vrijdag 5 februari 2010

"SLETLANA"


09.00 uur
Uch, kuch, hoest, proest, nies. Oké, dit is niet best. Vandaag moeten manlief en ik het huwelijk en bijbehorend feest bezoeken van T. en en zijn bruid en uitgerekend nu zit mijn hele hoofd vol snot! Weken hebben manlief en ik opgezien tegen deze dag en mijn acute verkoudheid maakt de motivatie er niet groter op. Ik besluit eerst maar eens te gaan douchen, wie weet knapt het nog op.

09.30 uur
Eén zegen: er loopt geen snot uit mijn neus. Wel zit mijn hele hoofd buitengewoon verstopt en ik zie eruit als een zombie. Manlief grijpt de gelegenheid aan en roept direct dat we natuurlijk ook gewoon niet kunnen gaan. Nou, dat kunnen we dus niet! In eerste instantie hadden we namelijk geen uitnodiging ontvangen voor deze bruiloft en manlief was daar zó van over de zeik, dat ik hemel en aarde (lees: J.) bewogen heb om alsnog die door manlief felbegeerde uitnodiging te bemachtigen. En nu we die hebben, kunnen we het natuurlijk niet maken om niet te gaan! Dus ik kwak er 2 antigrieppines in, zet mijn gezicht in de schmink en meld manlief dat we hoe dan ook zullen gaan. Bovendien begint het hele gebeuren pas om 16.00 uur dus tijd zat voor een wonderbaarlijke genezing! Eerst maar eens Ieniemienie bij de garage ophalen.

10.00 uur
Lopen is bijzonder vermoeiend als je grieperig bent en koorts hebt, dus de wandeling naar de garage van Ieniemienie is een helse onderneming. Compleet uitgeput en buiten adem kom ik aan bij BMW, waar ik aan de blije blik van de garageman al kan zien dat het weer eens een gepeperde rekening zal zijn. En ja hoor, 732 euro, gaarne direct te voldoen. Ik blik of bloos niet, mijn wangen zijn toch al vuurrood door de koorts, en ik reken met gezonde tegenzin af terwijl ik me bedenk hoeveel leuke dingen ik voor al dat geld had kunnen kopen.

10.10 uur
Toegegeven, Ieniemienie rijdt weer als een zonnetje! De eerste 200 km mag ik niet plotseling remmen staat er op een kaartje dat om de versnellingspook staat. De afzender van dit bericht is “remreparateur” en ik vind het bericht complete onzin want ik rem zelden plotseling (dat had “remreparateur” zelf ook wel kunnen zien toen hij mijn remmen bekeek), dus dit kaartje is echt volkomen overbodig. Ik gooi het kaartje direct weg en scheur weg met Ieniemienie richting de kleermaakster om mijn jurk voor het huwelijk op te vissen.

10.30 uur
“Uh sorry. Vergeten. Is maandag ook goed?”. Pardon? Deze mevrouw begrijpt het duidelijk niet. Ik ben pas anderhalf uur wakker, maar nu al helemaal uitgeput en zeker niet in de stemming voor een onderhandeling. Ik zeg dat ik vandaag een huwelijk heb, dat ik die jurk zo aan moet, dat ik niet terug kan komen, dat het haar probleem is en dat ze dan nu maar direct de bandjes moet inkorten. De kleermaakster zegt dat dat niet kan, ik zeg dat ik niet weg ga zonder jurk. Na veel vijven en zessen en wat overmatig gehoest en geproest van mijn kant, beseft ze dat ik op deze manier andere klanten wegjaag en dus belooft ze me dat de jurk over 15 minuten klaar is. Of ik maar even ergens koffie wil gaan drinken in de tussentijd.

10.40 uur
Daar zit ik dan. Eenzaam en alleen op een naar terras op het Noordeinde, te wachten tot mijn jurk klaar is, met een humeur om op te schieten en een kop vol snot. Uit verveling bel ik I. en moet 3 keer mijn naam zeggen omdat ze mijn nieuwe nasale geluid niet herkent. We kletsen wat en I. komt met een kledingplan B, mocht de jurk toch niet op tijd af zijn. Plan B is een goed plan en puur het hebben van een plan B geeft me wat rust.

