief belt terwijl R. en ik dropjes eten en mijn niet gepoetste dus stoffige gasfornuis bekijken. Terwijl R. zich afvraagt waar ik eigenlijk van leef omdat er zich nergens voedselsporen bevinden, begint manlief een heel verhaal over de op handen zijnde verhuizing van onze spullen van Nederland naar Aruba (dat verhaal herhaalt zich iedere dag, in diverse varianten. De ene dag wel een container, de andere dag niet. De ene dag verschepen we de bank wel, de andere dag niet. De ene dag moet ik al mijn aardse bezittingen in Nederland weggeven, de andere dag mag ik ze houden. Ik ben de draad dus een beetje kwijt zo langzamerhand.). Ik vraag aan manlief of ik hem zo mag terugbellen, want tsja, dit verhaal kan wel even gaan duren en over een paar minuten moet die verf er al weer uit, en manlief schiet in de lach en vraagt of R. gek geworden is dat ze mij haar haar laat verven, of we eigenlijk wel een aansprakelijkheidsverzekering hebben voor het geval dit hele verfavontuur hopeloos mislukt en zegt dat hij mij wel terugbelt. Ondertussen voel ik me toch een beetje in mijn eer aangetast. Alsof ik niet wat haren kan verven zeg! Pfff! Ik heb toch ook één muur in de slaapkamer geverfd? Nou dan!

12.35 uur
R. staat lekker onder de douche, het verven is uiteraard gelukt en ik zit ondertussen achter de computer te bedenken wat ik de rest van vandaag moet gaan doen. Ik moet eigenlijk naar de Servicio di Impuesto (lokale Belastingdienst), naar de advocaat en naar de verzekeringsmaatschappij om een hele straal rekeningen te betalen. Maar ik had ook beloofd aan C. dat ik vandaag even fijn bij haar langs zou gaan. Ze heeft het nogal druk werktechnisch gezien (dat verschijnsel is mij geheel onbekend inmiddels) en we zien elkaar amper, dus hebben we besloten dat ik haar gewoon tijdens werkuren ga lastigvallen. En eigenlijk wil ik ook Duitsland-Ghana kijken straks, want ik wil natuurlijk dat Duitsland Ghana de pan inhakt. Nee! Ik wil dat Duitsland Ghana in mootjes hakt, daarna de mootjes in een pan gooit, doodkookt, fijnstampt, pureert, verdroogt en ze dan verspreidt over die schönste Deutsche Bundesbahnstrecken! Ja, dat wil ik! Niks persoonlijks natuurlijk. Behalve dan dat inmiddels pijnlijk duidelijk is geworden dat de Queen of Ghana mijn oom H. efficiënt ontdaan heeft van al zijn centen en daarmee het bruto nationaal product van Ghana een flinke boost heeft gegeven. En omdat bij die centen van oom H. ook de erfenis van mijn lieve tante T. zat, kan heel Ghana wat mij betreft morgen in een gat in de aarde zakken. Zo. Het moest maar eens gezegd worden, want aan onduidelijkheid heeft ook niemand wat. Tsja. Keuzes keuzes. Wordt het de Belastingdienst, vriendinnetje C. of die Mannschaft?

12.40 uur
Ik doe het gewoon alledrie! Dat kan best! Moet ik wel nu vertrekken. Eerst maar even die uienlucht lozen. In de douche met dat lijf!

13.00 uur
Op naar de Belastingdienst. Joehoe!

14.30 uur
Er zijn nog 1245 wachtenden voor me. En de wedstrijd begint nu. Ik heb het echt helemaal gehad! Het is verdomme -40 graden hier in de airco, C. zit te wachten, dat weet ik zeker en hoe moet die Mannschaft nu winnen zonder mijn support??? Bekijk het lekker, ik doe de Belastingdienst morgen wel weer. Nu eerst naar C., dat is fijn!

14.45 uur
C. is blij me te zien en ze wil graag even van kantoor dus gaan we weg onder het mom van tegels uitzoeken voor haar nieuwe huis.

15.00 uur
Ja, in de winkel hebben ze geen leuke tegels en ik wil eigenlijk pizza en ijs, dus huppetee: we zetten koers richting de Pricesmart, een winkelparadijs met de lekkerste pizza en het fijnste softijs.

15.10 uur
Jaaaaaa, joehoe!!! In de Pricesmart staat de tv aan en kan ik dus onder het genot van veel caloriën fijn kijken hoe het Duitse team mijn opdracht uitvoert!

15.45 uur
Smikkel smikkel, smul smul. We moesten rijkelijk lang wachten op de pizza, maar oh, wat is ‘ie lekker!!! En ondertussen staat Duitsland 1-0 voor! Kan het leven in al haar simpelheid nog mooier zijn??

15.48 uur
Nee dus. De euforie moest natuurlijk worden verpest. En dit keer door een telefoontje van een mevrouw van Hertz. Al 10 maanden huur ik van Hertz voor een belachelijk bedrag een fantastisch geweldige Chevrolet Vivant, een echte “dude-magnet” als je blind en doofstom bent. Al in oktober heb ik een enorme deuk gereden in de Vivant (echt, die paal kwam naar mij toe! Ik reed niet tegen die paal aan. Die paal kwam echt gewoon zomaar uit het niets in de zijkant zetten!) en dat heb ik natuurlijk verzwegen voor Hertz, want dat kost me 500 dollar eigen risico. En ook die andere deuk, die manlief er een week later in reed (ja. Hij zag die paal dus echt niet. Die paal kon er niets aan doen. Dit was duidelijk manliefs eigen schuld.) heb ik niet aan Hertz gemeld. Want dat is dan nog eens 500 dollar eigen risico. En dus, toen in januari iedereen verplicht blauwe in plaats van gele nummerborden moest hebben, heb ik me niet gemeld bij Hertz, maar wachtte ik met angst en beven het telefoontje af dat ik de nummerborden moest komen omruilen en de deuken boven water zouden komen. Maar: de maanden verstreken en wie er belde, belde er, maar het was niet Hertz! Halleluja! Tot nu dus.

