"MEDICINE OF CHINA"

07.00 uur
Op dit voor een werkloze op Aruba belachelijk onchristelijke tijdstip gaat de wekker en ik ben direct klaarwakker. Driehonderdzestigduizend gedachten schieten door mijn hoofd, ik moet een hoop doen vandaag en ik kan eindelijk naar buiten! Eindelijk! Want de “asieldier van de week”-actie bleek geen doorslaand succes. Nadat ik samen met R. vorige week het ieniemienie-beestje had opgehaald uit het asiel, bleek ze hartstikke ziek. Tig dierenartsbezoeken verder bleek ze een besmettelijke parasiet bij zich te hebben (voor de geïnteresseerde: giardia. Zowel mens als dier worden er niet vrolijk van) en een eveneens besmettelijke huidschimmel. Na drie nachtdiensten van voederen, vocht toedienen, medicijnen erin proppen en poep ruimen, was het beestje dan eindelijk aan de beterende hand en de laatste 2 nachten heb ik dus heerlijk doorgeslapen. Maar dat nam niet weg dat ik de hele dag bezig was en nog steeds ben met het huis te ontsmetten en te desinfecteren, inclusief het grote poezenbeest en mezelf. De wasmachine draait non-stop, het hele huis riekt naar Pinesol en mijn handen zijn zo goed als ontveld door al dat gewas. Maar je bent een dierenvriend of niet, dus ik klaag niet en draag mijn lot gelaten. Ook het feit dat Zorro (het grote poezenbeest) me háát vanwege het in huis halen van Snorro (het kleine poezenbeest) moet ik accepteren. En dus moet ik ook accepteren dat ik deze ochtend wakker word met wel 50 wattenstokjes, een wit beesie van Albert Heijn (jaja, dit beesie heeft me daar toch een afstand afgelegd om hier te komen!) en een vliegenmepper naast me in bed. Met dank aan Zorro. Mijn zonnebril ben ik al 4 dagen kwijt, die heeft Zorro waarschijnlijk uit pure wraak begraven in de woestenij hier achter het huis. Wie weet krijg ik hem ooit nog van haar terug als haar woede wat bekoeld is. Hoe het ook zij, deze ochtend ziet er alles er goed uit: ik hoef alleen maar even “het ziekenhuis” (de logeerkamer waar Snorro wegens besmettingsgevaar in quarantaine zit) uit te mesten en te ontsmetten, de voer- en medicijnronde te lopen en daarna ben ik VRIJ! Jaaaa! VRIJ om te gaan en staan waar ik wil, zonder poezenbeesten die iedere minuut aandacht eisen. Yes yes yes!

07.10 uur
Goed. Snorro leeft nog. Das mooi en daar ben ik blij mee. Ik blijf een beetje angstig dat ze er ineens tussenuit piept, maar ik zag een stoere langharige Uruguayaan op tv zeggen: “In het leven heb je niks aan angst! Je moet maatregelen nemen! Dat doen we!” En dus heb ik besloten dat dat mijn nieuwe motto is. Het is op heel veel fronten van toepassing en het klinkt bovendien erg stoer en vastberaden, dus precies wat voor mij! Ik neem me voor het te pas en te onpas de ruimte in te slingeren, net zo lang tot ik er zelf in geloof.

07.12 uur
Zorro is ondertussen nog steeds boos en heeft vannacht weer zelfstandig de tv aangedaan en ligt nu languit op de bank naar de Max Geheugentrainer te kijken. Ik laat het maar gaan, want misschien helpt het en kan ze zich straks ineens herinneren waar ze mijn zonnebril verstopt heeft.

07.15 uur
Ik zet Snorro in haar mandje in de tuin, kan ze even gezellig om zich heen kijken terwijl ik eerst het logeerbed afhaal (waar zou een voor besmetting ontvankelijk mens zijn zonder wasmachine) en haar kattenbak verschoon en desinfecteer. Iedereen (behalve ik) krijgt ondertussen voer en drinken en ik bel manlief om even dag te zeggen.

