woensdag 23 juni 2010

"SAPO"


07.00 uur
Ik word gewekt door de wekker en mijn nieuwe Arubaanse poezenbeest ook. Het is inmiddels een jaar geleden dat mijn liefste poezenbeest is doodgegaan en sinds december 2009 heb ik hier op het tropisch eiland een nieuw poezenbeest. Het is een lief beest en ze is mooi ook, maar ze heeft wel een paar kleine afwijkingen. Zo is er het onophoudelijk bijten in mijn wenkbrauw om 3 uur ’s nachts en overdag verblijdt ze me door gemiddeld 3 hagedissen te vangen. Die brengt ze dan naar binnen, rent ermee naar de douche en daar vermoordt ze de arme beestjes op bloedige wijze. Vervolgens laat ze de lijken voor mij achter en volgens manlief moet ik daar trots op zijn. Het is een teken dat ze van me houdt. Tsja. Deze ochtend ligt er een dooie hagedis naast het bed en het poezenbeest zit al verwachtingsvol op mijn lovende woorden te wachten. Dan kan ze lang wachten want ik heb een slechte bui. En een behoorlijk slechte bui ook. Ik heb geen zin om gezellig te doen, ik heb geen zin om “oh” en “ah” te zeggen en ik heb ook geen zin om dit lijk op te ruimen. Zo, de toon is gezet.

07.30 uur
Ik ben onder de douche geweest, aangekleed, opgemaakt en zie er uit als een zuurpruim en zo voel me ik ook. Manlief is in Nederland en aangezien er dus niemand anders is om begrafenisondernemer te spelen, moet ik er toch zelf aan geloven. Ik ruim het hagedissenlijk op en zie dat dit eigenlijk een heel mooi exemplaar is geweest. Ik zou natuurlijk kunnen overwegen al die lijken te gaan opzetten. Dan kan ik een museum beginnen en rijk worden van de toegangsgelden! Nou ja, vandaag maar even niet, ik ben niet in de stemming. Ik gooi het lijk op het massagraf dat ik achter de tuinmuur heb gemaakt (er liggen er inmiddels zeker een stuk of 20) en loop al brommend naar de computer.

07.45 uur
Er is meer mail dan me lief is, maar ik heb manlief beloofd alle mail te lezen dus ik worstel me er doorheen. Bla bla bla, klets klets klets, zakelijk gelul van krul, het draagt allemaal niet bij aan de feestvreugde.

08.15 uur
Na me ook nog door mijn Facebook-ritueel geworsteld te hebben, heb ik nog steeds een humeur om op te schieten. Hier is maar één oplossing voor: schoonmaken! Er moet gepoetst worden, ramen moeten gezeemd, vloeren gezogen en gedweild en belangrijk: het gasfornuis moet van stof ontdaan worden zodat visite denkt dat ik hier iedere avond braaf sta te koken.

08.30 uur
Jawel, de emmer met heet water en rauwe uien (grootmoeders recept voor ramen zemen) staat klaar en ik heb me omgekleed. Nu zie ik er uit als Ma Flodder, maar dan met héél weinig kleren aan want schoonmaken in de tropen doe je het liefst praktisch naakt. Gewapend met mijn stinkende emmer, trekker, spons en zeem trek ik de woeste wijde wereld in.

08.45 uur
Oké. Ik stink inmiddels een uur in de wind naar rauwe uien, ik heb pas één kant van het huis gedaan en ik vervloek mijn eigen woorden van ruim twee jaar geleden: “Jaaaaaa, dit huis wil ik! Want deze heeft van die leuke kleine raampjes overal! Zoooooo schattig!”. Schattig? Ja. Als je een werkster hebt die 2 dagen per maand al die schattige kleine kutraampjes van binnen en van buiten komt zemen! Maar natuurlijk veel minder schattig als je dat als stinkende uienvrouw zelf moet doen! En hoewel manlief al duizend keer heeft gezegd dat ik een werkster moet aannemen, vind ik dat ik dat uit principe niet kan maken als werkloze en dus sta ik hier weer. Domme blonde.

09.00 uur
Inmiddels heb ik de Ma Flodder outfit vervangen door mijn bikini. Het is namelijk (voor mijn gevoel in ieder geval) 67 graden buiten en dus zweet ik me een ongeluk. De Amerikaanse buurman, die manager is bij het Marriott en eigenlijk nooit thuis is, blijkt vandaag wel thuis te zijn en ondertussen volop genietend van het uitzicht rustig op zijn porch te staan. De man is blij en ach, ik gun hem ook maar eens een pleziertje, dus ik poets stug verder.