15.49 uur
Naar mens (hierna: NM): “Goedemiddag, u spreekt met Hertz. Ik wil een afspraak met u maken voor het omwisselen van de nummerborden en een grote beurt.”
Ik: “Oh, goedemiddag! Ja inderdaad, dat klopt. Kan dat over 2 weken? Want ik heb een auto gekocht en die komt over 2 weken (noot van de redactie: niet gelogen, dat is echt waar!), dus dan kom ik de auto toch inleveren.”.
NM: “Nee. Dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik: “Ja maar…”
NM: “Nee. Dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik: “Ja maar, kan ik dan niet alleen de nummerborden komen omwisselen en kan de grote beurt dan niet wachten tot over 2 weken? Want anders zit ik zonder auto. Want zo’n grote beurt, hoe lang duurt dat eigenlijk?”
NM: “Een half dagje. En nee, dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag. En anders betaalt u de bekeuring maar zelf, als u een bekeuring van de politie krijgt omdat u een geel nummerbord heeft.”
Ik (wetende dat een “half dagje” op Aruba eigenlijk betekent: “drie dagen”): “Maar een halve dag zonder auto gaat niet en die beurt kan toch wel wachten? En bovendien, u belt mij pas na een half jaar, dus ik snap niet waarom het nu ineens allemaal vrijdag moet…”
NM: “Ik kan misschien wel regelen dat u even in een andere auto mag rijden, maar u betaalt de bekeuring maar zelf. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik (inmiddels enigszins geërgerd): “Nou, dat gaat niet.”
NM: “Waarom niet?”
Ik (leugentje om bestwil): “Nou, omdat ik moet werken!”
NM: “Van hoe laat tot hoe laat moet u dan werken?”
Ik: “Nou, de hele dag! En ik kan niet zomaar vrij krijgen! En ik wil best die nummerborden komen omruilen, maar die grote beurt is echt niet logisch!”
NM: “Nee, dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik (kan een associatie met Little Britain’s “computer says no” niet onderdrukken): “Weet u, ik vind dit een heel vervelend gesprek en ben op mijn werk. Mag ik u straks terugbellen?”
NM (standvastig): “Dat moet u dan wel doen. En het moet aanstaande vrijdag. En we zijn vandaag tot 17.00 uur geopend, weet u dat?”
Ik (pfffff): “Ja. Ik bel u terug. En als u vandaag niet meer open bent, bel ik u morgen. En ik wil best vrijdag komen voor die nummerborden, maar die grote beurt kan best wachten. Dus ik bel u straks terug.”
NM (geeft niet op): “Oké. Maar het moet aanstaande vrijdag. En u moet mij straks terugbellen. Ayo.”

15.55 uur
Kijk, hier word ik niet vrolijk van. Ik moet a la minute naar buiten om een stress-sigaret te roken, het ijs moet maar wachten en ook C. is het roerend met mij eens dat het nare mens duidelijk een naar mens is en dat Hertz idioot is enzovoort enzovoort. Ik besluit hoe dan ook vandaag niet terug te bellen. Het nare mens kan de pot op en wat mij betreft in een diep Ghanees gat vallen.

16.00 uur
We zitten heerlijk aan het ijs, Duitsland staat nog steeds voor, de Ghanezen pakken alvast hun knapzak voor de reis terug naar het vaderland maar mijn humeur is tot het nulpunt gedaald. Dit komt niet meer goed vandaag.

16.30 uur
Ik drop C. af op haar werk, ik krijg nog wat leesvoer van haar en ik pik twee glaasjes uit haar kantoorkeuken die ik besluit als vaasjes te gebruiken. Het enige goede nieuws is dat die Mannschaft precies gedaan heeft wat ik wilde en dat beurt me dan nog een beetje op.

17.30 uur
Zelfs op zo’n klein eiland kan in het spitsuur naar huis rijden een afstand van 6 kilometer een uur duren. Mijn humeur is beneden het nulpunt, ik barst van de hoofdpijn en als klap op de vuurpijl zit er een verrassing op me te wachten bij de voordeur: een Sapo. Met dank aan Marinekazerne Savariba hier een omschrijving van mijn nieuwe huisdier: “De Sapo is een oorspronkelijk niet op Aruba voorkomende grote pad. De mannetjes Sapo is ca 12 cm en de vrouwtjes Sapo is ca 25 cm lang. In het regen seizoen kunnen de Sapo’s de nachtrust verstoren door hun onophoudelijk gekwaak. Dit gekwaak lijkt op dat van een brulkikker. Wanneer de Sapo zich bedreigd voelt spuugt hij een flinke straal speeksel uit. Dit speeksel bevat uiterst giftige stoffen. Het speeksel kan ongeveer 2 meter ver komen. Kleine huisdieren kunnen aan dit giftige Sapo speeksel binnen een half uur dood gaan. De wratachtige huid van de Sapo is bruin. Zij hebben achter de oren gifklieren, en kunnen dit gif ongeveer 2 meter ver spuiten.”. Ohhhhh… Net wat ik nodig had. En nu is er ook geen man in de buurt om dit monster te killen. Op mijn tenen en héél rustig doe ik de voordeur open, sluit het poezenbeest veiligheidshalve op in het toilet voor het geval ze naar buiten wil sprinten richting Sapo en pak mijn 4 liter-fles Pinesol. Pinesol is geweldig spul. Het ontsmet, het maakt schoon, het haalt de lak van je meubels en het vel van je handen, maar het is vooral erg handig om Sapo’s mee naar de Sapo-hemel te helpen. Gewapend met mijn fles Pinesol loop ik via de tuin weer terug naar de voordeur en dan kan het beginnen. Al gillend begin ik als een wilde overal Pinesol te gooien en het raakt alles behalve de Sapo. Ik moet duidelijk dichterbij komen. Nou, vooruit dan maar. Wat moet beuren, moet beuren. Ik zet nog 2 stappen in de richting van de Sapo en dan krijgt zij (want ze is duidelijk langer dan 12 cm) toch een half litertje Pinesol op haar hersenpan. Wat dan gebeurt, is niet voor publicatie geschikt, maar laten we het hier op houden: deze Sapo is niet meer. Ik besluit de restanten van het lijk morgen wel op te ruimen en neem me voor morgen nog veel meer Pinesol te kopen, want waar er één Sapo is, zijn er zeker honderd meer en deze krengen zullen het leven van mijn poezenbeest niet verwoesten. Ik moet ongenadig en hard zijn. Als een echte Sapo-hunter zal ik voortaan door het leven gaan. En wie weet word ik er wel héél bedreven in en dan kan ik een carrière starten als professioneel Sapo-hunter!

18.30 uur
Door alle commotie ben ik eigenlijk wel klaar met de dag. Ik besluit dat ik fijn een roze koek als avondeten mag eten (ik zit tenslotte toch nog vol van de pizza en het ijs) en dat ik als troost voor het geleden leed Shrek 1, 2 en 3 mag kijken als ik daar zin in heb! Ik bel eerst manlief nog even, maar dankzij het tijdverschil van zes uur ligt hij natuurlijk te pitten, dus geen gehoor. Gewapend met roze koek (nou ja, eigenlijk koeken, want één roze koek is geen roze koek. Ze gaan pas tellen vanaf twee), de laptop en de Shrek trilogie vertrek ik naar de slaapkamer. Airco aan, poezenbeest erbij en gegroet Aruba, morgen weer een dag, voor vandaag ben ik gesloten!

zaterdag 13 februari 2010

"IENIEMIENIE"


Dinsdag, 09.00 uur
Het belooft een interessante dag te worden. Manlief en ik hebben besloten aangifte te doen van verduistering van Ieniemienie. Degene die Ieniemienie "geleend" (lees: meegenomen) en nooit meer teruggebracht heeft, blijkt namelijk mijn lieve, leuke, schattige, ietwat krakkemikkige Ieniemienie zonder mijn medeweten doorverkocht te hebben via marktplaats en compensatie heb ik daar natuurlijk niet voor gekregen. Sterker nog, de lul in kwestie (hierna gemakshalve gewoon: De Lul) doet al maanden alsof hij het op gaat lossen, maar verstopt zich daarna telkens onder een steen. Gezien mijn ongecontroleerde woede-uitbarstingen als het op Ieniemienie-verhaal aankomt, kan het zo niet langer doorgaan, dus vol goede moed vertrekken manlief en ik richting politiebureau.