10.50 uur
De jurk is klaar, ik moet het verstelwerk toch gewoon betalen, maar ik kan de jurk in ieder geval aan straks en daar gaat het om. Ik strompel terug naar Ieniemienie en bedenk ineens dat ik nog naar Blokker moet om sokkenmandjes voor J. te kopen (die hebben ze kennelijk in Londen niet..).

11.00 uur
Ieieieieieieieie!!! Noodstop! Ik zit niet op te letten en moet vol in de remmen omdat er voor mij uit het niets een file is ontstaan. Shit! Als “remreparateur” hier maar niet achterkomt, want dan zijn de rapen gaar natuurlijk. Ik heb pas 10 kilometer gereden sinds hij zijn kaartje zo dwingend had achtergelaten om mijn versnellingspook en nu al heb ik zijn regels overtreden! Angstig voor de gevolgen van deze actie rijd ik als een slak richting Blokker.

11.20 uur
Met de 2 sokkenmandjes in de hand duik ik nog even snel de drogist in voor keelpijntabletten en nog meer antigrieppines. Ik bedenk dat, als ik nu naar huis ga, ik nog in ieder geval tot 14.30 uur op de bank kan liggen. Dat lijkt me een goed plan, want ik ben me niet bepaald beter gaan voelen in de afgelopen uren.

12.00 uur
Pyjama aan, gordijnen dicht, wekker op 14.30 uur, tv aan en nog 2 antigrieppines er in. Als ik hier niet van opknap, weet ik het ook niet meer. Manlief komt binnen en zegt dat hij hoopt dat ik ziek blijf zodat we niet hoeven te gaan vanmiddag. Ik zeg dat hij dat op zijn buik kan schrijven en zijn mond moet houden, want ik moet slapen.

12.30 uur
J. belt me wakker want hij is nerveus voor vanmiddag en wil nog even zijn “best man speech” doornemen. Ik luister gezapig en dat valt op want ik lach niet op de juiste momenten. Daar wordt J. vervolgens weer onzeker van en dus moet ik de speech nog een keer aanhoren. Ik wil niet meer! Ik wil slapen!

12.45 uur
Ik zeg tegen J. dat ik echt niet meer kan en dat hij me over 3 uur ziet, maar dat ik nu echt eerst even moet slapen. Hij is het er natuurlijk niet mee eens, maar hij hangt toch op en ik kruip onder mijn dekentje.

12.55 uur
Manlief is aan het bellen. Manlief kan alleen maar bellen als hij daarbij heen en weer loopt, met schoenen aan. Klik, klak, klik, klak. Klik, klak, klik, klak. Ik ga oordoppen halen, doe ze in en kruip weer onder mijn dekentje. Ik moet echt slapen!

13.30 uur
De bel. Die hoor ik luid en duidelijk door mijn oordoppen heen. Grote grumph! Ik was echt net in slaap gevallen! Het is M., die haar sleutel komt ophalen die ik nog had. Ik ben altijd blij om M. te zien, want ze is lief en slim, maar ik ben niet zo in de stemming. Ik doe toch mijn best leuk en blij te zijn en we kletsen wat. Slapen kan ik wel vergeten, die hoop heb ik allang laten varen.

14.30 uur
M. zegt dat ze weg moet, manlief is inmiddels al volledig aangekleed en opgedoft en druk aan het bellen (klik, klak, klik, klak). Ik vraag aan M. nog even wat ze van mijn jurk vindt. Ze vindt hem prachtig, net als ik, en we bespreken de schoenen die er bij horen. Dan gaat M. weg en vraagt manlief vriendelijk doch dwingend of ik me nu ook ga omkleden.

15.10 uur
Ik ben klaar. Ik heb mijn haar geföhnd, me opgemaakt en me in de jurk gehesen. Ik trek de bolero aan die erbij hoort en mijn schoenen en loop trots op het resultaat (je zou niet zeggen dat er onder al deze versieringen een zombie verstopt zit) naar manlief. Manlief kijkt, zwijgt, kijkt nog een keer en vraagt: “schat, heb je ook nog wat anders om aan te trekken misschien?”. Waaaaaat? “Ja, ik wil niet lullig doen, maar je hebt hier wel errug grote borsten in, dat kan eigenlijk echt niet. Maar ja, als jij er geen moeite mee hebt, moet je het gewoon aanhouden hoor!”. Ja zeg, alsof ik het nu nog aan kán houden! Al zou ik dat willen, het kan gewoon niet meer. Ik kijk in de spiegel, zie alleen nog maar tieten en loop stampend en briesend terug naar de kast om plan B er uit te halen. Krijg toch de hik en het heen en weer en een dikke vinger en ook nog 3 bier! Mannen!

