02.33 uur
Ja hoor, het is weer zo ver. Het is godgloeiende half drie ’s nachts en ik ben klaarwakker. Ik verkeer nu al precies 8 weken in een dip en sinds een week of wat wordt die feestvreugde ook nog verhoogd door midden in de nacht wakker worden. Wat ik ook doe, lavendel op mijn kussen, “slaap-zacht-tabletjes”, warme drab drinken voor het slapen gaan, het mag allemaal niet baten. De nachtrust zoals ik die ooit kende, is met de noorderzon vertrokken en god mag weten hoe lang dat gaat duren. Ik zet de tv aan, zonder geluid, maar toch wordt manlief wakker. Hij maakt een grumph-geluid, gromt iets in de trant van “jeeeezus! Das toch niet normaal! Tis iedere nacht prijs!”, draait zich en valt weer als een blok in slaap. God, wat ben ik jaloers!
04.00 uur
Ik kan maar niet stoppen met denken. Duizenden gedachten passeren de revue en het liefst met z’n tienen tegelijk. Ik zap naar Animal Planet en daar begint een documentaire over Siamang aapjes. Het heet “Raising Baby Iwani” en gaat over een aapjestweeling. Ik bedenk me dat dat me vast afleidt, ik schud mijn kussen op en ga er eens goed voor liggen.
04.30 uur
Tranen met tuiten! Niet te stoppen! Boehoe, snik, ach en wee! De helft van de aapjestweeling is doodgegaan. Dat zat er natuurlijk in. Ik had het van tevoren kunnen weten. In ieder programma van Animal Planet gaat het leukste beestje dood. Altijd. Anders is het namelijk geen drama en denderen de kijkcijfers naar beneden. Omdat ik niet meer helder kan nadenken na weken van onderbroken nachtrust, vind ik het overleden aapje ineens heel erg op wijlen mijn liefste poezenbeest lijken en dus maak ik manlief wakker.
04.40 uur
Manlief vond mijn wakker-maak-actie op zijn zachtst gezegd niet zo leuk. Ik mag geen Animal Planet meer kijken en ik lig dus nu verplicht naar een of ander stom autoprogramma op Discovery te kijken.
06.00 uur
Ja, nu is er dus behalve “Dora” de tekenfilm en Tell Sell reclames niets meer te zien. En de dvd-recorder is weg voor reparatie en dus word ik gek. En bovendien ben ik heus dat dooie aapje nog niet vergeten als iemand dat soms dacht!
06.10 uur
Als ik nu in slaap val, dan kan ik nog bijna anderhalf uur slapen tot de wekker gaat!
06.11 uur
Ach dat arme aapje. Zoooo zielig! Snik.. En het begint ook al licht te worden, arghhh!
06.40 uur
Krijg de hik en het heen en weer, ik ben hier zooooo klaar mee, ik wil slapen! En ik wil ook geen bubbels meer. Bubbels noem ik mijn ademhalingsstoornissen die ik al jaar heb. Ik bubbel me een ongeluk. Eerst dacht ik dat mijn hart steeds oversloeg, maar dat bleek niet zo te zijn, volgens de huisarts is het mijn ademhaling en moet ik me meer ontspannen. Nou, dat hele stomme ontspannen zou anders een stuk makkelijker gaan als ik kon slapen! Bubbeldebubbel!
06.45 uur
Yeah! Jan de Hoop op RTL 4 met het journaal! Afleiding! Eindelijk! Zachtjes zet ik het geluid van de tv aan, manlief merkt niets en Jan de Hoop doet waarvoor RTL hem in dienst heeft: hij leidt me af met flauwe grapjes en onbenullig nieuws.
07.00 uur
Nu het NOS-journaal. Even kijken of ze daar nog wat te melden hebben wat Jan me niet kon vertellen.
07.05 uur
Ik haat Laila Abid, ze stottert, struikelt over haar woorden en ze is nog saai ook. Stomme NOS. Ontsla dat mens toch een keer. Slaapverwekkend!
08.00 uur
Piep piep piep piep!!!!! Christemezielen, de wekker. Ben ik gvd eindelijk in slaap gevallen, gaat de wekker! Manlief springt uit bed en hij doet me denken aan die griezels uit de Wizzard of Oz “Can you feel a brand new day? Can you feel a brand new daaaaay?” met zijn uitgeruste, opgewekte gezicht. Bah. Hij huppelt als een jonge god richting badkamer en laat mij als een uitgebluste bejaarde achter in bed. Deze dag kan gewoon nooit wat worden.
08.30 uur
Manlief hupt vrolijk weer de slaapkamer in, zegt dat de aannemer over een half uur voor de deur staat en ik misschien even moet douchen. Dat zal vast helpen. Verder deelt hij nog mee dat hij nu gaat sporten en bla bla bla. En of ik even die en die een mail kan sturen bla bla bla. En of ik ook even zus en zo kan opzoeken bla bla bla. En of ik niet vergeet dat bla bla bla. Bla bla bla, bubbel de bubbel, alles gaat langs me heen. Ik sleur de restanten van wat ooit ik was naar de badkamer en stap onder de douche.