11.30 uur
Twaalf kopjes koffie en zes keer bijvullen van de parkeermeter later, wordt dan toch mijn aangifte opgenomen. Ik doe mijn verhaal bij rechercheur Van T., een grote, stoere man die ook nog over een behoorlijke dosis humor blijkt te beschikken. Tijdens de aangifte wordt duidelijk dat De Lul ook nog over een strafblad blijkt te beschikken en (joehoe! De goden zijn gezegend!) hij heeft een voorwaardelijke straf uitstaan! Hier komt De Lul dus mooi door in de problemen en ik ben onverbiddelijk. Ik wens natuurlijk als benadeelde in het strafproces te worden opgenomen, ik wil ook Slachtofferhulp want ik ben al 7 maanden van de leg en oh, wat ben ik blij! Waarom heb ik dit niet al maanden eerder bedacht?

13.00 uur
Opgetogen komen manlief en ik thuis. Ik vraag me af wanneer Slachtofferhulp mij gaat bellen om me te steunen in dit hele proces en zelfs het feit dat de timmerman zich weer niet laat zien vandaag krijgt mij niet van de leg. De rest van de dag loop ik vrolijk zingend voor de voeten van de schilder en ik ben niet te stoppen!

17.00 uur
Ik word gebeld door een vriend van De Lul. Het blijkt dat De Lul inmiddels in een weliswaar tweedehands, maar toch fijne Mercedes ML 400 cdi MGA (of zoiets) rijdt en dat hij die aangeschaft heeft met de opbrengst van de verkoop van Ieniemienie. Hmmm. Het gesprek verloopt prima, ik blijf koel en kalm, maar het zit me toch niet lekker. Ik rijd tenslotte al maanden op een tweedehands halleluja fiets door weer en wind en ondertussen zit De Lul met zijn kont in een dikke Mercedes van het geld van Ieniemienie! Ik check online bij het RDW of het klopt, en weliswaar kan ik niet zien op wiens naam de Mercedes staat, maar hij is wel recent overgeschreven. Ik bel rechercheur Van T., die doet een klein onderzoekje en ja hoor, het verhaal is waar. Ik laat het verhaal bezinken, maar ondertussen knaagt het van binnen.

Woensdag, 13.00 uur
Manlief, een vriend van hem en ik gaan lekker lunchen in het zonnetje bij de Harbour Club ter ere van manliefs verjaardag het afgelopen weekend. We eten oesters, drinken champagne en ik kan mijn geluk niet op. Rechercheur Van T. heeft me vanmorgen gebeld om te zeggen dat De Lul inmiddels op de hoogte is gesteld van mijn aangifte en zich morgen moet melden, dat de nieuwe eigenaars van Ieniemienie op de hoogte zijn gesteld en dat alles er rooskleurig uitziet. Ik kan wel wat met deze rechercheur, het is net Inspector Morse, maar dan zonder Jaguar en klassieke muziek. Ik vind het allemaal geweldig en blijf maar blij.

16.10 uur
Hmm. De lunch is voorbij en manlief krijgen, ongetwijfeld door iets teveel wijn, een woordenwisseling onderweg naar huis. Nou ja, beter gezegd, ik ben beneveld en op oorlogspad, maak van mijn hart geen moordkuil en weet dus niet van ophouden. Manlief heeft nog een afspraak en vertrekt en laat mij briesend als een leeuw achter. Ik doe mijn schoenen uit en moet een split-second-decision nemen. Ga ik uit woede mijn schoenen vernielen of ga ik De Lul bellen om me daarop af te reageren? Mijn gezond verstand neemt de overhand, dus ik zet mijn schoenen netjes neer en pak mijn mobiel. Schoenen zijn tenslotte heilig!

16.11 uur
De Lul neemt op! Ben je dan een echte lul of wel? Hij neemt gewoon de telefoon op en is daarmee direct zwaar de lul. Ik trek van leer en weet niet van ophouden. Wie hij wel denkt dat hij is! Wat hij nou dacht hiermee te bereiken! Dat ik al maanden g.v.d. aan het fietsen ben! Dat ik helemaal niet van fietsen houd! Dat als God had gewild dat ik een fietser zou zijn, dat hij me dan wel uitgerust zou hebben met 2 wielen en handremmen! Dat hij ondertussen met zijn kont in een dikke Mercedes zit! Terwijl ik dus aan het fietsen ben hè?! En dat het MIJN MIJN MIJN Ieniemienie was, en niet die van hem! En waar hij het gore lef vandaan haalt! En als hij soms dacht dat hij er mee weg kwam, nou, mooi niet! En dat ik bij het oude Wladimiroff & Spong vandaan kom, en dat ik hem dus samen met of Wladimiroff, of Spong, tot de dag dat hij in zijn graf ligt zal achtervolgen om de opbrengst van MIJN Ieniemienie terug te halen!

16.14 uur
En dan, tijdens mijn tirade, krijg ik een ingeving. Onderkoeld stel ik een ultimatum. Ik zeg De Lul dat hij vandaag nog de Mercedes, inclusief sleutels en papieren, hier voor de deur kan neerzetten, of dat hij anders pas echt De Lul is. Want anders (met dank aan de “vriend” van De Lul en rechercheur Van T. voor hun kostbare informatie, maar dat verklap ik natuurlijk niet), jaha, want anders bel ik de reclassering op, vertel ik alles wat ik weet over De Lul (en dat is inmiddels vrij veel) en zorg ik er persoonlijk voor dat hij zijn baan kwijtraakt en alsnog zijn voorwaardelijke straf (voor god weet wat, maar dat wil ik ook niet weten) mag gaan uitzitten! En voor het geval ik misschien niet duidelijk mocht zijn: “Tegen de tijd dat jij je hier morgen mag melden bij de recherche, heb ik de reclassering al 3 keer gesproken! Tis maar dat je het weet!”. Ik sluit het gesprek af met “Dus ik zie de Mercedes wel verschijnen. Fijne avond!” en met een gevoel van triomf hang ik op. De Lul heeft tijdens mijn tirade behalve "oh, uhuh, hmm" niets gezegd. Had ik ook niet gedaan in zijn geval want never underestimate the power of an angry woman!

