"CANNOLI"

08.00 uur
De wekker gaat. Manlief is al gaan trainen en ik ontwaak uit een heerlijke, maar ook vreselijke droom. Het laatste uur heb ik in mijn droom 4 cannoli gegeten (1 cannolo, 4 cannoli). Voor hen die nog nooit dit genot hebben mogen ondergaan de omschrijving van een cannolo volgens internet:
“De cannolo:
Deze echte calorieënbom werd vroeger alleen tijdens carnaval gemaakt en is inmiddels uitgegroeid tot een van de bekendste Siciliaanse “dolci”. Een cannolo bestaat uit een gefrituurde, opgerolde koek gevuld met zoete ricotta en soms gekonfijte vruchten en stukjes chocola. Het is het contrast tussen de zachte, bijna vloeibare vulling en de krokante, heerlijk ruikende opgerolde koek dat cannolo zo lekker maakt.".
Huh. "Zo lekker" is natuurlijk the understatement of the year, want een cannolo is geweldig, fantastisch en ik durf zelfs te zeggen orgastisch lekker!
Mijn droom is een direct resultaat van onze laatste vakantie op Sicilië en een obsessief gevoel maakt zich van mij meester. Ik MOET cannoli en wel nu!

08.45 uur
In recordtempo heb ik het dagelijkse douche- en föhnritueel afgewerkt. Ook de schmink zit al op het gezicht en ik neem plaats achter de computer en google me wezenloos waar ik cannoli kan kopen.

09.15 uur
Nergens in dit godvergeten oord kun je cannoli kopen! Nergens, nowhere, nirgendwo! Stress en paniek. Ik weet maar één oplossing en dat is het aan mijn Amore vragen. Hij als Italiaan pur sang zal toch wel weten waar ik cannoli kan krijgen? Ik ren naar Ieniemienie. Ik moet cannoli en ik moet het nu!

09.25 uur
Ik sta bij Amore voor een dichte kapsalon. Geeft niet, ik wacht wel. Ik bel Amore mobiel en krijg een Italiaanse voicemail. Het is een hoop gebrabbel, ik versta er niets van en besluit gewoon te wachten.

09.30 uur
Allemachtig zeg. Wat is nou een normale tijd voor een kapsalon om open te gaan?! “Jeeezus, Jozef, Maria, mooi stelletje op de kast” zou mijn oma zeggen, maar die is er niet meer en ik heb nog steeds geen cannoli, laat staan een idee waar ik ze kan kopen. De voicemail van Amore werkt ook nog steeds niet mee.

09.45 uur
Sjok, sjok. Daar komt Amore aan, ik zie hem aan het eind van de straat aan komen sjokken. Dit zou een dertiger in de bloei van zijn leven moeten zijn, maar een bejaarde met een rollator beweegt zich nog sneller voort dan Amore! Ik rijd naar hem toe, stop hem in Ieniemienie en begin hyperventilerend te vertellen over mijn cannoli-drang en eis dat hij me helpt.

09.55 uur
Amore geeft me een espresso zodat ik mijn snavel houd en pleegt (jawel, het leven kan zooo simpel zijn) één telefoontje. Als ik nú in Ieniemienie stap, ligt er over een half uur een doos vol met cannoli rechtstreeks geïmporteerd uit Palermo voor me klaar in Delfgauw! Echt. Waar zou ik in dit leven zijn zonder mijn liefste Italiaanse kapper?

10.15 uur
Ik heb natuurlijk geen idee waar Delfgauw ligt, laat staan hoe ik er moet komen. Ik bel met de cannoli-importeur en die geeft aanwijzingen. Gelukkig. Nu moet het lukken, de cannoli zijn binnen handbereik.

10.35 uur
Ik ben verdwaald in een industriegebied. Manlief belt me op en vraagt wat ik aan het doen ben. “Cannoli halen in Delfgauw!” roep ik enthousiast. Manlief vindt dit kennelijk een héél normaal antwoord en zegt “oh leuk. Veel plezier. Zullen we samen lunchen?”. Ik ben stomverbaasd dat manlief denkt dat je op iedere straathoek cannoli kunt kopen maar antwoord bevestigend en spreek af voor de lunch.