15.20 uur
Woest en wild kom ik terug in plan B. Véél feestelijker volgens manlief en met normale borsten, dus goedgekeurd en of we nu dan alsjeblieft weg kunnen want anders komen we nog te laat ook. Grrrrrrr.

15.40 uur
Tuurlijk is er geen parkeerplek. Ik had gezegd dat we met de tram moesten gaan, maar manlief (vastbesloten niet te drinken) wilde koste wat kost met de auto en dus kunnen we nergens parkeren. We rijden wat rondjes en de sfeer, die toch al niet zo best was, daalt naar een absoluut nulpunt.

15.55 uur
We staan voor het stadhuis en zodra J. mijn outfit ziet, vraagt hij wat er met plan A is gebeurd en zijn vriend V. zegt dat ik er beeldig uit zie. Kortom: ik zie er dus niet uit. Ik geef manlief de schuld, zet toch een dappere glimlach op en haast me nog even naar het toilet om nog snel een antigrieppine te nemen.

16.10 uur
We zijn inmiddels binnen en wachten nog steeds op de start van de ceremonie, maar het loopt allemaal wat uit. Ik zit op een bankje naast vriendin S., die hoogzwanger is en samen bespreken we stilletjes de overige huwelijksgasten en hun outfits. Er valt niet zo veel te roddelen, iedereen ziet er eigenlijk wel normaal uit en dat is toch een beetje een tegenvaller.

16.12 uur
Onze gebeden om roddelmateriaal zijn verhoord. Mag ik u voorstellen: Sletlana uit Polen, de ex van L. (beter bekend als orkaan Ike). Sletlana is gehuld in een nietsverhullend, ultrakort zwart glitterjurkje. Ze draagt daarbij een viezige vleeskleurige panty en goedkope schoenen. Om het geheel af te maken heeft ze een plastic nep D&G tas in uitbundig oranje en rood, die zij schuin over de borstkas draagt. Sletlana wil ook graag duidelijk maken dat zij vandaag geen enkel stuk ondergoed draagt, dus beschikt zij (dankzij de tas) over 3 borsten en bukt ze een paar keer voorover om het kruis van de vieze panty te showen. Ze laat niets aan de verbeelding over en S. en ik smullen! Manlief komt vragen of wij ook de diepvrieskip hebben gezien tijdens het bukken. Ja dat hebben we, net als de preutse Amerikaanse familie van de bruid. Het is werkelijk niet om aan te zien, maar in ieder geval valt er wat te roddelen.

16.25 uur
Sletlana blijkt in het gezelschap van haar nieuwe Zuid-Afrikaanse vriend Otto te zijn. Eigenlijk dachten wij dat Otto van de beveiliging was, want hij is 1,50 meter breed, 1,90 meter hoog, hij heeft een beveiligingskostuum aan en hij staat permanent met zijn handen op zijn enorme buik. Otto heeft dan ook nog een soort sik aan zijn kin hangen, die nog het meest weg heeft van een flesopener. Otto en Sletlana, het gespreksonderwerp voor al uw feesten en partijen! Iedereen heeft het zo druk met roddelen dat we bijna vergeten dat we hier voor een huwelijk zijn.

16.30 uur
De ceremonie is begonnen. De ambtenaar van de burgerlijke stand kletst er vrolijk op los, afwisselend in het Nederlands en het Engels ("senk joe ferry mutsj feur komming") en het is tenenkrommend. Achter mij staan manlief, N. en B. de ene flauwe grap na de andere te maken en te grinniken. Links staan Sletlana en Otto te stralen en elkaar te bevoelen. Rechts zit een mevrouw die saunaslippers draagt. Ik vermoed dat deze mevrouw zo’n ongenode gast is, die de hele dag bij stadhuizen en crematoria hangt in de hoop op gratis koffie en cake.

17.15 uur
Het is voorbij, godzijdank! T. en zijn bruid zijn getrouwd, de saunaslippermevrouw heeft een traantje weggepinkt en nu mogen we in de rij voor de felicitatie. Ik zoen alleen die mensen die ik wel een griepje gun en verder werken we de rij snel af. De bruid en haar familie komen uit een gehucht in Amerika, dus proberen we ons tijdens de felicitaties van onze beste Nederlandse kant te laten zien en zijn keurig en beleefd. Die Amerikanen zijn niet veel gewend en dus moet je een beetje voorzichtig met ze zijn, anders schrikken ze zo.