16.45 uur
Ik bel manlief om te vertellen wat ik heb gedaan en die krijgt een rolling. Dat ik al onze strategische troeven uit handen heb gespeeld, waarom ik verdomme toch altijd zo emotioneel moet zijn en wat me in vredesnaam heeft bezield. Hmmm. Ik had gedacht dat hij juist trots zou zijn, maar daar heb ik me dan dus even in vergist. Snik.

16.50 uur
Na 5 minuten zachtjes snikken, belt manlief weer op. Hij wil even zeggen dat hij toch wel heel erg trots op me is, dat hij het jammer vindt dat ik maar 1 x in de 8 jaar zo’n uitbarsting heb (de laatste keer was 8 jaar geleden met mijn baas, dat ging over stofzuigen en tot op de dag van vandaag durft nog steeds niemand mij meer te zeggen dat ik moet stofzuigen). Wel zegt hij nog even dat het jammer is van onze strategie, maar niets aan te doen. Hij is blij voor mij dat ik mijn hart gelucht heb en zand er over.

18.00 uur
Ik ben uitgeput en bovendien ben ik er nog steeds niet helemaal uit of ik nou wel zo slim gehandeld heb, en ook de drank eist inmiddels zijn tol. Terwijl manlief aan het borrelen is (“ik heb een zakelijke bespreking schat”) taai ik af naar bed met een liter water, een ibuprofen en betraande ogen.

19.30 uur
Manlief belt op met een verrassende mededeling. Hij is gebeld door De Lul. De Lul is onderweg met de Mercedes! Wahat? Pardon? Ik kan mijn oren niet geloven en vraag het voor de zekerheid nog 3 keer. Ik hoor het toch echt goed, De Lul is zo vreselijk geschrokken van mijn tirade (“ja schat, je was heel gemeen zegt ‘ie!”) dat hij de Mercedes komt brengen in de hoop dat ik mijn aangifte intrek. Nou, eerst zien, dan geloven. Manlief zegt dat ik vanwege mijn oncontroleerbare woede niet bij de overdracht mag zijn, maar dat hij me op de hoogte houdt.

20.00 uur
Ja, nu kan ik natuurlijk niet meer rustig in bed liggen! Ik moet wel onrustig in de rondte lopen, veel te veel sigaretten roken, heel veel cola light drinken om nuchter te worden en vooral niet vergeten onrustig in de rondte te lopen.

20.30 uur
Ik ben weer nuchter. Dat is in ieder geval gelukt. Manlief heeft net gebeld om te zeggen dat De Lul is aangekomen en dat ik vooral niet naar The Old Jazz mag komen (want daar is de overdracht)! “Echt niet hoor lief, ik wil jou met je verbeten bek en gebalde vuisten er niet bij!”. Ha! Dat laat ik me natuurlijk geen 2 keer zeggen. Ik kleed me aan, stap op mijn rotfiets en ga stiekem kijken. Tenslotte is The Old Jazz hier maar een kilometer vandaan, dus ik ben er zo!

20.35 uur
Ik sta als een slechte spion verdekt opgesteld (lees: midden op straat) om de hoek van The Old Jazz en bekijk de Mercedes van dichtbij. Ondertussen moet ik ook nog heel erg oppassen dat manlief niet samen met De Lul om de hoek komt zeilen, dus het is allemaal reuze spannend. Het blijkt een enorme auto te zijn, Ieniemienie past hier met gemak 3 keer in! Ik noteer een oppervlakkige schade aan de bumper en een barst in de voorruit. Verder is het vooral een enorm groot vehikel en ik zie dat het een 4 wheel drive is. Ha, dat is mooi voor op Aruba! Ik ben content en fiets snel terug naar huis.

20.55 uur
Ik bel met vriendin D. om te zeggen wat er allemaal aan de gang is en zij zit net een detective te kijken, maar wat ik nu live meemaak is veel spannender natuurlijk! D. vindt dat ik terug moet fietsen om nog eens goed naar die Mercedes te kijken en zegt “eerst zien dan geloven!”. Daar zit wat in, maar ik durf het niet, dus ik blijf als een mietje thuis op de bank zitten.

21.15 uur
Manlief belt op en vraagt namens De Lul of ik genoegen neem met de Mercedes als compensatie voor Ieniemienie. Ik zeg dat ik dat pas ben als ik 1) alle papieren heb, 2) alle sleutels heb en 3) de waarde van de Mercedes gelijk staat aan de waarde van Ieniemienie. Ik hoor manlief tegen De Lul zeggen “Ja, het is goed” en ik hoor gesnik van De Lul. Pfff, krokodillentranen, daar trap ik dus echt niet in hè.

21.20 uur
Ik check even op autotrader.nl wat zo’n Mercedes nou eigenlijk waard is. De slechtste doet 10.000 euro, de beste 24.000 euro. In het ergste geval kost deze grap mij 5.000 euro ten opzichte van Ieniemienie, in het beste geval heb ik 9.000 euro extra verdiend. Ik settle voor het midden en dus vind ik dat het zo slecht nog niet gedaan heb.

21.30 uur
Manlieft belt weer op en zegt dat ik LOPEND naar hem toe moet komen. Dat ik vooral niet op mijn fiets kom, maar LOPEND! Dat lopend schijnt erg belangrijk te zijn, want manlief gilt het zo’n beetje door de telefoon, dus pak ik mijn fiets.

21.35 uur
Ik heb mijn fiets 3 straten verderop neergezet en kom dus, volgens instructie, lopend aan bij manlief. Die staat daar op het terras te zwaaien met een kentekenbewijs en een sleutel. De Lul zie ik niet.

21.36 uur
Manlief gilt “Je hebt net minstens 10.000 euro verdiend jongedame!” en ik voel me stoer, sterk en trots. Met mij valt niet te sollen, dat is wel duidelijk! De Lul blijkt net vertrokken, manlief heeft hem 20 euro gegeven voor een taxi naar het station (De Lul woont in Oss, niet direct om de hoek) en manlief zegt blij en behoorlijk dronken dat hij zo trots op me is.

22.00 uur
Ja. Dus ik was heel blij. En ik was heel trots. Maar wat blijkt? De Lul heeft deel II van het kenteken, het overschrijvingsbewijs, niet gegeven! En ook de reservesleutel niet! Zo heb ik er dus nog niks aan! Ik spreek met manlief af dat ik morgenochtend direct rechercheur Van T. en daarna De Lul bel en vervolgens stap ik toch een beetje trots in het enorme vehikel.