10.00 uur
Dit is dus echt niet vol te houden. Bekijk het lekker met die ramen, dat maak ik morgen wel af. Ik ga nu wel stofzuigen ofzo, das ook heel nuttig en valt ook onder de noemer schoonmaken.

10.10 uur
Ik was even vergeten wat een bloedhekel ik heb aan stofzuigen (hoe dat mogelijk is als je er ooit zelfs ontslag voor hebt genomen is mij onduidelijk, maar wellicht ben ik bevangen door de warmte). Wat ook niet meehelpt is dat het poezenbeest iedere 5 cm die ik vorder bovenop de mond van de stofzuiger springt, de aanval opent en als een dolle in de stang gaat bijten. Dat is vermoeiend. Ik stuur het poezenbeest op lieve wijze naar buiten (“jeeeeezus! Pleur op naar buiten! Ik word hier echt doodmoe van!”) en ga weer verder.

10.20 uur
Ja, dit is het dus ook niet hè. Het is gewoon te bloody hot voor dit soort ongein en bovendien is het WK Voetbal in volle gang, dus waarom zit ik eigenlijk niet gewoon rustig voor de tv? Ik lijk wel gek!

10.25 uur
Zo, nu ik besloten heb dat ik wel gek lijk, heb ik direct de stofzuiger weer verstopt, een nieuwe emmer stinkend uienwater gemaakt en ben ik de ramen aan de binnenkant aan het zemen, terwijl de NOS verslaggever keihard door de kamer gilt wie, wat, waar en hoe wel of niet scoort. Kijk, zo gaat het beter.

10.30 uur
Stinkende uienvrouw checkt even de e-mail, want dat moet tenslotte ook gebeuren en je moet wel op de hoogte blijven van alle gebeurtenissen overal ter wereld tegelijk tenslotte, anders tel je niet mee. Ha! Een e-mail van R of ik tijd heb om haar haar te verven. Ja tuuuuuurlijk heb ik dat! Kijk, dat is belangrijker natuurlijk dan schoonmaken, dus voor een verfbeurt laat ik alles vallen. Ik mail direct enthousiast terug dat de kapsalon geopend is en besluit toch nog even door te zemen tot ze er is.

11.15 uur
Ja. Zo is het niet leuk natuurlijk. De kapsalon is al drie kwartier open, maar klanten, ho maar! Schiet lekker op zo. Waar blijft ze nou??? Want al die tijd moet ik maar doorzemen. Grumph.

11.35 uur
Yeah! R arriveert met een doosje Garnier in haar handen (the girl is moving up in the world, de vorige keer was het nog Kruidvat verf) en twee oude handdoeken. We gaan beginnen!

11.55 uur
Ja hoor, R zit van kruin tot kruin in de Garnier, het stinkt niet eens zo erg en ik ben erg tevreden met het voorlopige resultaat. Ik trek de veel te krappe meegeleverde handschoentjes uit en gooi ze weg. R. ruimt het doosje op en vindt ineens nog een klein pipetje met een groen spulletje. Oh. Dat had nog door de verf gemoeten dus. Hmmm. We besluiten unaniem dat we het gewoon over haar haar heensmeren. Maar ja, nu heb ik net die handige handschoentjes weggekiept… Hup, daar komen mijn rauwe uien-schoonmaakhandschoenen uit de emmer en smeren maar met het groene goedje!

12.15 uur
Manlief belt terwijl R. en ik dropjes eten en mijn niet gepoetste dus stoffige gasfornuis bekijken. Terwijl R. zich afvraagt waar ik eigenlijk van leef omdat er zich nergens voedselsporen bevinden, begint manlief een heel verhaal over de op handen zijnde verhuizing van onze spullen van Nederland naar Aruba (dat verhaal herhaalt zich iedere dag, in diverse varianten. De ene dag wel een container, de andere dag niet. De ene dag verschepen we de bank wel, de andere dag niet. De ene dag moet ik al mijn aardse bezittingen in Nederland weggeven, de andere dag mag ik ze houden. Ik ben de draad dus een beetje kwijt zo langzamerhand.). Ik vraag aan manlief of ik hem zo mag terugbellen, want tsja, dit verhaal kan wel even gaan duren en over een paar minuten moet die verf er al weer uit, en manlief schiet in de lach en vraagt of R. gek geworden is dat ze mij haar haar laat verven, of we eigenlijk wel een aansprakelijkheidsverzekering hebben voor het geval dit hele verfavontuur hopeloos mislukt en zegt dat hij mij wel terugbelt. Ondertussen voel ik me toch een beetje in mijn eer aangetast. Alsof ik niet wat haren kan verven zeg! Pfff! Ik heb toch ook één muur in de slaapkamer geverfd? Nou dan!