17.35 uur
Oké, ieder vooroordeel dat iemand mogelijk zou kunnen hebben over Nederland is zojuist bevestigd. Tijdens het verlaten van het stadhuis lopen bruidspaar en gevolg door een dichte marihuanawalm, die wordt veroorzaakt door 1 van de gasten die samen met L. een wietje staat te roken op de stoep van het stadhuis. Daarnaast staat de “bevallige” Sletlana rek- en strekoefeningen te doen, terwijl ze ook gretig meezuigt aan de joint. En daarnaast staan J. en ik, terwijl J. mijn haar staat goed te doen en aan mijn jurk trekt. Welkom in Nederland beste Amerikanen! Speciaal voor u geselecteerd vandaag: 1 blonde hoer, 1 drugsverslaafde en 1 ernstig homofiele homo. Wilt u hierna wellicht nog naar de Keukenhof? Christemezielen.

18.00 uur
Na wat getreuzel en geleuter voor het stadhuis zijn manlief en ik nu onderweg met N. en S. om een hapje te gaan eten. Het huwelijksfeest begint pas om 20.30 uur dus we kunnen rustig aan doen. Dat komt mij wel goed uit, want ik sta stijf van al die medicijnen en ik moet nodig bijschminken volgens S., want ik schijn er uit te zien als een vaatdoek.

18.10 uur
Het door N. uitgezochte restaurant zit recht tegenover de kleermaakster waar ik vanmorgen die rel heb geschopt! En ze is nog open! Uit angst dat ze ontdekt dat ik het gewraakte jurkje niet aan heb, schiet ik het restaurant in en besluit het pas weer te verlaten als ik zeker weet dat ze weg is. Van alle restaurants in de binnenstad, kiest N. precies dit uit! Hoe is het mogelijk?! Ik vind het zo langzamerhand maar een vermoeiende dag worden.

20.30 uur
Het eten was afschuwelijk. Mijn smaak en reuk zijn inmiddels helemaal verdwenen, mijn neus zit dicht, mijn ogen zijn waterig en stiekem overweeg ik te opperen om maar naar huis te gaan. Maar nog voordat ik dat kan uitspreken, zitten we alweer in de auto onderweg naar het feest. Manlief heeft de smaak te pakken schijnbaar en er is geen ontkomen meer aan.

20.40 uur
We staan in de chirurgisch groene “feest”-ruimte van het Carlton Ambassador hotel. Ik vermoed dat ze hier overdag operaties uitvoeren en dan ’s avonds de operatietafels snel bedekken met een kleedje en schaaltjes met kaaskoekjes. J. komt naar me toe en zegt dat ik er uit zie als een opgewarmd lijk. De stemming is er niet in te schoppen, er zijn maar 50 mensen en iedereen staat aan de kant. In het midden van de operatiezaal is een hobbelige dansvloer neergelegd en in de hoek staat een zweterige dikke dj discoliedjes draaien die niemand wil horen. Het is afschuwelijk.

21.30 uur
Het is nog steeds afschuwelijk. Maar inmiddels doet Sletlana haar rek- en strekoefeningen op de dansvloer, samen met L., onder het wakend oog van Otto. Iedere keer als Sletlana bukt, maakt Otto een “rrrrrrrrr”-geluid. De saunaslippermevrouw is ook weer van de partij, ze zit aan een tafeltje en werkt in rap tempo kaaskoekjes en pinda’s weg. Ik kan met mijn overdosis antigrieppines niets anders drinken dan frisdrank, maar manlief en J. klagen luid dat de aangeboden drank niet te zuipen is. De bitterballen schijnen wel fantastisch te zijn volgens de mannen, maar voor mij smaken ze alleen maar als hete brij met brokjes.

22.00 uur
Om de feestsfeer te verhogen, zijn er lichtgevende armbanden en kettingen uitgedeeld. De saunaslippermevrouw, die de rode wijn achterover slaat alsof het water is, heeft er heel creatief een bril van gemaakt, en zit nu dus met een lichtgevende bril op haar gezicht. Het moet niet gekker worden.