09.00 uur
Oké, het gaat iets beter gelukkig. Weliswaar kan mijn hoofd niet stoppen met denken, maar ik ben inmiddels aangekleed, heb mijn haar gefohnd, en ben halverwege mijn rechteroog met mijn mascara. Dan gaat de bel.
09.01 uur
Het is de aannemer. Hij komt de gevel doen aan de buitenkant van het huis en als hij daarmee klaar is, wordt de binnenkant aangepakt. En dit alles omdat manlief het huis wil verkopen. Ik niet. En daar komt alle onrust vandaan. En dus wil ik helemaal niet met de aannemer praten. Ik wil namelijk niet eens de deur opendoen, want als ik niet opendoe, kan hij niet verbouwen en als er niet verbouwd kan worden, dan kan het huis niet verkocht worden, simpel toch? Maar ja, ik ben een slappe zak en dus staat de aannemer, genaamd H., in het wildeweg tegen me aan te kletsen, terwijl ik 1 panda-oog en 1 “naakt” oog heb.
09.20 uur
H. is niet te stoppen. Hij ratelt maar door en ik sta nog steeds braaf met mijn mascara in mijn hand tegen de deurpost aangeleund zogenaamd te luisteren. Ratel de ratel, bla bla bla, “en dan moeten jullie even dit, en dan moet jij even dat, en als jullie dan zus en zo” en zo gaat het maar door.
09.35 uur
H. zegt dat ik misschien even lekker een kopje koffie moet nemen omdat ik maar blijf gapen en er volgens hem zo afwezig uitzie. En misschien moet ik ook even lekker douchen zegt ‘ie, even lekker wakker worden. Ik kom nota bene net uit de douche! Ik ben zogenaamd wakker! Ach, misschien is koffie geen slecht idee.
10.00 uur
Twee koffie verder heeft H. inmiddels alle ramen afgeplakt met groen plastic en lijkt de woonkamer wel een aquarium. “Blub, ik ben een vis, haha!” ratelt hij blij en vertrekt naar beneden om daar nog meer ramen af te plakken. Arme, arme ik. Ik zwelg in zelfmedelijden.
10.30 uur
C. belt. Ze vraagt of ik mee ga naar het strand, even lekker een kop koffie drinken op een terras. Nou, dat kan echt geen kwaad en bovendien hoef ik dan even niet te denken dus ik zeg ja.
11.00 uur
Het is heerlijk op het strand! De wind is koud, maar het zonnetje staat vol uit de hemel (voor de verandering vandaag eens even geen mist uit zee gelukkig!) en C. en ik kletsen, roddelen en genieten. Het doet me goed. C. vindt het minder leuk als ik haar van de plannen van manlief vertel en zij vindt mijn idee om mezelf aan de verwarming vast te ketenen zodat het huis niet verkocht kan worden een heel goed plan. Nu nog handboeien regelen.
12.45 uur
De tijd vliegt voorbij en ik ben iets vergeten. Vreselijk stom. Ik ben vergeten dat manlief en ik vandaag samen 18 zijn geworden. Een soort trouwdag dus of jubileum, hoe je het noemen wilt, noem je het, maar ik ben het vergeten. Manlief niet en hij belt me op om te vragen of we lekker gaan lunchen om het te vieren. We spreken thuis af en ik spring op mijn tweewieler en race naar huis.
13.00 uur
Oh oh oh oh oh oh… Wat schaam ik me! Al jaren gaat deze dag min of meer onopgemerkt voorbij, maar ieder jaar koop ik een cadeautje voor manlief, hij vindt dat dan vreselijk lief en schaamt zich dan dat hij niks heeft gekocht. Uitgerekend dit jaar, uitgerekend nu, nu ik het ben vergeten en het te druk heb met zwelgen in zelfmedelijden, uitgerekend nu komt manlief aan met een enorme bos bloemen, een cadeautje en het liefste kaartje in 18 jaar. Wat ben ik een enorm vervelend zeikerig rotwijf zeg, ik haat mezelf! Ik schiet weer in standje janken natuurlijk (als dit zo doorgaat, moet ik nog aan de Prozac) en manlief moet lachen. Lief, maar er is niks grappigs aan eigenlijk.
15.00 uur
Inmiddels zitten we al bijna 2 uur op een terras en hebben een heerlijk broodje gegeten. We proberen van het zonnetje te genieten en proberen ook heel lief te zijn, maar het gaat moeizaam want ik kan niet stoppen met denken over het huis. Manlief en ik staan wat het huis betreft lijnrecht tegenover elkaar en een compromis is nog lang niet in zicht. Manlief komt met de wildste plannen en met ieder plan krijg ik het benauwder. Bubbel de bubbel, laten we het in vredesnaam ergens anders over hebben want ik trek dit niet.
15.10 uur
Manlief geeft niet op. Hij probeert het rustig, hij probeert het vriendelijk, hij probeert het dwingend, maar wat hij ook probeert, ik geef ook niet op. Voor ieder argument heb ik een tegenargument en voor ieder woord een weerwoord. Het wordt er zo niet gezelliger op en we besluiten ons jubileum morgen verder te vieren. Dit gaat ‘m gewoon niet worden vandaag.