12.35 uur
R. staat lekker onder de douche, het verven is uiteraard gelukt en ik zit ondertussen achter de computer te bedenken wat ik de rest van vandaag moet gaan doen. Ik moet eigenlijk naar de Servicio di Impuesto (lokale Belastingdienst), naar de advocaat en naar de verzekeringsmaatschappij om een hele straal rekeningen te betalen. Maar ik had ook beloofd aan C. dat ik vandaag even fijn bij haar langs zou gaan. Ze heeft het nogal druk werktechnisch gezien (dat verschijnsel is mij geheel onbekend inmiddels) en we zien elkaar amper, dus hebben we besloten dat ik haar gewoon tijdens werkuren ga lastigvallen. En eigenlijk wil ik ook Duitsland-Ghana kijken straks, want ik wil natuurlijk dat Duitsland Ghana de pan inhakt. Nee! Ik wil dat Duitsland Ghana in mootjes hakt, daarna de mootjes in een pan gooit, doodkookt, fijnstampt, pureert, verdroogt en ze dan verspreidt over die schönste Deutsche Bundesbahnstrecken! Ja, dat wil ik! Niks persoonlijks natuurlijk. Behalve dan dat inmiddels pijnlijk duidelijk is geworden dat de Queen of Ghana mijn oom H. efficiënt ontdaan heeft van al zijn centen en daarmee het bruto nationaal product van Ghana een flinke boost heeft gegeven. En omdat bij die centen van oom H. ook de erfenis van mijn lieve tante T. zat, kan heel Ghana wat mij betreft morgen in een gat in de aarde zakken. Zo. Het moest maar eens gezegd worden, want aan onduidelijkheid heeft ook niemand wat. Tsja. Keuzes keuzes. Wordt het de Belastingdienst, vriendinnetje C. of die Mannschaft?

12.40 uur
Ik doe het gewoon alledrie! Dat kan best! Moet ik wel nu vertrekken. Eerst maar even die uienlucht lozen. In de douche met dat lijf!

13.00 uur
Op naar de Belastingdienst. Joehoe!

14.30 uur
Er zijn nog 1245 wachtenden voor me. En de wedstrijd begint nu. Ik heb het echt helemaal gehad! Het is verdomme -40 graden hier in de airco, C. zit te wachten, dat weet ik zeker en hoe moet die Mannschaft nu winnen zonder mijn support??? Bekijk het lekker, ik doe de Belastingdienst morgen wel weer. Nu eerst naar C., dat is fijn!

14.45 uur
C. is blij me te zien en ze wil graag even van kantoor dus gaan we weg onder het mom van tegels uitzoeken voor haar nieuwe huis.

15.00 uur
Ja, in de winkel hebben ze geen leuke tegels en ik wil eigenlijk pizza en ijs, dus huppetee: we zetten koers richting de Pricesmart, een winkelparadijs met de lekkerste pizza en het fijnste softijs.

15.10 uur
Jaaaaaa, joehoe!!! In de Pricesmart staat de tv aan en kan ik dus onder het genot van veel caloriën fijn kijken hoe het Duitse team mijn opdracht uitvoert!

15.45 uur
Smikkel smikkel, smul smul. We moesten rijkelijk lang wachten op de pizza, maar oh, wat is ‘ie lekker!!! En ondertussen staat Duitsland 1-0 voor! Kan het leven in al haar simpelheid nog mooier zijn??