10.40 uur
Ik bel vriendin D. want ik heb echt geen flauw idee meer in welk dorp ik ben, laat staan dat ik weet hoe ver ik nog van de cannoli verwijderd ben. D. heeft een ziek kind en moet naar huis, dus bel ik V., zij is telefoniste bij mijn voormalige baas en heeft vast wel tijd. Zoals ik al dacht heeft V. het inderdaad weer eens lekker rustig en pakt de routeplanner erbij. Jawel: dankzij de aanwijzingen van V. sta ik nog geen 5 minuten later bij Teo Pace voor de deur, de beste Italiaan (op Amore na natuurlijk) die op deze aarde rondloopt want hij heeft mijn cannoli!

10.55 uur
Ik heb wat gekletst met Teo en zit nu als een kind zo blij in Ieniemienie samen met een doos met 1,2 kilo cannoli erin! Het zijn er 10! Ik maak een snelle rekensom: 7 voor mij, 1 voor Amore, 2 voor manlief. Ik ruik aan de verpakking, aai er overheen en dwing mezelf nog even te wachten met aanvallen totdat ik weer terug bij Amore ben.

11.15 uur
Na de geluidsbarrière doorbroken te hebben, sta ik 20 minuten later bij Amore. Hij wil natuurlijk ook een cannolo, maar ach en wee, ze zijn bevroren! Nou ja, dat kan er ook nog wel bij. We halen onze cannoli uit de doos en laten ze ontdooien.

11.35 uur
Het is duidelijk. Dit duurt te lang. Ik zet het warmhoudplaatje van de espressomachine aan en leg de cannoli er op.

12.00 uur
Godkanonnen zeg. Nog niet.

12.15 uur
Nog niet. Ik heb inmiddels zo vaak gevoeld of ze al ontdooid waren dat er overal stukjes af zijn. Stiekem heb ik dus eigenlijk al een halve bevroren cannolo op, maar ik doe net of die stukjes er al af waren.

12.30 uur
Ik verklaar de cannoli voor ontdooid. We maken er een heel ritueel van en Amore maakt er een fijne Italiaanse caffè bij. Dan is het moment daar. Ik neem een hap en: ooooooooooooooooooohhhhhhhhhhhhhhhhhhh. Ik besluit mee te moeten delen dat een cannolo lekkerder is dan seks en werk het hele gevaarte binnen een minuut weg.

12.32 uur
Amore zit een beetje vol en ik eet de overgebleven helft van zijn cannolo ook op. Ik kijk nog naar de Italiaanse tegelzetter die Amore’s toilet aan het verbouwen is en die ik ook (met tegenzin, dat wel) getrakteerd heb op een cannolo, maar hij heeft beduidend meer trek en stopt net het laatste stukje in zijn mond. Grumph.

13.00 uur
Ik kom met de doos min 3 cannoli thuis. Er zitten er nu nog 7 in. Ze wegen 1,2 ons per stuk reken ik snel uit en ik bedenk me dat 1 zo’n ding me dus 1,2 ons overgewicht oplevert. Nou ja, wat is nou 1,2 ons? Ik haal nog 2 cannoli uit de verpakking om te ontdooien, verpak de rest weer alsof het vloeibaar goud is en stop de doos in de vriezer.

13.30 uur
Ik loop onrustig heen en weer en het hele proces van “voelen of ze al ontdooid zijn” herhaalt zich. Manlief komt binnen, is stomverbaasd dat ik hier met uit Palermo ingevlogen cannoli sta en begrijpt nu pas wat voor ochtend ik achter de rug heb. Om me af te leiden, neemt hij me mee uit lunchen en al genietend van mijn dim sum vergeet ik zowaar even mijn cannoli.

15.00 uur
We spoeden ons naar huis. Ik wil een cannolo als toetje. Manlief ook.

15.15 uur
We smikken en smakken en smekken. Dit is mijn 2e cannolo vandaag en eerlijk is eerlijk, ik lust er nog wel eentje. Ik ben vandaag theoretisch pas 2,4 ons aangekomen want dat gestolen stukje van Amore telt niet mee, dus tsja, wat maakt het uit? Ik ontdooi er stiekem nog eentje.