23.00 uur
Ik heb de Mercedes 12 straten verderop geparkeerd, het zal me tenslotte niet gebeuren dat De Lul hem vannacht met de reservesleutel weer wegrijdt. Ondertussen bel ik met E. om een geheime verstopplaats te regelen voor mijn nieuwe speeltje.

23.30 uur
Moe maar voldaan kruip ik in bed, ik mag best een beetje trots zijn op mezelf vind ik.

Donderdag, 08.30 uur
Ik bel met rechercheur Van T. en doe mijn verhaal. Hij vindt dat ik het redelijk goed gedaan heb, maar niet zo handig nu hij het onderzoek al helemaal gestart heeft. Maar, De Lul moet zich om 10.00 uur bij hem melden, dus we zullen zien is zijn verhaal.

08.45 uur
Ik sms De Lul en deel hem mee dat zonder deel II en de sleutel de aangifte gewoon doorgaat en we dus nog niet klaar zijn. Ik schrijf dat hij me moet bellen.

14.00 uur
104 telefoontjes later tussen manlief, De Lul en mijzelf zijn we er nog niet uit. De Lul is niet naar de rechercheur gegaan (dom!) en kan deel II niet vinden. Er moet dus een nieuw kentekenbewijs aangevraagd. Manlief heeft hem gedwongen in de trein te stappen en hiernaartoe te komen. Wij halen hem dan op van het station en samen zullen we bij het RDW een nieuw bewijs gaan aanvragen.

16.00 uur
Eindelijk staan we bij het RDW. We hebben De Lul opgehaald van het station, hij zat achter mij in de auto en al die tijd was ik bang dat hij mijn keel door zou snijden of iets anders engs zou doen. Bij het RDW blijkt nu dat het kentekenbewijs alleen maar naar De Lul opgestuurd kan worden, dat is wat je noemt een behoorlijke tegenvaller. De Lul wordt ondertussen gek gebeld door rechercheur Van T. en staat te trillen als een rietje. Omdat ik geen keus heb, moet ik wel akkoord gaan met het opsturen van het bewijs naar De Lul en ik zeg tegen De Lul dat als hij me ook hiermee weer in de maling neemt, hij dan pas echt De Lul is! Vervolgens bel ik met rechercheur Van T. en doe mijn verhaal.

16.30 uur
Ik heb net 20 minuten lang ongenadig op mijn lazer gehad van mijn favoriete rechercheur. Hij is enorm over de zeik over het feit dat 1) De Lul niet is komen opdagen vanmorgen, 2) hij daardoor nu al “vet in zijn eigen tijd” met deze zaak bezig is, 3) ik het stom heb aangepakt want nu heb ik straks alleen een Mercedes terwijl als ik het hem had laten regelen ik straks Ieniemienie en de Mercedes had gehad, 4) ik het allemaal zelf heb geregeld terwijl hij dat had moeten doen, 5) dat hij de Officier van Justitie al heeft ingeschakeld en 5) dat het nogal dom van mij is om te denken dat ik mijn aangifte kan intrekken zodra de Mercedes is overgeschreven. Hij blijft maar gaan, ik zeg 12 keer sorry, maar hij gaat maar door. Vooral het feit dat hij moet overwerken zit hem dwars, want dat zegt hij wel 20 keer en als kers op de taart gooit hij er ook nog even uit dat hij mijn verhaal niet meer vertrouwt en duistere zaken vermoedt. Waaaaaat? Pardon? Heb ik het nu ineens gedaan? Dus kort samengevat: iemand verkoopt zonder mijn toestemming mijn auto en dan heb ik het gedaan? Nu word ik ook een beetje boos, maar dat heeft geen zin, dus ik zeg tegen de boze rechercheur dat ik De Lul zo bij hem voor het bureau afzet en dat ik nog wel bel.

17.00 uur
De hele rit van Zoetermeer naar Scheveningen zit De Lul achter mij in de auto en smeekt me of ik alsjeblieft de aangifte wil intrekken. Ik zeg dat ik dat pas doe als alles geregeld is en dat hij nergens vanaf is totdat die Mercedes op mijn naam staat en verkocht is.

18.30 uur
We hebben De Lul een uur geleden afgezet bij het bureau en nu belt hij op. Het is geregeld, hij heeft bekend en de zaak is klaar als het kenteken-gebeuren is geregeld. Mooi zo. Maar ik durf natuurlijk de rechercheur niet te bellen en die belt mij ook niet, dus enigszins uit het veld geslagen kruip ik op de bank en besluit dat ik klaar ben met de dag.

Vrijdag, 11.00 uur
Ik word gebeld door een hele vriendelijke mijnheer van het Bureau Terwee. Hij was al ingeschakeld door rechercheur Van T. om te bemiddelen in de financiële compensatie, dus hij is ermee aan de slag gegaan. De Terwee-man zegt me dat hij vindt dat ik het juist heel goed heb gedaan en dat ik de Mercedes moet laten taxeren. Als ik geen genoegen neem met het bedrag, dan zal het restant alsnog worden verhaald op De Lul. Ik moet hem een verklaring mailen en de voorwaarden waaronder ik akkoord ga. Hij gaat me helpen zegt hij en ik moet me niet te druk maken. Ook zegt hij dat De Lul zich alsnog zal moeten verantwoorden bij de Officier, dat dat jammer is voor De Lul, maar wel terecht en hij vraagt me of ik echt zeker weet dat ik Ieniemienie niet terug wil hebben. Ik zeg dat ik dat zielig zou vinden voor de nieuwe eigenaar van Ieniemienie en dat ik mezelf niet wil verrijken over de rug van een ander. Zij (want jawel, het is een zij, dus Ieniemienie is in goede handen!) mag hem houden en de Terwee-man zegt dat dat me siert. Ik mail hem mijn verhaal, maandag zullen we weer contact hebben. Ik vertel hem nog dat rechercheur Van T. zo boos op me is geworden en hij zegt dat ik me daar niets van aan moet trekken, dat ik maar 1 stok had om mee te slaan, dat ik dat heb gedaan en dat dat heel slim is geweest omdat De Lul echt een oplichter en crimineel is. Yeah! Verder zegt hij dat ik de Mercedes verstopt moet houden en niemand mag vertellen waar de geheime verstopplek is. Vervolgens vraagt hij waar de auto verstopt staat en dus zeg ik “ja lekker handig, als ik dat vertel is het niet meer geheim!”. Hij lacht, ik lach, eind goed al goed.