15.48 uur
Nee dus. De euforie moest natuurlijk worden verpest. En dit keer door een telefoontje van een mevrouw van Hertz. Al 10 maanden huur ik van Hertz voor een belachelijk bedrag een fantastisch geweldige Chevrolet Vivant, een echte “dude-magnet” als je blind en doofstom bent. Al in oktober heb ik een enorme deuk gereden in de Vivant (echt, die paal kwam naar mij toe! Ik reed niet tegen die paal aan. Die paal kwam echt gewoon zomaar uit het niets in de zijkant zetten!) en dat heb ik natuurlijk verzwegen voor Hertz, want dat kost me 500 dollar eigen risico. En ook die andere deuk, die manlief er een week later in reed (ja. Hij zag die paal dus echt niet. Die paal kon er niets aan doen. Dit was duidelijk manliefs eigen schuld.) heb ik niet aan Hertz gemeld. Want dat is dan nog eens 500 dollar eigen risico. En dus, toen in januari iedereen verplicht blauwe in plaats van gele nummerborden moest hebben, heb ik me niet gemeld bij Hertz, maar wachtte ik met angst en beven het telefoontje af dat ik de nummerborden moest komen omruilen en de deuken boven water zouden komen. Maar: de maanden verstreken en wie er belde, belde er, maar het was niet Hertz! Halleluja! Tot nu dus.

15.49 uur
Naar mens (hierna: NM): “Goedemiddag, u spreekt met Hertz. Ik wil een afspraak met u maken voor het omwisselen van de nummerborden en een grote beurt.”
Ik: “Oh, goedemiddag! Ja inderdaad, dat klopt. Kan dat over 2 weken? Want ik heb een auto gekocht en die komt over 2 weken (noot van de redactie: niet gelogen, dat is echt waar!), dus dan kom ik de auto toch inleveren.”.
NM: “Nee. Dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik: “Ja maar…”
NM: “Nee. Dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik: “Ja maar, kan ik dan niet alleen de nummerborden komen omwisselen en kan de grote beurt dan niet wachten tot over 2 weken? Want anders zit ik zonder auto. Want zo’n grote beurt, hoe lang duurt dat eigenlijk?”
NM: “Een half dagje. En nee, dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag. En anders betaalt u de bekeuring maar zelf, als u een bekeuring van de politie krijgt omdat u een geel nummerbord heeft.”
Ik (wetende dat een “half dagje” op Aruba eigenlijk betekent: “drie dagen”): “Maar een halve dag zonder auto gaat niet en die beurt kan toch wel wachten? En bovendien, u belt mij pas na een half jaar, dus ik snap niet waarom het nu ineens allemaal vrijdag moet…”
NM: “Ik kan misschien wel regelen dat u even in een andere auto mag rijden, maar u betaalt de bekeuring maar zelf. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik (inmiddels enigszins geërgerd): “Nou, dat gaat niet.”
NM: “Waarom niet?”
Ik (leugentje om bestwil): “Nou, omdat ik moet werken!”
NM: “Van hoe laat tot hoe laat moet u dan werken?”
Ik: “Nou, de hele dag! En ik kan niet zomaar vrij krijgen! En ik wil best die nummerborden komen omruilen, maar die grote beurt is echt niet logisch!”
NM: “Nee, dat kan niet. Het moet aanstaande vrijdag.”
Ik (kan een associatie met Little Britain’s “computer says no” niet onderdrukken): “Weet u, ik vind dit een heel vervelend gesprek en ben op mijn werk. Mag ik u straks terugbellen?”
NM (standvastig): “Dat moet u dan wel doen. En het moet aanstaande vrijdag. En we zijn vandaag tot 17.00 uur geopend, weet u dat?”
Ik (pfffff): “Ja. Ik bel u terug. En als u vandaag niet meer open bent, bel ik u morgen. En ik wil best vrijdag komen voor die nummerborden, maar die grote beurt kan best wachten. Dus ik bel u straks terug.”
NM (geeft niet op): “Oké. Maar het moet aanstaande vrijdag. En u moet mij straks terugbellen. Ayo.”

15.55 uur
Kijk, hier word ik niet vrolijk van. Ik moet a la minute naar buiten om een stress-sigaret te roken, het ijs moet maar wachten en ook C. is het roerend met mij eens dat het nare mens duidelijk een naar mens is en dat Hertz idioot is enzovoort enzovoort. Ik besluit hoe dan ook vandaag niet terug te bellen. Het nare mens kan de pot op en wat mij betreft in een diep Ghanees gat vallen.