07.30 uur
Hmm. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want manlief heeft me 300 mails met opdrachten gestuurd, en wil bovendien over een half uur telefonisch de keuken in Nederland met mij ontruimen. Ohhh… Dat wordt natuurlijk vreselijk ingewikkeld en we krijgen op zeker ruzie en oh bah… Maar: in het leven heb je niks aan angst! Je moet maatregelen nemen! Dat doen we! Dus ik spreek met manlief af dat hij over een half uurtje terugbelt, dan kan ik eerst nog even door met de ontsmetting van het ziekenhuis.

08.10 uur
Het ziekenhuis is schoon, Snorro ligt er braaf in te snorren en ik vertel manlief hoe hij mij moet bellen met de belpiraat, want dat is lekker goedkoop.

08.21 uur
Ja. Dat duurde dus 11 volle minuten want manlief is net zo technisch als een pinda en dus is een nummer bellen via een ander nummer héél ingewikkeld en zeker als je vergeet er dubbel nul voor te draaien omdat je naar het buitenland belt. Maar het is uiteindelijk gelukt en we hebben verbinding.

08.35 uur
In het verhuis-zenuwcentrum maakt manlief filmpjes van de inhoud van de keukenkastjes en stuurt me die in rap tempo op. Ondertussen moet ik dan èn het filmpje kijken èn manlief zeggen wat weg mag en wat mag blijven èn daar praat manlief dan druk doorheen omdat hij zelf al in een heel ander gedeelte van de keuken staat. Kortom: het duurt eigenlijk allemaal dubbel zo lang, omdat manlief alles 2 keer moet vragen en ik alles moet herhalen.

09.00 uur
“Ja, nee, die pan moet verscheept worden natuurlijk. Ben jij besodemieterd met je “weggeven?”, das de enige dure pan die ik heb! Das de Nigella Lawson rode kool pan! Pfff…”.

09.15 uur
“Nee, gooi maar weg of geef het aan stiefdochterlief. Elektrische apparaten uit Nederland werken hier toch niet.”.

09.20 uur
“Ja schat, dat geldt dus ook voor de sapcentrifuge. Ja, ik weet dat die heel erg duur was. Ja, ik weet dat ik hem maar 2 keer heb gebruikt. Is gezond voor stiefdochterlief.”. Gesputter. “Ja jeeeezus, wat wil je nou???”.

09.40 uur
Midden in een discussie over de antieke kristallen vaas van ene “tante Jo” van mijn kant (die natuurlijk moet worden verscheept al is ‘ie afzichtelijk en heb ik geen idee wie tante Jo was, want het simpele feit dat ik hem al 19 jaar heel heb weten te houden maakt hem onbetaalbaar), wordt me ineens toegesnauwd: “Niet zo tegen mij beginnen nou hè? Het is hier bloedheet en ik heb grote stress en een hele slechte bui! Dat gezeik!” gevolgd door “tuut tuut tuut”. Oké, duidelijk. Nou, dan niet. Volgens mij zei ik niks raars, maar goed. Wat manlief wil hoor. Ga ik de was wel ophangen. Het is hier vandaag tenslotte maar 44 graden in het zonnetje, dus dat is natuurlijk helemáál niet bloedheet. Bloedheet is het alleen in Nederland begrijp ik nu.

09.55 uur
De telefoon. Of ik het volgende filmpje al ontvangen heb en waarom ik ineens opgehangen had. Hij had toch “sorry” gezegd? Hmmm. Nou, dat had ik dan even niet gehoord, want ik verkeerde in de veronderstelling dat ík opgehangen was en niet manlief. En tot overmaat van ramp is het filmpje ook niet binnen en heeft manlief geen ontvangst in “die kutkeuken” en of ik een brief naar T-Mobile wil schrijven want ik moet zijn abonnement opzeggen en grumph grumph grumph. Ik zeg braaf ja, nee en amen en wacht rustig af.

10.15 uur
“Ja, de servetten moeten mee. En de theedoeken ook.”. “Waarom wil je die ouwe zooi daar nou hebben? Wat moeten we daar nou met die kutservetten? En die theedoeken hebben we ook al 100 jaar!”. “Oh, nou, oké, laat ze dan maar. Maakt niet uit.”. “Ja, nee, nou liggen ze al op de stapel om te verschepen!”. Oh, ach en wee, dit gaat nog wel even duren.