16.00 uur
Manlief doet zijn administratie. Ik loop nerveus heen en weer. Ik besluit dat het zo niet langer kan. Ik kan me toch niet helemaal volvreten aan die dingen? Nou ja, dat kan ik natuurlijk wel, maar misschien beter niet op één dag. Ik stop de nog niet ontdooide cannolo terug in de vriezer en ga even uitbuiken.

16.45 uur
Ik weet zeker dat mijn heupen er vanmorgen nog niet zo gigantisch uitzagen. Ik weet ook zeker dat mijn riem vanmorgen nog niet zo strak zat. Zou 1,2 ons cannoli eigenlijk 1,2 kilo overgewicht betekenen? Als dat zo is, heb ik er vandaag 2,4 kilo in plaats van ons aangevroten. Ik raak een beetje in paniek.

18.00 uur
Ik maak een prik-en-ping maaltijd voor manlief en eet zelf een boterhammetje. Ik ben zogenaamd misselijk namelijk. In mijn hoofd heb ik een “wanneer-ik-een cannolo-eten-mag-schema” opgesteld. Over 3 dagen komt D. eten. Dan mag zij er eentje en ik niet. Zelfkastijding noemen ze dat. Dan zijn er nog 4 over. Hopelijk lust D. hem niet en kan ik die van haar opeten. I. komt ook nog eten. Dan mag zij er eentje en ik ook. Dan zijn er nog 2 over. Die bewaar ik tot Kerst. Dan mogen we ontbijten met cannoli!

19.00 uur
Ik vertel manlief over mijn cannoli-schema. Hij verklaart me voor gek. Hij vindt het ook nog nodig me op het vermoedelijk aantal calorieën te wijzen dat ik vandaag naar binnen heb gewerkt. Ik voel een depressie opkomen.

19.25 uur
Manlief is na 25 minuten onophoudelijk gezeur schoorvoetend akkoord gegaan met een tripje van een week naar Sicilië begin volgend jaar. Goed zo. Een week is 7 dagen. Dat zijn dus in ieder geval 7 cannoli. Met een beetje mazzel kan ik er 2 op een dag te pakken krijgen. Dat zijn 14 cannoli voor mij. Ha.

20.00 uur
Ik vertel manlief dat we moeten stoppen met eten totdat we weer naar Sicilië gaan. Er zit helaas niets anders op, we moeten eerst afvallen, anders kunnen we geen cannoli eten als we daar zijn. Bang voor wat komen gaat, vlucht hij de deur uit richting zijn vriendjes, hij kan het niet meer aan vandaag. Gek hoor, ik was toch juist vandaag een hele interessante gesprekspartner. Ik ben tenslotte in een nieuw dorp geweest, ik heb met een Italiaan gepraat, ik heb vakantieplannen gemaakt en ik heb de kunst van het ontdooien vervolmaakt. Ik begrijp werkelijk niet waarom hij nou ineens de deur vlucht maar zolang er nog cannoli in de vriezer liggen kan ik heus wel zonder man.

20.10 uur
Ik draai voor de vriezer heen en weer.

20.20 uur
Nog steeds.

20.43 uur
En nog steeds.

21.00 uur
Ik ben onderkoeld geraakt van het veelvuldig uit de vriezer halen en weer terugstoppen van een cannolo. Ik geef het op. Ik ga wel slapen, dan denk ik tenminste niet aan eten. Ik sms manlief dat ik niet zo lekker ben en alvast mijn mandje induik. Ik neem (stiekem, want manlief is allergisch, maar wat niet weet, wat niet deert) het poezenbeest mee en droom een heerlijke droom over cannoli. Terwijl ik slaap, raken mijn dijen uitgerekt doordat die heerlijke cannoli die ik vandaag gegeten heb zich daar voor eeuwig vestigen. Ik ben gedoemd een “Italiaanse mama” te worden maar ik droom de slaap der onwetenden en werk in mijn dromen gewoon nog 2 cannoli weg...