15.30 uur
We zijn weer thuis, met roodverbrande wangen die de door de discussies verhitte gezichten mooi verhullen. Manlief heeft nog een aantal afspraken staan die hij nog even wil doen en ik wil, heel verheffend, de Linda lezen.
16.00 uur
In de Linda lees ik iets over pubers die aan niet-zo-stiekeme seks doen op Fris-feestjes (Fris-feestjes! Welke geestelijk achtergeblevene heeft die naam bedacht? Noem het gewoon “Puber-Valley” of “Hormoon-Land”, maar “fris-feestje”?) en ik lees ook nog een reportage over een getrouwde vrouw die stiekem een minnaar heeft waar ze het mee doet op parkeerplaatsen. Er zijn een hoop dingen in deze wereld waar ik liever niets vanaf weet en deze twee dingen horen daar ook bij. Ik prijs me gelukkig dat ik geen kinderen heb en ook geen parkeerplaatsminnaar en besluit de Linda weg te leggen en tv te gaan kijken.
16.10 uur
De bel. H. komt aankondigen dat hij zo weggaat. Fijn. En hij vertelt ook dat hij morgen weer terug komt. Nog fijner. Verder stort hij nog een waslijst over me uit met vragen en opdrachten, maar ik zit in een mentale quarantaine, dus ik hoor hem lekker toch niet. Ik knik ja en schud nee en wens hem uiteindelijk een fijne avond en smijt de deur dicht. Rust, ik wil rust!
16.15 uur
Ik ga nu tv kijken, lekker ontspannen en heel relaxed aan doen. Vanavond ben ik alleen thuis en dus maak ik er een relax-avond van die ’s middags al begint. Kan mij het schelen, ik heb er recht op.
17.45 uur
Wat is dit? Ik ga dood! Godallemachtig! Een minuut geleden leek het er op of ik me verslikte, maar ik verslikte me niet. Dat is het rare. Ik moet vreselijk hoesten, ik kan bijna niet ademhalen en mijn gezicht wordt vuurrood. Ik probeer het hoesten te stoppen en normaal te ademen, maar het lukt gewoon niet en ik raak volledig in paniek.
17.50 uur
Wat is dit nou toch? Ik krijg nog steeds geen lucht en ben inmiddels onderweg naar buiten in elkaar gezakt in de gang omdat mijn benen heel zwaar zijn geworden. Ademen gaat steeds moeilijker en ik ben ook vreselijk duizelig. In gedachten beloof ik God dat als hij me laat leven, ik zal stoppen met roken. Echt!
17.55 uur
Ik heb me naar de bank gesleept en lig nu voor pampus. Ik ben aan het hijgen en piepen en iedere snak naar lucht doet echt pijn. Dit is het dan. Nu ga ik dood. Zo voelt dat dus. Niks rustige dood, gewoon complete paniek en doodsangst. Met het laatste beetje kracht stuur ik een sms naar manlief dat ik ontzettend veel van hem hou en gelijk daarna zak ik een beetje weg.
18.00 uur
Ik ben er weer. Ik kan weer een heel klein beetje ademhalen en de duizeligheid is veel minder. Kennelijk is het toch mijn tijd nog niet! Jippie! Ik mag blijven! Ik zal echt stoppen met roken (want beloofd is beloofd) en ik zal gaan sporten en ik zal heel gezond gaan eten, heus!
19.30 uur
In de laatste anderhalf uur ben ik aardig opgeknapt en heb ik gebeld met manlief en I. en mijn tante om ze te vertellen dat ze me bijna kwijt waren. Manlief is zich kapot geschrokken en wil dat ik alsnog naar het ziekenhuis ga. I. houdt het op verslikken en mijn tante zegt dat zij dat ook zo vaak heeft gehad. Ik vertrouw het niet, maar ga niet naar de EHBO en besluit morgen direct de huisarts te bellen.
19.45 uur
Volledig uitgeput lig ik op bed. Omdat ik nog steeds bang ben dat ik alsnog zal stikken zet ik de wekker voor over een uur. Als ik namelijk over een uur de wekker uit kan zetten, dan ben ik duidelijk niet dood, dus dat idee stelt me gerust.
21.00 uur
Aha! De wekker. Ik ben dus nog niet dood! God zij geprezen, de goden zij gedankt en hieperdepiep hoera. Ik stuur manlief een opgewekte sms en zeg dat het al veel beter gaat en verzet de wekker weer een uurtje.
0.15 uur
In de laatste drie uur ben ik dus drie keer wakker geworden door de wekker, ik leef nog steeds en manlief is lekker naast me gekropen. Hij is heel boos dat ik niet naar het ziekenhuis ben geweest en ik moet beloven dat ik morgenochtend direct de huisarts bel. Dat beloof ik plechtig en eindelijk vind ik de rust om gewoon in slaap te vallen. Het is nu echt tijd om te ontspannen, weg met de stress en paniek, zorgen voor morgen.
Posts