10.20 uur
Daar staat E. voor de deur, het buurjongetje van 7. Ik ben in de vaste veronderstelling dat hij op ziekenbezoek bij Snorro komt, dus loods hem zo het ziekenhuis in, maar hij blijkt alleen maar de koelbox te willen lenen en staat nu heel onhandig naast Snorro. Hij durft het beestje niet aan te raken vanwege die parasiet (ik had misschien ook niet zo duidelijk moeten uitleggen dat dat een beestje in een beestje is, net als een worm in je buik, en dat die er uit komt als Snorro poept..) en draait maar wat om me heen. En dan, terwijl ik de koelbox voor hem pak, komt daar uit niets weer eens een onvergetelijke quote van E.: “Ohhhhh, je hebt hele wallen onder je ogen!”. Ik zeg “oh fijn, en bedankt. Ik hou ook van jou.” en loods hem de deur uit. De hele discussie ontgaat manlief en dus herhaal ik nog maar eens wat er gezegd wordt. “Ja” zegt manlief, “dat komt er van als je altijd maar binnen zit!”. Ja. En jij ook bedankt.

10.30 uur
“Ja, dan heb ik hier dus 2 spuuglelijke Chinese eierdopjes. Weggooien maar hè?”. Ha! Kip, ik heb je! Want dat zijn nou toevallig die 2 (inderdaad spuuglelijke, maar niet Chinese) eierdopjes die bij een incompleet en zwaar beschadigd servies horen dat ik ooit van manliefs moeder heb gekregen. En omdat manliefs moeder er niet meer is, mocht ik het servies niet wegkieperen. En moest ik het gebruiken. En dus heb ik destijds een compromis gesloten en 2 eierdopjes ervan in de kast gezet. Juist. Die “2 spuuglelijke Chinese eierdopjes” dus! “Oh. Ja. Oh. Ja. Ja, hmmm, het is wel héél erg lelijk hè.. En beschadigd ook nog. Tsja.”. En na deze woorden wordt er geen beslissing over de eierdopjes genomen.

10.45 uur
“God Christus, wat is het hier smerig zeg! Wanneer heb je voor het laatst eigenlijk de kast bij de koelkast schoongemaakt?”. Uh ja, dat is dus in ieder geval 10 maanden geleden en ik kan me herinneren dat ik het vlak daarvoor nog had gedaan, dus de afdeling Housekeeping trekt zich hier mooi even niets van aan. “Hatsjoe! Jeezus, wat een stofbende. Lekker hoor!”.

10.50 uur
“Gatverredamme! Ik heb hier dus echt geen zin meer in hè? Ik moet nú mijn handen wassen. God, wat is het hier smerig!”. Aan mijn kant van de lijn wordt wijselijk gezwegen. Want wat moet ik hier nou op zeggen? Je kan het mij toch moeilijk kwalijk nemen dat ik niet iedere maand even de Atlantische oceaan ben overgezwommen om de keuken in Nederland te poetsen toch? Of dat ik niet een leger elfjes heb ingehuurd om het voor me te doen?

11.00 uur
“Schatje, luister. Ik moet echt nog heel veel doen vandaag en je moet weten dat ik van je hou maar ik wil dit echt niet meer doen vandaag. Ah, mag de rest van de week??”. Ja tuurlijk mag de rest van de week, ik was er eigenlijk een uur geleden al klaar mee, maar mij zul je daar niet over horen natuurlijk. Manlief hangt moe maar voldaan, tevreden en een beetje blij op en we spreken af morgen en overmorgen weer een stukje te doen.