"VRACHTWAGEN"

07.30 uur
Een beetje vreemd, maar hoe langer ik werkloos ben, hoe vroeger ik de wekker ga zetten. Ik neem mezelf voor vandaag uit te zoeken wat nu eigenlijk precies de gevolgen voor het brein zijn van langer dan 4 weken geen baan hebben en zet de tv aan. Jan de Hoop doet zoals praktisch elke dag in een trui zijn bekende journaal-riedel en ik ben blij met deze vertrouwde factor in het leven. Ik luister naar Jan, check zoals altijd de teletekst van NOS, RTL en TV West en constateer dat er niet veel bijzonders is gebeurd terwijl ik sliep. Goed zo. Vandaag is het tijd om de logeerkamer op te ruimen en dat is geen pretje dus ik stel het uit en draai me nog even om.

09.45 uur
Ik schrik me wezenloos van een afschuwelijk hard geluid en zit rechtop in bed. Ik besef me twee dingen: 1) dat vreselijke geluid was van een sms die ik heb gekregen en 2) ik was weer in slaap gevallen! Verdwaasd open ik de sms. Het is een bericht van manlief die klaar is met trainen en aankondigt dat ik thee moet zetten omdat hij onderweg is. Ik ben volledig in paniek. Waarom heeft het poezenbeest me niet wakker geklierd zoals iedere morgen? Waarom ben ik weer in slaap gevallen? Hoe krijg ik mijn drukke schema nou nog op orde nu ik al 2 uur achterloop? Zal manlief denken dat ik tot een lui varken verworden ben, nu hij al heeft getraind en ik nog steeds in bed lig? Ik spring het bed uit, glijd uit over de sokken die ik gisteravond heb uitgetrokken, val op mijn stuitje, zie sterretjes en strompel naar de douche. In een recordtijd van 15 minuten was ik mijn haar en poets mijn tanden. Al stressend vlieg ik de douche weer uit, zet mijn föhn op stand “vernietig” en trek wat kleren aan. Ik ren naar boven, smak mascara op mijn ogen en ja hoor: daar is manlief. Grumph. “Ben je net wakker??? Ouwe werkloze! Haha!” Ik zie er de humor niet van in, schaam me, maak boterhammen en baal. Ik wil niet als een ouwe werkloze te boek staan en loop driftig heen en weer door huis en doe net alsof of ik het heel druk heb. Op de vraag “wat heb jij voor plannen vandaag?” mompel ik “boodschappen, kleermaker, opruimen, administratie, retedruk” en weer zie ik manlief lachen. Oké, tijd om toe te geven. Behalve het opruimen van de logeerkamer heb ik feitelijk niets te doen vandaag. Hij ook niet en we besluiten samen niets te doen.

10.30 uur
We zijn niet zo goed in niets doen. En al helemaal niet in samen niets doen. Manlief besluit dat we nú een nieuwe scanner nodig hebben en we stappen in de auto. Onderweg naar de scannerwinkel wil manlief een omweg te maken en me nog even meenemen naar Kutterdam. Neeeeeeeeeeeee! Ik had mezelf voorgenomen daar nooooit meer heen te gaan en guess what? Ik zit gewoon wéér op de A13 richting dat vreselijke oord! Niets aan te doen, manlief rijdt, en zin om uit een rijdende auto te springen heb ik niet dus ik laat het maar over me heen komen.

11.15 uur
We zijn aangekomen. In een nog naarder stuk van Kutterdam dan iemand zich kan voorstellen. Er zijn havens en containers en onguur uitziende types. Er is ook nog een autohandel met Amerikaanse monsterauto’s en daar blijken we naar toe te gaan. Ik hobbel achter manlief de showroom in en zie de ene na de andere afschuwelijk grote auto. Nu had ik manlief al wel horen praten over een nieuwe auto, maar niets ter wereld had me kunnen voorbereiden op wat nu ging komen. Manlief troont me mee naar een soort monstertruck (de Coca-Cola vrachtwagen uit de Kerst-commercial is er klein bij) en deelt me mee dat hij er over denkt dit monster te kopen. Ik vraag of hij de gemeente al om toestemming heeft gevraagd de hele linkerkant van onze straat vrij te maken voor zijn toekomstige parkeerplek en krabbel achter mijn oren. Er komt een gladde autoverkoper op me af die graag wil weten wat ik van het monster vind. Ik zeg dat ik nog geen antwoord geef en eerst een stukje wil rijden. De gladjakker pakt de autosleutel, opent de schuifpui van de showroom om dat ding er uit te kunnen rijden en ik zeg nog voorzichtig “let op dat paaltje hè dat voor de pui staat!”. Hij snuift en doet net of ik iets extreem grappigs heb gezegd.