22.30 uur
J. en manlief proberen uit alle macht dronken te worden, zodat het minder opvalt dat het feest echt niet van de grond komt, maar het lukt niet. Ik dans wat met J., maar het wil maar niet gezellig worden. De enige die het echt naar haar zin heeft, is de saunaslippermevrouw. Ze heeft nu ook lichtgevende strikken op haar slippers gemaakt en ze ziet er uit als een fluorescerende kermisattractie. Sletlana en Otto zijn ondertussen al dik een half uur spoorloos, wat het vermoeden oproept dat het Carlton ook hotelkamers voor een uur verhuurt.

23.00 uur
De ellende sleept zich maar voort en voort. J. staat inmiddels op de dansvloer met de meer dan conservatieve moeder van de bruid. Hij zit aan haar borsten, danst om haar heen als een Oompa Loompa en doet en passant ook nog een kraanvogel na. J. heeft om de feestvreugde te verhogen een fles champagne besteld, maar ook die is volgens manlief niet te drinken en dus wordt de fles geledigd door de weer ten tonele verschenen Sletlana en Otto. Mogen we al naar huis? Ah, alsjeblieft?

23.59 uur
Eindelijk! Het feest is voorbij. We krijgen sterretjes in ons handen gedrukt en moeten daar buiten het bruidspaar mee uitzwaaien. J.’s vriendje V. heeft kennelijk nog nooit vuurwerk van dichtbij gezien en dus kan hij niet wachten en steekt hij wel 50 sterretjes af terwijl er nog geen bruidspaar in zicht is. Als ze dan uiteindelijk naar buiten komen, zijn alle sterretjes op, de gasten chagrijnig en het bruidspaar dronken. We zwaaien ze uit, gaan terug naar binnen om onze jassen te pakken en dan zegt J. dat we nog 1 drankje in de hotelbar gaan doen. Ik protesteer nog, maar niemand wil het horen en dus gaan we richting hotelbar.

0.30 uur
J. is nu dan toch dronken en zegt tegen manlief en mij dat hij volgend jaar met V. wil trouwen. Manlief zegt voorzichtig dat hij dat geen goed idee vindt. J. zegt dat hij V. houdt. Manlief zegt dat J. ook van Prada, Gucci en champagne houdt en dat dat dus niet zoveel voorstelt. J. wendt zich ten einde raad tot mij, maar ik kan niet meer, ik ben meer dan chagrijnig, ik ben moeier dan moe, ik zie er uit als een versleten steunzool en ik wil alleen nog maar naar huis, dus ik sluit me aan bij de woorden van manlief. Dan herinner ik me het voorval tussen J. en L. bij ons thuis 2 weken geleden, en dus pas ik de beproefde methode van emotionele chantage toe. Ik zeg tegen J. dat ik graag een nieuwe tas wil, en krijg ik die niet, dan zal ik bij V. het zaad der onrust zaaien over J. en L.. Dit levert me de belofte op van een nieuwe tas en ik voel me zowaar ietsje beter. We besluiten nog 1 drankje te drinken met J. en dan lekker naar huis te gaan.

0.40 uur
V. is ten tonele verschenen. Hij is het kennelijk ook beu en zegt tegen J. op niet mis te verstane wijze: “after you finish this drink, we’ll go to the room, mister!”. Dat schiet me in het verkeerde keelgat. Jaren geleden had J. een vriendje die, als hij wilde dat J. direct deed wat hem gezegd werd, altijd zei: “Come on, walkies!”. Walkies is wat je in Engeland tegen je hond zegt als die door moet lopen, en walkies is een woord waar ik allergisch voor ben. Ik ben ook allergisch voor dominante griezels die onaardig zijn tegen J.. Dus zeg ik na het horen van “mister!” tegen J.: “ja precies mister! Walkies!” en ja hoor, dat sorteert effect. J., dronken als hij is, schiet volkomen uit zijn slof tegen V. en vergelijkt hem met het “walkies”-vriendje. V. schreeuwt dat hij niet vergeleken wil worden met die “creep”. J. trekt van leer over uitvreterij, niksnutten en windt zich vreselijk op. V. gaat enorm tekeer en J. schreeuwt dat hij mooi niet meer met V. gaat trouwen. Dan kijkt manlief me glimlachend aan en zegt: “kom schat, we kunnen naar huis, ons werk zit er op..”
 
Free Hit Counter