11.10 uur
Weer de telefoon. Of ik niet vergeet die brief voor T-Mobile te maken en of ik ook die 500 formulieren van de verhuizer even wil invullen en of ik even wil kijken hoeveel we moeten betalen voor de auto die we hebben gekocht. Oh, en en en en en… Pfff. Nou, zeg maar dag met je handje tegen je vrije blije dag buiten de deur dus…

12.00 uur
Ja. Die formulieren van de verhuizer zijn dus rete-ingewikkeld als je de spullen in kwestie niet bij de hand hebt. Want ineens hoor ik op magische wijze op 9000 km afstand te weten hoeveel cd’s, dvd’s, boeken, serviezen, meubelen, lampen, glaswerk, spiegels, kunstwerken, klokken, dameskleding, herenkleding, linnengoed, sportartikelen en ga zo maar door we willen verschepen. En wat de waarde van ieder individueel artikel is. Hoe erg ik het ook vind voor manlief, dit kan ik onmogelijk invullen. Dat moet hij toch echt zelf doen. Ik ga dat vandaag maar niet melden, beter morgen, dan is hij weer van de schrik van vandaag bekomen.

12.10 uur
Het is alweer Snorro-voeder-en-medicijntijd dus ik laat het formulier en alle andere opdrachten van manlief voor wat het is. Ik smeer achtereenvolgens Snorro’s oren, neus en 2 pootjes in met vieze zalf (wat begon met 1 klein plekje op haar neus spreidt zich inmiddels uit als een olievlek) en maak een onogenlijk mengseltje van gekookte kip, electrolytenwater en brokjes. En zet het zonder na te denken voor de neus van Zorro neer, die het met 1 snelle beweging zo naar binnen werkt. Ja, dat is dus de verkeerde kat. Gaat lekker zo.

12.15 uur
Ik heb een nieuwe onogenlijke maaltijd bereid en het dit keer zowaar wel aan de goeie kat gevoerd. En besluit dat ik wel klaar ben met huishoudelijke, diervriendelijke en verhuistechnische zaken en dat ik nú naar buiten mag. En geen poezenmiep meer hoef te zijn. En leuke dingen mag doen. Want vanavond ben ik uitgenodigd voor een verjaardagsbbq en ik moet nog een cadeautje kopen. En vanmiddag moet ik gaan kijken bij de auto die we gekocht hebben om alvast de papieren op te halen. En dus rest maar weinig tijd om leuke dingen te doen.

12.45 uur
Shit. Ik heb eigenlijk helemaal geen leuke dingen te doen. Alleen maar taken. En dus zit ik nog steeds thuis. Daar waar de stofzuiger midden in de kamer staat (want halverwege had ik ineens geen zin meer) en de dweil in een emmer naast het ziekenhuis staat (want dan hoef ik niet steeds heen en weer te lopen). Wat moet ik nou toch gaan doen? Ik moet toch wel iets leuks kunnen verzinnen?

13.00 uur
Oké. Niet leuk, maar wel nuttig. Ik ga gewoon nu alvast dat cadeautje kopen, en even beltegoed halen. En nieuw electrolytenwater kopen voor Snorro. En een zakje M&M’s voor mezelf. Omdat ik het waard ben.

13.30 uur
En omdat ik vanochtend besloten heb in dit leven geen angst te kennen, ben ik naar een voor mij onbekende Chinese supermarkt gereden ergens in het midden van het eiland, Hong Kong Supermarket. Iedereen heeft het er steeds maar over en dus wil ik ook weten hoe of wat en dus rijd ik nu heppiebeppie rond met mijn winkelwagentje door de Hong Kong.

13.35 uur
Goh, het is hier best leuk. Ze hebben héél véél spullen! Zo zie je maar, to boldly go where everyone has gone before is soms best fijn en verandering van Chinees doet kopen!

13.40 uur
Eerst maar eens naar de “Furniture department” op de 1e etage.

13.41 uur
Hmmm. Oké. Dus Chinezen hebben een hele andere smaak dan ik op het gebied van meubels. En ze houden ook erg veel van plastic. En van vreemde snuisterijen, zoals die 2 in hars gegoten kakkerlakken op een standaard waarop een blij stickertje geplakt zit “warm blessings and marly (???) anniversary”. Waarom zou je in godsvredesnaam iemand 2 opgezette kakkerlakken voor zijn verjaardag geven? En wtf betekent marly? Raar…

13.50 uur
Na die kakkerlakken had ik al nattigheid moeten voelen natuurlijk. Ik ben nu weer terug in het supermarktgedeelte en volg de stickers op de vloer die aangeven in welk pad me bevindt. Afgaande op alle stickers van koekjes ben ik nu kennelijk in het koekjespad en reuze nieuwsgierig welk pad zich om de hoek bevindt, scheur ik met mijn karretje de bocht in.