11.25 uur
De monstertruck zit vast op het paaltje voor de pui. Nu is het mijn beurt om te snuiven en ik zie het gezicht van manlief verstarren bij het idee van het moeten kopen van een schadebak. De gladjakker rijdt achteruit, doet of zijn neus bloedt, klapt het paaltje in en rijdt de monstertruck, die overigens 5,5 meter lang is, de showroom uit.

11.30 uur
De gladjakker beweert dat hij het paaltje niet geraakt heeft. De deuk in de bumper doet anders vermoeden, net als de zwarte lak op het witte paaltje, en ik slaag er niet in die zelfvoldane glimlach van mijn gezicht te halen.

11.35 uur
Manlief zit inmiddels achter het stuur, ik probeer nog steeds de monstertruck in te klauteren. Kijkend naar de enorme achterbak (afmeting voetbalveld) besef ik me dat mijn Ieniemienie daar makkelijk inpast en ik mompel wat over “compensatie” en “midlife-crisis”.

11.40 uur
We zitten nog steeds in monstertruck voor de showroom. Manlief stoeit wat met de Amerikaanse versnellingspook en ik ben volledig afgeleid door knipperende gadgets en het feit dat de passagiersstoel groter is dan de hele kofferbak van Ieniemienie. Het monster trekt op, er knippert, bliept en blinkt van alles en manlief is apetrots (hij vergeet dat het maar een proefrit is en hij doet me denken aan Sjakie in de chocoladefabriek van Willy Wonka.). We scheuren door de niet zo rustieke havenomgeving en ik opper dat wellicht moeilijk parkeren is met deze bak. Manlief beaamt dat en zegt dat we dat nu gaan uitproberen. Hij zet het monster in zijn achteruit en dan: een videoscherm! Er verschijnt een videoscherm met live footage van de parkeerplek waar manlief achteruit in probeert te parkeren! Ik heb nog nooit zoiets gezien, begin te gillen dat ik dat ook wil en ben niet meer te stoppen. Het liefst zou ik de hele dag willen achteruit willen inparkeren maar manlief vindt het minder spannend en rijdt terug naar de gladjakker.

12.00 uur
Ik vertel de gladjakker eerlijk dat ik het monster wel heel stoer maar ook vreselijk lelijk vindt. Manlief en gladjakker beginnen een gesprek (ter afstraffing, het kan niet anders) over het inruilen van MIJN Ieniemienie op dit monster en terwijl manlief naar het toilet gaat, bedenk ik een sluw plan en vertel ik de gladjakker dat hij er een beetje rot uitziet. “Slecht geslapen? U ziet zo bleek en dat hoestje klinkt niet best!” Zoals bij iedere man zodra daar aandacht wordt geschonken, beginnen bij hem direct de symptomen van een vreselijke ziekte op te doemen. “Echt? Ja hè? Ik voel me ook niet zo goed. Heb vreselijk geslapen vannacht! Ik zie er vast beroerd uit!”. Ik beaam zijn opmerking over zijn beroerde uiterlijk, manlief komt terug en de gladjakker (inmiddels heilig ervan overtuigd dat hij de vogelgriep heeft) verklaart zichzelf ziek en we moeten vertrekken. Ha. Dat zal ze leren mijn Ieniemienie in te willen ruilen.

13.00 uur
Een uur en een hoop gesteggel over de al dan niet toekomstige aanschaf van het monster later staan we bij de scannerwinkel. We zijn allebei vergeten waar we voor kwamen en dus kopen we een beeldscherm en geen scanner. Dat hadden we eigenlijk ook nog nodig, dus het is een verantwoorde uitgave.