13.00 uur
Ik voel me goed! Nog even maandag afwachten om te zien hoe of wat met het kentekenbewijs. Als De Lul me nog een keer oplicht, gaat alles gewoon door en mag hij achter slot en grendel, net goed! En als De Lul echt geschrokken is en alles netjes regelt, nou, dan ben ik vanaf volgende week de trotse eigenaar van een Mercedes! Interesse anyone? Het is een Mercedes 400 cdi MGA 4 wheel drive, zilverkleurig, leren bekleding, gelakt houten interieur, airconditioning, navigatie, de hele santekraam en dat alles voor euro 15.000,=! Enne: onderhandelen mag altijd, ik sta overal voor open ;)

vrijdag 12 februari 2010

"IK ZIE DAT JE ME WIL"


08.10 uur
Zoals dat gaat tijdens een verbouwing word ik uit mijn slaap gerukt door de schilder die aanbelt. Kennelijk ben ik door de wekker heen geslapen en verward en slaperig ren ik naar boven om de deur open te doen. De beste man is na 3 weken schilderen inmiddels wel wat van me gewend en doet net of hij niet merkt dat ik er uitzie als een wildebeest en gaat aan het werk. Braaf hoor, ik wou dat iedereen zo attent was als de schilder.

09.20 uur
Inmiddels ben ik gewassen, aangekleed en opgemaakt en zie ik er uit om door een ringetje te halen. Het gebeurt steeds minder vaak, maar soms zijn er toch nog van die dagen dat moeder natuur lekker meewerkt en ik huppel dan ook blij in de rondte. Ondertussen negeer ik de chaos hier in huis, want dat is het beste voor mijn humeur. Ik doe net of ik die laag stof die overal ligt niet zie en ook de stuc-, verf- en primervlekken die op iedere vloer en muur zitten negeer ik. Ik blijf dus blij en maak een niet te verwoesten blij plan voor de dag.

09.25 uur
Tot zover mijn blije bui. Daar is de timmerman. De timmerman en ik kunnen niet samen communiceren. Hij hoort alleen zichzelf, is extreem snel op zijn tenen getrapt en kan niet tegen kritiek. Ik beschik niet over tact en ben behoorlijk drammerig als ik weet wat ik wil, dus dat is geen goeie combi. Omdat ik niet tevreden ben over de voordeur die de timmerman heeft gemaakt, probeer ik hem dat voorzichtig uit te leggen.

09.38 uur
De timmerman is boos. Hij is het niet eens met wat ik zeg en ik probeer dat beetje tact waar ik over beschik in de strijd te gooien. Ik zeg tegen hem dat de deur nu echt niet mooi is, en dat het zonde is van al het werk dat hij er in gestoken heeft. En dus dat ik vind dat hij de deur moet veranderen.

09.39 uur
De timmerman spreekt me tegen en trekt een pruillip. Hij gaat toch in vredesnaam hier niet midden op de stoep staan janken hè?

09.40 uur
De schilder staat ons een beetje uit te lachen. Hij wel.

09.45 uur
De timmerman wil niet meer naar me luisteren en ik luister al lang niet meer naar hem. Deze discussie gaat nergens heen, is nergens meer goed voor en haalt niets uit. Maar ik ga toch nog even door, het kan toch potverdomme niet zo zijn dat de timmerman voor mij beslist wat ik wel of niet mooi moet vinden?

09.55 uur
De timmerman kan het niet meer aan en zegt “we hebben het er zo wel over!” en loopt naar de logeerkamer om plinten te gaan maken.

10.30 uur
De schilder komt zeggen dat de timmerman net is weggereden. Dat heb ik snel voor elkaar gekregen al zeg ik het zelf! Hij is sneaky via de benedenuitgang gevlucht en ik vrees dat dit het laatste is dat we ooit van de timmerman gezien hebben.

10.50 uur
Manlief komt net terug van sporten en is op zijn zachtst gezegd not amused dat ik de timmerman heb weggejaagd. Er volgt een hele “ja maar” en “vraag het dan aan de schilder! Ik was echt heel beleefd!” en “ja vast, ik weet hoe beleefd jij kan zijn!” discussie en ik heb er geen zin meer in. Ik ga wel boodschappen doen, daar ben ik goed in en daar valt niemand me lastig!

11.20 uur
Wat is dit? Het is extreem druk bij Jumbo en ik moet gewoon in de rij staan! Een kassa verderop staat een meneer met een hele volle boodschappenkar en hij gilt “ik ben de vierde in de rij!”. Zijn caissière zegt “dat klopt, u krijgt alles gratis!” en de man wijst naar mij. “Jij bent ook de vierde!” Dat klopt, ik ben ook de vierde in de rij! Joehoe! Mijn caissière roept dat ik ook alles gratis krijg en ik doe stiekem een rondedansje. Wel een beetje jammer dat ik maar weinig boodschappen heb eigenlijk, had ik nu nog maar Ieniemienie gehad in plaats van een fiets, want dan had ik veel meer gekocht want dat paste dan allemaal in Ieniemienie en dan was het pas echt feest! Maar goed, in het kader van een “gegeven paard” ben ik toch gelukkig en stop blij mijn boodschapjes in de tas. Joehoe!

11.25 uur
Nu nog even zeuren bij de klantenservice, want de cola is verkeerd geprijsd. Al 2 weken en dus heb ik een hele stapel bonnetjes en wil ik mijn geld terug. De klantenservicedame heeft hetzelfde humeur en temperament als de timmerman, dus het gesprek begint al niet goed. “Je krijgt het sowieso maar van 1 fles terug en bovendien moeten we dat eerst uitzoeken. Die bonnetjes hoef ik niet!”. Ja, zo zijn we niet getrouwd natuurlijk, ik heb al geen best humeur en ik laat me echt niet afblaffen door wie dan ook! Ik wil mijn geld en ik zal het krijgen ook, al moet ik hier tot Sint Juttemis staan! Het gaat om het principe.

11.35 uur
Je moet er wat voor over hebben om je gelijk te krijgen, dus ik geef niet op en mekker door terwijl er zich achter mij een enorme rij vormt vol met mensen die sigaretten, kranten of roddelbladen willen kopen en hardop zuchten en steunen omdat ik de boel ophoud. Nou, het kan mij lekker toch niet schelen, ik wil mijn geld terug en wel nu meteen.

11.40 uur
Omdat er inmiddels al zeker 5 klanten zijn weggelopen, geeft de klantenservicemevrouw het maar op en ik krijg het geweldige bedrag retour van 2 euro en 5 cent. Tevreden loop ik naar buiten. Kijk, dat is mooi boodschappen doen, niets hoeven betalen en nog geld toe krijgen ook! Lang leve de Jumbo!

12.00 uur
Er is nog steeds niets vernomen van de verdwenen timmerman en manlief gaat naar een afspraak. Ik ga me alvast voorbereiden op D., die hier zo gezellig komt lunchen, heerlijk, even afleiding!

12.35 uur
Daar is D. en ik ben blij dat ze er is. Lekker gezellig, even kletsen en een broodje eten en dan daarna weer over tot de orde van de dag. D. gaat net lekker zitten als de telefoon gaat. Het is de aannemer.