13.51 uur
Om onmiddellijk tot stilstand te komen. Want ik bevind me in het “medicine of China”-pad. Het wat? Ja, het “medicine of China”-pad. Ik zie allerhande schimmige zakjes met daarin de meest onherkenbare dingen. En omdat overal in het Chinees op geschreven staat wat er in zit en waar het (hopelijk) goed voor is, begrijp ik er geen barst van en lijkt het wel of ik me ineens op een andere planeet bevind. Ik zie rare bruine boomstronkjes, zwarte dingen die op gedroogde muizenkeutels lijken en witte schraapsels met een soort vingerafdruk-print. Dat moeten wel afgeraspte vingertoppen van Chinezen zijn, dat doen ze daar in China natuurlijk als straf als je een uur te laat op je werk komt bijvoorbeeld. Héél raar.

13.55 uur
Toegegeven, die witte schraapsels waren raar, maar waar ik nu tegenaan loop, slaat werkelijk alles. Ik stuit op een doos met daarin een aantal ingrediënten die me voor een onmogelijke keuze stellen. Want, zal ik 1) de verrotte blauw-groenige eieren met kapotte schalen of 2) de verrotte bruine eieren zonder schalen kopen? Getverdemme, bah, grote jak! Dit kun je toch niet serieus menen??? En dan vragen ze ook nog 9 gulden voor zo’n zakje verrotte bruine eieren! Afzetters! (Ik ruik door de penetrante rotte eierenlucht heen wel handel uiteraard. Misschien moet ik me specialiseren in de verrotte eieren-handel. Want 9 gulden voor een paar verrotte eieren is al snel 400% winst op een doos eieren! Je hoeft die doos alleen maar buiten in de zon te zetten, 2 dagen te wachten en klaar is Kees!). Ik besluit a la minute hier niets eetbaars te kopen (dan maar geen M&M’s) en mik wel snel nog wat ontsmettingsmiddelen in mijn karretje en race naar de kassa.

14.10 uur
Brrrr… Hong Kong Supermarket. Been there, done that, did not buy the eggs. Voor mij nooit meer. En nu snel richting apotheek, verjaardagscadeautje voor de bbq-er kopen en dan richting huis.

14.45 uur
Zo. Dat was de apotheek. Nu ik hier mijn 2e fles electrolytenwater kom kopen binnen 4 dagen vraagt de apotheekmevrouw aan me “en? Hoe gaat het met de baby?”, want dit spul verkopen ze normaliter voor babies. Geen zin in de discussie antwoord ik: “Heel goed hoor! Het gaat al véél beter! Danki!” en pak ondertussen nog de krant van gister mee, want die krijg je (als enige plek op het eiland) bij de apotheek altijd gratis.

15.30 uur
Zo, het verjaardagscadeau is ook aangeschaft en nu kan ik dan eindelijk op mijn gemak even een boterhammetje eten. Ik hoef tenslotte pas om 16.00 uur weer weg voor de auto.

16.00 uur
En toen ging de telefoon natuurlijk 140 keer achter elkaar en heb ik dus nog steeds mijn boterhammetje niet gegeten en moet ik nú de auto gaan bekijken. Nou, dan maar daarna even die boterhammen eten.

16.35 uur
Jaaaa! De auto is van mij! Nou ja, ik moet hem natuurlijk nog even laten overschrijven en de hele rataplan, maar voorlopig is ‘ie mooi van mij! Snel naar huis om iemand te vragen even met me mee te rijden om hem op te halen! Joehoe! Een hele coole doorgeroeste ouwe Nissan pick-up truck uit 1999. Zo. Dat het duidelijk is hè. Dat ik nu dus officieel stoer ben, want ik rijd in een kleine vrachtwagen. Toevallig. En ik rij over alles en iedereen heen nu als het moet. Ook over die stomme Amerikaanse zeikburen als ze in de weg staan. En die stomme Nissan Sentra van Hertz breng ik mooi zo gauw ik tijd heb terug. Want ik ben nu stoer. Toevallig.