16.00 uur
We zitten heerlijk aan het ijs, Duitsland staat nog steeds voor, de Ghanezen pakken alvast hun knapzak voor de reis terug naar het vaderland maar mijn humeur is tot het nulpunt gedaald. Dit komt niet meer goed vandaag.

16.30 uur
Ik drop C. af op haar werk, ik krijg nog wat leesvoer van haar en ik pik twee glaasjes uit haar kantoorkeuken die ik besluit als vaasjes te gebruiken. Het enige goede nieuws is dat die Mannschaft precies gedaan heeft wat ik wilde en dat beurt me dan nog een beetje op.

17.30 uur
Zelfs op zo’n klein eiland kan in het spitsuur naar huis rijden een afstand van 6 kilometer een uur duren. Mijn humeur is beneden het nulpunt, ik barst van de hoofdpijn en als klap op de vuurpijl zit er een verrassing op me te wachten bij de voordeur: een Sapo. Met dank aan Marinekazerne Savariba hier een omschrijving van mijn nieuwe huisdier: “De Sapo is een oorspronkelijk niet op Aruba voorkomende grote pad. De mannetjes Sapo is ca 12 cm en de vrouwtjes Sapo is ca 25 cm lang. In het regen seizoen kunnen de Sapo’s de nachtrust verstoren door hun onophoudelijk gekwaak. Dit gekwaak lijkt op dat van een brulkikker. Wanneer de Sapo zich bedreigd voelt spuugt hij een flinke straal speeksel uit. Dit speeksel bevat uiterst giftige stoffen. Het speeksel kan ongeveer 2 meter ver komen. Kleine huisdieren kunnen aan dit giftige Sapo speeksel binnen een half uur dood gaan. De wratachtige huid van de Sapo is bruin. Zij hebben achter de oren gifklieren, en kunnen dit gif ongeveer 2 meter ver spuiten.”. Ohhhhh… Net wat ik nodig had. En nu is er ook geen man in de buurt om dit monster te killen. Op mijn tenen en héél rustig doe ik de voordeur open, sluit het poezenbeest veiligheidshalve op in het toilet voor het geval ze naar buiten wil sprinten richting Sapo en pak mijn 4 liter-fles Pinesol. Pinesol is geweldig spul. Het ontsmet, het maakt schoon, het haalt de lak van je meubels en het vel van je handen, maar het is vooral erg handig om Sapo’s mee naar de Sapo-hemel te helpen. Gewapend met mijn fles Pinesol loop ik via de tuin weer terug naar de voordeur en dan kan het beginnen. Al gillend begin ik als een wilde overal Pinesol te gooien en het raakt alles behalve de Sapo. Ik moet duidelijk dichterbij komen. Nou, vooruit dan maar. Wat moet beuren, moet beuren. Ik zet nog 2 stappen in de richting van de Sapo en dan krijgt zij (want ze is duidelijk langer dan 12 cm) toch een half litertje Pinesol op haar hersenpan. Wat dan gebeurt, is niet voor publicatie geschikt, maar laten we het hier op houden: deze Sapo is niet meer. Ik besluit de restanten van het lijk morgen wel op te ruimen en neem me voor morgen nog veel meer Pinesol te kopen, want waar er één Sapo is, zijn er zeker honderd meer en deze krengen zullen het leven van mijn poezenbeest niet verwoesten. Ik moet ongenadig en hard zijn. Als een echte Sapo-hunter zal ik voortaan door het leven gaan. En wie weet word ik er wel héél bedreven in en dan kan ik een carrière starten als professioneel Sapo-hunter!

18.30 uur
Door alle commotie ben ik eigenlijk wel klaar met de dag. Ik besluit dat ik fijn een roze koek als avondeten mag eten (ik zit tenslotte toch nog vol van de pizza en het ijs) en dat ik als troost voor het geleden leed Shrek 1, 2 en 3 mag kijken als ik daar zin in heb! Ik bel eerst manlief nog even, maar dankzij het tijdverschil van zes uur ligt hij natuurlijk te pitten, dus geen gehoor. Gewapend met roze koek (nou ja, eigenlijk koeken, want één roze koek is geen roze koek. Ze gaan pas tellen vanaf twee), de laptop en de Shrek trilogie vertrek ik naar de slaapkamer. Airco aan, poezenbeest erbij en gegroet Aruba, morgen weer een dag, voor vandaag ben ik gesloten!
 
Free Hit Counter