12.40 uur
Tsja. De aannemer is ook niet zo blij dat de timmerman verdwenen is en vraagt wat nu eigenlijk het probleem is. Hij klinkt overspannen en ik probeer tactvol uit te leggen wat ik niet mooi en niet goed vind. We besluiten dat manlief het maar moet regelen met de timmerman, dat is het beste voor alle partijen. Mooi, daar ben ik vanaf! Eindelijk tijd om even lekker met D. te kletsen.

13.30 uur
D. is weer weg, het was kort maar gezellig en het heeft me goed gedaan. Ik besluit dat ik de stoffige chaos om me heen niet langer kan negeren, dus ik pak de stofzuiger en ga als een wezenloze tekeer.

16.15 uur
Pffff. Ik kan niet meer! Ik ben echt doodop. Ik haat schoonmaken en stofzuigen nog wel het allermeest en de afgelopen 2 uur heb ik me uitgesloofd alsof ik er duizend euro voor zou krijgen. Ik lijk wel gek. Ik ga mooi even niets doen, daar heb ik recht op.

18.00 uur
Ik schrik wakker van de telefoon. Ik was even op de bank gaan liggen en ben dus kennelijk als een blok in slaap gevallen door al die activiteit. Lui varken dat ik ben! Degene die belt is mijn tante die op vakantie is op Curaçao. Het is er prachtig zegt ze, maar verschrikkelijk heet en ze is misselijk en ze heeft hoofdpijn. Ik stel als volleerd tropenspecialist direct de diagnose ‘oververhit’ en ik zeg dat ze haar hoofd, handen en voeten moet koelen en veel water moet drinken. We kletsen nog wat verder en ik ben stikjaloers dat zij zo dicht bij mijn stekkie op Aruba zit terwijl ik hier tegen mijn zin in dit kikkerland zit.

18.10 uur
Ik zit achter de computer naar tickets te zoeken. Ik moet terug naar Aruba, of manlief nou meegaat of niet, ik trek het niet langer. Ik heb zon, zee en strand nodig en graag een beetje snel! Ik bel manlief op om dit mee te delen en gelukkig is hij het met me eens. "Ga maar zoeken en boeken" is zijn reactie, yes yes yes!

18.30 uur
Er ligt een mooi lijstje klaar voor manlief met verschillende data en prijzen, nu hoeven we alleen nog te wachten op stiefdochterlief. Ze wil ook naar Aruba komen deze zomer en zodra zij haar vakantiedata doorgeeft, kan ik gaan boeken. Fijn hoor, het vooruitzicht alleen al weer daar te zijn maakt me zo blij als een klein kind.

19.30 uur
Manlief eet niet thuis, dus ik maak 2 wraps met kip en verorber die terwijl ik achter de computer zit. En dan ineens doet de email het niet meer. Iets met poort 25 zegt het kreng en paniek maakt zich van mij meester. Over het algemeen krijg ik de computerproblemen zelf wel opgelost, maar zodra het om enge dingen als poorten gaat, slaat de paniek toe. Als een wilde surf ik naar google, toetst mijn foutcode in en krijg als resultaat allemaal enge pagina’s met ingewikkelde handelingen die ik moet uitvoeren. Ik probeer de helpdesk van KPN te bellen, maar daar krijg ik een mechanische vrouwenstem die me zegt dat het erg druk is en dat ik later terug moet bellen. Grumph!

19.45 uur
Ik sms computermeester E. en vraag om hulp. Hij smst terug dat hij me zo zal bellen en ondertussen blijf ik google-en en speur ik de hele website van KPN af op zoek naar wat mogelijk het probleem kan zijn.

20.10 uur
E. belt op en vraagt wat de foutcode is. Ik druk op “verzenden/ontvangen” om de foutcode in beeld te krijgen en: alles doet het weer! Het is al eerder bewezen, E. heeft magische krachten. Hij hoeft alleen maar op te bellen en dan lossen de computerproblemen zich vanzelf op, het is fantastisch!

20.30 uur
Ik zit in pyjama met thee, koekjes en lekker dekentje voor de buis, Dr. Who begint en daarna Torchwood, ik ben een gelukkig mens en met weinig tevreden, dat is wel weer duidelijk.

21.15 uur
Precies als Torchwood net begonnen is, smst E. of ik zin heb om nog mee te gaan naar de Luxury Fair in de Doen in Scheveningen. Tuurlijk heb ik dat! Torchwood wordt toch nog 100 keer herhaald en iets dat begint met “luxury” mag ik natuurlijk niet missen! Ik sms terug dat ik over een kwartier ready steady ben en vlieg naar de badkamer voor de nodige restauratiewerkzaamheden.

21.35 uur
E. smst dat de dresscode tenue de ville is en dat is mooi kut, want nu moet ik me weer verkleden en ik heb geen tenue de ville, want ik heb geen leuke kleren en ik ben veel te wit en mijn haar zit stom en ik heb ook geen normale schoenen en ga zo maar door.. Stress stress stress.

21.55 uur
E. belt op dat hij er over 2 minuten is. Dat is ook mooi kut, want inmiddels heb ik dan wel iets aangetrokken dat voor tenue de ville door kan gaan, maar ik moet ook nog 1 laag mascara doen en mijn nagels nog lakken en een bijpassende panty zoeken. En waar zijn mijn bij de jurk passende paarse schoenen?? Waarom krijgen andere mensen het in vredesnaam altijd wel voor elkaar binnen 15 minuten van pyjama naar stralend te gaan en ik niet?? Jeeeeezzzzzus!

22.00 uur
Ja, daar is E. dus en hij heeft mooi pech, want hij moet maar even wachten. Ik zeg dat zijn pak gekreukeld is, hij zegt dat mijn tas niet zo goed bij mijn jurk past, maar ja, het moet maar en zo kwekken we nog wat door terwijl ik druk in de weer ben met mascara op mijn nagels te smeren en nagellak op mijn handen te krijgen.

22.15 uur
Het mag een godswonder heten, we zitten in de auto en ik zie er redelijk uit. Ik heb mijn paarse schoenen gevonden, maar mijn haar zit nog steeds stom, de panty past niet helemaal bij de jurk en mijn armen zijn akelig wit, maar we hebben er zin in en dus mag de imperfectie de pret niet drukken!

22.30 uur
We zijn binnen op de Luxury Fair. Er loopt een rare mix van mensen tussen asociaal en normaal rijk en overal staan stands met dure, luxe artikelen. Eigenlijk is er geen bal aan, maar dat gaan we nu nog niet toegeven natuurlijk.

22.40 uur
Het blijkt dat je iedere consumptie moet betalen (wat nou luxury?) en dus kopen we bonnen. Om onszelf te trakteren nemen we champagne en gelijk moeten we weer nieuwe bonnen kopen, want champagne kost 5 bonnen per glas en we hadden maar 10 bonnen, dus kassa voor de Luxury Fair.