16.55 uur
En met dank aan de bbq-jarige staat de pick-up nu trots te staan in de carport! Zo lelijk dat ‘ie mooi is van lelijkheid. Buurjongen E. komt ook even kijken en vindt mijn nieuwe auto ook erg stoer, maar moet dan vreselijk hard lachen als hij de doorgeroeste laadbak ziet: “Haha! Je valt er zo doorheen! Hihi! Kijk dan! Je ziet gewoon de straat er doorheen!”. Ja. En weer bedankt. Ik hou ook van jou. Grumph.

18.00 uur
Zo, het bbq-feest kan beginnen, want ik ben dan eindelijk ook binnen. Die boterhammen heb ik natuurlijk nog steeds niet opgegeten, maar dat hoeft ook niet meer, want er wordt een halve kinderboerderij aan vlees richting de bbq gedragen. Yummie yummie for my tummy, ik heb nu al zin!

18.30 uur
Aanwezig op de bbq zijn behalve R. en K. (want het is bij hen thuis), ook A. en F. en het bezoek van R. en K.: M. en I. Bijzonder. En daar laat ik het bij. Want soms is het ook goed niet alle informatie bloot te geven.

18.45 uur
Nou, oké, een beetje informatie dan. I. is vandaag jarig en heeft net voor hij hierheen kwam zijn haar geverfd en kennelijk houdt hij erg veel van het Nederlands elftal en gokt hij op winst in de halve finale, want zijn haar is peentjes-oranje. Best heel bijzonder en volgens mij nog wel lastig om die kleur te krijgen, maar I. is het gelukt en hij is er ook trots op. En M.? M. houdt van drank. Veel drank.

19.00 uur
Ik lig inmiddels onder de tafel van het lachen, want A. brengt mijn blog ter sprake. Blog hier, blog daar, hihi haha, en M. is de draad kwijt en denkt dat het over een een persoon gaat. En dus zegt M.: “Oh! Heb jij haar ook geblockt? Ik ook hoor! Wat denkt ze wel niet?”. Huh? Geblockt? “Uh nee, sorry M., het gaat over een bloG. Niet een bloCK.”. Het komt niet aan. “Ja, belachelijk! Nou, ik heb haar gelijk geblockt!”. Nu weet officieel niemand meer waar het over gaat en M. is heel boos op iets of iemand en de rest ligt te rollen van het lachen.

19.15 uur
Buurjongen C. en de kinderen van A. en F. moeten aan tafel komen, want ze moeten een hamburger eten. C. zegt dat hij dat niet wil en dan breekt de hel los. R. is het na een vermoeiende dag een beetje zat, C. is ook moe en wil niet meewerken en K. werpt zich als vader zijnde natuurlijk ook in de strijd. Iedereen houdt wijselijk zijn mond en wacht tot de storm gaat liggen. Zo niet M., want die blust schijnbaar graag een brandje met benzine en dus volgt er een hele “ja, ik vind het ook hoor! En het kan ècht niet!”. De spanning stijgt, de stemming daalt, “spoedoverleg” tussen K. en R. in de keuken, een huilende C. die al snikkend stukjes hamburger naar binnen werkt en niemand die nog wat durft te zeggen. Gezellig..

20.00 uur
Inmiddels is de storm weer gaan liggen en gaat het gesprek over Suriname, behalve bij I. die met de man van een R. een kennelijk boeiend en interessant gesprek over een eendje voert. Ik moet onmiddellijk denken aan The Sopranos, waarin Tony Soprano in de eerste aflevering geobsedeerd raakt door eenden en daarvoor uiteindelijk zelfs bij de psychiater belandt. Levensgevaarlijk, eenden. Maar ja, daar komen ze zelf maar achter, dat ga ik ze niet vertellen.