13.45 uur
Ik rommel met snoeren, cd-roms en vooral een hoop verpakkingsmateriaal. B., goede vriend van manlief en door mij steevast bijgenaamd “de verschrikkelijke purschuimmoordenaar” maar dat is een ander verhaal voor een andere keer, komt langs.

14.30 uur
Het zweet druppelt in straaltjes van mijn voorhoofd af. Manlief en B. zitten aan tafel, eten roze koeken en kletsen en roddelen honderduit. Ze zijn vergeten dat ik er ook nog ben en negeren dat ik nog geen 2 meter verderop bezig ben met een taak waarvan ik vind dat die uitsluitend voorbehouden moet zijn aan het mannelijk deel van de bevolking.

15.00 uur
Ik heb de boel draaiend. Ha! Voor de tweede keer vandaag is daar die zelfvoldane glimlach. Wie zegt dat je hersenen inkakken als je werkloos bent? Ik ben trots, manlief ook en B. moet lachen. Ik wil een roze koek als beloning, maar die hebben de mannen allemaal opgegeten en van ellende eet ik een mandarijn. B. vindt het toekomstige monster van manlief ook errug moooooooi en om te vieren dat ze het eens zijn gaan ze een borrel doen. Ik blijf eenzaam achter met mijn nieuwe speeltje maar ga blij naar het nieuwe beeldscherm staren.

16.00 uur
Oké. Minder leuk is dat het beeldscherm BREEDBEELD is. Dat houdt in dat ik er op alle foto’s uit zie als een uitgerekte barbapapa. Hoe ik het ook instel, ik blijf mezelf met heupen van enorme afmetingen zien en zelfs mijn oren, waar tot vanmiddag 15.00 uur niets mis mee was, hebben de afmeting van satellietschotels. Gefrustreerd zet ik het beeldscherm uit en verdwijn naar de tv om daarop met mijn sims op een onbewoond eiland te spelen.

20.30 uur
Ik heb minstens 10 sigaretten gerookt, 5 nieuwe sim-vaardigheden geleerd en niet bemerkt dat het allang etenstijd is geweest en dat manlief er nog niet is. Ik zie dat ik een sms heb van manlief die meldt dat hij niet thuis komt eten en laat is en ik spoed me naar de koelkast. Ik pak er een bak uit, stop die in de prik-en-ping en met mijn bord op schoot bouw ik een kano en vaar naar een nieuw sim-eiland.

23.30 uur
Ik ben inmiddels aanbeland op weer een nieuw sim-eiland. Ineens gaat de voordeur open. Ik hoor een hoop gestommel en tref manlief in de gang aan. Hij heeft erg veel lol in zijn eentje en kondigt aan dat hij wat wil eten. Ik besluit lief te zijn en maak boterhammen met gebakken ei. Manlief gaat ondertussen wel even met mijn sims spelen zegt hij.

23.45 uur
Het ei is klaar, het ziet er allemaal heerlijk uit en ik loop trots (zie je wel, ik ben ècht een domestic goddess!) de woonkamer in. Geen manlief. Ook niet in de gang of op het toilet. Hij is spoorloos. Ik zet het door mij gemaakte overheerlijke maal in de keuken en daal af naar de slaapkamer. Daar tref ik een snurkende manlief. Ik maak hem wakker en verzoek hem dringend, zo nodig sommeer ik hem, om binnen drie minuten zijn luie dronken donder uit bed te bewegen en zijn ei te komen eten. Hij zegt “oké schat”, draait zich om en valt weer in een dronken slaap. Teleurgesteld dat manlief kennelijk meer geïnteresseerd is in dromenland dan in mijn kookkunsten, loop ik terug naar de keuken, gooi het ei en het brood weg en besluit ook maar te gaan slapen.

23.55 uur
Ik kruip naast manlief in bed, bedenk me dat het alweer een rare dag was en neem me heilig voor morgen om 08.00 uur op te staan en dan de rest van de dag de logeerkamer op te gaan ruimen. Als ik daar tijd voor heb tenminste….