22.50 uur
We staan in de rookruimte en naast ons staat een enorme man met een geïmporteerde gezelschapsdame. Deze man is echt heel erg groot, een soort reus en hij heeft iets dreigends over zich. Ik neem me voor snel mijn sigaret op te roken en dan weg te wezen hier, deze man maakt me nerveus en het bevalt me niets.

22.52 uur
Tuurlijk ben ik met mijn hak blijven haken in een spleet in de vloer en tuurlijk gooide ik toen mijn champagne over die grote man heen en tuurlijk ging hij beleefd lachen, maar hij vond het niet leuk. En dat hij het niet leuk vond, blijkt wel uit de opmerking “beetje oppassen hè? Ik houd niet van een nat pak!”. Ik weet me niet zo goed raad, zeg 100 keer sorry en probeer me uit de voeten te maken. En dus blijft mijn andere hak hangen en val ik zo met mijn sigaret tegen de grote man aan. God, Jezus, Christemezielen, wat mankeert me?? “Hé, ben je nou klaar??!! Ik heb er al meer voor minder omgelegd! Tis maar dat je het weet!”. Heeeeeeelp! E. grinnikt, pakt mijn arm en voert me weg naar veiliger oorden. Levensgevaarlijk, die rijkelui van tegenwoordig.

23.30 uur
E. is in gesprek met een potentiële klant en ik sta er een beetje voor spek en bonen bij, dus na een grondige check op grote enge mannen in de rookruimte, besluit ik dat het veilig is me daar weer te vertonen.

23.32 uur
Onderweg naar de rookruimte word ik aangesproken door een sjofele, rossige man die me wat te drinken aan wil bieden. Ik weiger beleefd, wil doorlopen, maar hij weet van geen ophouden en dus geef ik uiteindelijk maar toe.

23.40 uur
De man heet Sier en ik zeg dat ik nog een Sier ken en dat dat degene is bij wie ik altijd mijn kerstboom koop. Die Sier woont in een woonwagen en heeft 2 gouden voortanden. Waarmee ik niet direct wil zeggen dat deze Sier hier nou ook foute bingo is, maar dat is hij natuurlijk wel. Vooral omdat hij wordt geflankeerd door een stoffig mannetje met een doorrookt gezicht met rooddoorlopen ogen. Ik kan me zomaar voorstellen dat dat zo’n problemenoplosser is die je altijd in mafia-films ziet en ik voel me niet meer zo op mijn gemak. Ik bedank voor de wijn en zeg dat ik nu echt ga roken en zet mijn weg voort richting de veilige rookruimte.

23.45 uur
Ja. Nou was het hier een kwartier geleden wel veilig wat enge, grote mannen betrof maar nu natuurlijk niet meer. Daar staat de grote enge man. Hij lacht naar me en zegt “uit mijn buurt blijven hè!” en dus doe ik dat braaf, ik ga op 15 meter afstand staan. Dan komt ook het stoffige vriendje van Sier aangelopen en die zegt dat het toch allemaal niet normaal is wat hier op de “Fair” te koop is. Ik zeg dat normaal een relatief begrip is. Want ja, wat Jort Kelder normaal vindt, is niet wat de Tokkies normaal vinden, dus het is maar net hoe je het bekijkt. Dat vindt het stoffige mannetje wel interessant. “Jeetje” zegt ‘ie, “dat is slim! Daar ga ik eens over nadenken!”. Allemachtig! Waar ben ik terechtgekomen???

23.47 uur
Nu loopt er een dikke Arabisch uitziende man voorbij. Hij kijkt naar me, lacht naar me en grijpt mijn arm. “Je moet me bellen, hier is mijn kaartje. Je moet me bellen!”. Ik zeg om te beginnen eerst maar eens “hallo” en vraag vervolgens of ik hem ergens van moet kennen. Het antwoord luidt: “nee, je kent me nog niet, maar je moet me bellen want ik zie dat je me wil!”. Pardon?? Ik begin te lachen en zeg “uhuh” en krijg als antwoord weer “jaha, ik zie dat je me wil! Ik zie het! Bel me!” en vervolgens loopt hij samen met zijn vriendin (die het hele gesprek aandachtig volgt en gek genoeg lief naar me lacht, dat kan niets goeds betekenen) de deur uit. Laat 1 ding heel duidelijk zijn: als ik al iets wil, dan is het hier weg, maar zeker niet met een rare Arabier, een grote enge man of een stoffig mannetje! Het is hier duidelijk foute bingo! Ik vlucht direct terug naar E. en vraag wat hem in vredesnaam bezielt om mij alleen te laten rondlopen hier.

00.30 uur
E. wijkt geen moment meer van mijn zijde. Ik wel van de zijne, want in mijn ooghoek zie ik een niet geheel onaantrekkelijk mansfiguur die net als ik paarse schoenen draagt. Ik ruk mij los uit de klauwen van E. en zet koers richting de paarse schoenen man, die M. blijkt te heten, een prachtig mooi pak aanheeft en aan zijn vriend vraagt om onze schoenen samen te fotograferen. Het hele paarse schoenen avontuur is van korte duur, want E. komt mij halen om te vertrekken. Jammer, het had zo mooi kunnen zijn, maar nu blijft het bij een paarse schoenen foto die ik nooit zal zien. Snik.

00.45 uur
Ik vraag nog of we echt weg moeten, maar E. is onverbiddelijk en zegt dat de Luxury Fair voor mij gevaarlijk is vanwege alle rare mannen. Bij de uitgang krijg ik nog een goodiebag met alleen maar folders en een tube handcrème erin, ze hadden dit beter de Poverty Fair kunnen noemen zeg, stelletje gierigaards! E. troont me mee en binnen 5 minuten zit ik sipjes in de auto, het werd net leuk! E. zegt dat ik dronken ben en dat het helemaal niet leuk was, maar dat hij het wel heel gezellig vond dat ik mee was, maar ook dat ik niet meer naar een Luxury Fair mag wegens rare mannen.

01.10 uur
E. en ik zitten in een shoarmatent als 2 dronken pubers ieder een broodje shoarma weg te werken. Zo gek veel hebben we niet gedronken, maar we hebben er goed last van en dan is shoarma nu eenmaal het beste medicijn. Het is heerlijk, want dat is shoarma altijd als je een beetje of heel dronken bent.

01.30 uur
E. zet me thuis af en ik maak direct manlief wakker om hem te vertellen wat voor rare mannen ik allemaal heb ontmoet. Manlief vraagt of ik alsjeblieft de andere kant op wil praten omdat ik niet zo lekker ruik en of het verhaal ook tot morgen kan wachten. Grumph! Nou ja, dan maar morgen, ik voel me eigenlijk toch niet zo lekker. Ik draai me om, kruip met mijn rug tegen manlief aan en val als een blok in slaap. Het was maar een rare dag.
 
Free Hit Counter