20.15 uur
R. vertelt dat in Suriname apen vanuit de bomen stront naar je gooien en ik zeg dat ik nu, zeker na Melvin van Hertz, echt niet meer naar Suriname wil. En K. zegt dat hij toch liever een neger heeft die je een grote bek geeft dan een aap die stront naar je gooit. I. schreeuwt er tussendoor dat die apen niet stront naar je gooien, maar vruchten. En R. zegt vervolgens dat ze echt liever een aap heeft die stront naar haar gooit dan een neger die haar een grote bek geeft. Voor de onwetende lezer: haar man K. komt uit Suriname en is dus in basis een neger. Als je dat zo noemen wil, kan of mag. En de storm is pas net liggen, dus of dit nou zo’n verstandige opmerking is.. I. probeert het vuur te blussen met een grap en of het nou door de spanning komt of omdat het echt grappig is, ik moet vreselijk lachen. Want: waarom hebben ze Jezus aan het kruis getimmerd en niet verdronken? Omdat anders iedereen een aquarium boven de deur had hangen!

20.20 uur
Haha! Een aquarium!

20.30 uur
HihiQ Een aquarium!

20.45 uur
Oké, de aquariumgrap was leuk, maar de lol is er nu wel af. Ondertussen heeft één van de kinderen van A. en F. “oprotten!” tegen M. gezegd en M. komt dat gelijk vertellen. Dus moet F. als opvoedkundig verantwoorde vader direct het jochie op zijn kop gaan geven. En omdat dat opvoedkundig verantwoord is, krijgen alle drie de mannetjes op hun kop. Waarop de jongste telg van A. en F. boos wordt op F. en aankondigt dat hij niet meer naar de bbq komt gevolgd door “en ik blijf hier staan tot het gaat sneeuwen!”. Dat kan op Aruba nog wel even duren, dus voorlopig zien we hem niet meer verschijnen.

21.30 uur
Er hangt een vreemde sfeer. Het ene moment is het heel gezellig en vliegen de grappen en grollen over de tafel, het andere moment is de spanning te snijden. Dat komt vooral door I. en M. die iedere 4 minuten een woordenwisseling hebben. F. en ik lezen samen op internet versjes van Annie M.G. Schmidt (het niveau is gedaald maar who cares), M. drinkt een drankje en is om onduidelijke redenen heel boos, I. heeft het weer over dat kut-eendje, K. vertelt dat hij zijn wallen wil laten wegsnijden, R. heeft eigenlijk geruime tijd al niets meer gezegd en A. zit alles met net-niet-open mond te bekijken. Kortom: vreemd.

22.30 uur
Sluitingstijd. Tijd om af te taaien, naar huis te gaan, de handdoek te gooien, dat soort dingen. Hoe raar het ook was, het was toch gezellig en ik heb bij vlagen echt tranen in mijn ogen gehad van het lachen. M. kondigt aan dat hij nog even gaat naaktzwemmen in zee, I. zegt dat hij wat haar betreft mag verzuipen en ineens zijn ze foetsie. Dat wordt vast nog een hele gezellige voortzetting van de avond bij die twee. Ik neem me voor nooit zo tegen manlief te zullen praten en als hij dat wel ooit tegen mij gaat doen, dan mag hij in de hoek blijven staan tot het gaat sneeuwen.

23.00 uur
Ik heb even snel een paar mailtjes gestuurd, Snorro gevoerd, Zorro geaaid en nu mag ik even relaxen. Ik pak de krant erbij, blader hem door en stuit op pagina 5 onder de koppen “Mijn God, waar heb ik me in gedoken?” (ik kan een associatie met Snorro niet onderdrukken) en “Ruzie in bar” (komt me volledig onbekend voor, ik heb net 5 dagen binnen gezeten en weet niet eens meer hoe een bar er uitziet) op “Asieldier van de Week”. Jawel. Asieldier van de week. Pfff. Terugkijkend op de laatste 6 dagen met Snorro, mijn eigenste “Asieldier van de Week”, ben ik op zijn zachtst gezegd niet zo te spreken over die titel. Of over het asiel. Of over de dieren. Maar goed. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de vrijwilligers in het asiel geen taak hebben om jaloers op te zijn en roeien met de riemen die ze hebben. Ik, emotioneel labiel als het op dieren aankomt, zou nooit kunnen doen wat zij daar doen, dus ik heb een diep respect voor ze. Zelfs ondanks mijn eigen toevallige slechte ervaring. Dus toch maar even lezen.

23.05 uur
WAAAAAT? In die stomme kut-rubriek, diezelfde stomme kut-rubriek die ervoor gezorgd heeft dat ik de laatste 6 dagen niets anders dan stress en paniek heb gehad en vaker naar de dierenarts ben geweest dan dat ik ben wezen plassen, staat: “Charline Chaplin was afgelopen week het asieldier van de week. Zij is inmiddels geadopteerd en omgedoopt tot Snorro. “Snorro heeft het prima naar haar zin bij ‘broer’ Zorro en haar nieuwe baasje”, zo laat de nieuwe eigenaresse weten.”. WTF?? Op de eerste 2 zinnen na, klopt er niets van. Want 1) Snorro heeft het helemaal niet prima naar haar zin! Sterker nog: Snorro zit gvd al 5 dagen in eenzame opsluiting in de ziekenhuis-logeerkamer! Hoe kan mens of dier het daar nou naar haar zin hebben? Laat staan PRIMA naar haar zin hebben! En als ze er al uit mag, is dat omdat ze weer in de auto richting dierenarts moet. En daarbij, ze was op sterven na dood met haar parasiet, haar schimmel en haar ondervoeding en toegegeven: ze is nu alleen nog maar heel erg ziek, maar PRIMA NAAR HAAR ZIN?? Dacht het niet! En 2) Zorro is een vrouwtje! En verkeert nu in een identiteitscrisis, omdat ze niet meer weet of ze nu broer of zus is! En 3) ik heb werkelijk niemand laten weten dat Snorro het zo prima naar haar zin heeft bij haar broer! Want voor zo’n complete vertekening van de waarheid had ik toch minstens schizofreen moeten zijn en de laatste keer dat ik een goed gesprek met mezelf voerde, gaf er niemand antwoord, dus van schizofrenie is geen sprake. Belachelijk. Schandalig ook. En bovendien, nou staan we nog in de krant ook. Alsof Snorro en Zorro daar toestemming voor hebben gegeven. Arme poezen. Vanaf nu zullen ze gebukt gaan onder de zware last van het bekend-zijn. Duizenden mensen zullen ze aanspreken op straat. Alle dieren uit de buurt zullen ze lastigvallen om poot-tekeningen en zullen ze vies willen besnuffelen op intieme plaatsen. Snorro zal alle verkeerde berichtgeving moeten rechtzetten. Niemand zal haar geloven, want zo gaat dat nou eenmaal met het gepubliceerde woord. Zodra de letter is gedrukt, is het kwaad geschied. En Zorro zal iedereen keihard in de kuiten moeten bijten vanwege haar vermeende geslachtsverandering. En ik? Ik zin op rectificatie. En een schadevergoeding. In de vorm van een donatie aan het goede doel (want dat schijnt zo te horen als je beroemd bent. Dan wil je dat geld niet zelf, maar laat je dat schenken aan een goed doel. Belachelijk, maar vooruit, Brangelina doet het ook, dus ik dan ook maar). En dat goede doel bepaal ik. En dat goede doel heet: Animal Care Clinic Aruba. Want zonder de ACC lag Snorro allang onder de dorre zoden van Aruba. Dat dat even duidelijk is. Maar dat neemt niet weg dat de Aruba Animal Shelter ook een donatie verdient. Dus krant: doe een goeie daad en geef! Aan ACC èn aan het asiel. Mijn eigen geefklier is tijdelijk verlamd na al die dierenartsbezoeken, speciale voeding en aanschaf van desinfectiemiddelen, maar met de hand op mijn hart: zodra die klier weer functioneert, dan functioneert ‘ie ook!