"CANNOLI"

08.00 uur
De wekker gaat. Manlief is al gaan trainen en ik ontwaak uit een heerlijke, maar ook vreselijke droom. Het laatste uur heb ik in mijn droom 4 cannoli gegeten (1 cannolo, 4 cannoli). Voor hen die nog nooit dit genot hebben mogen ondergaan de omschrijving van een cannolo volgens internet:
“De cannolo:
Deze echte calorieënbom werd vroeger alleen tijdens carnaval gemaakt en is inmiddels uitgegroeid tot een van de bekendste Siciliaanse “dolci”. Een cannolo bestaat uit een gefrituurde, opgerolde koek gevuld met zoete ricotta en soms gekonfijte vruchten en stukjes chocola. Het is het contrast tussen de zachte, bijna vloeibare vulling en de krokante, heerlijk ruikende opgerolde koek dat cannolo zo lekker maakt.".
Huh. "Zo lekker" is natuurlijk the understatement of the year, want een cannolo is geweldig, fantastisch en ik durf zelfs te zeggen orgastisch lekker!
Mijn droom is een direct resultaat van onze laatste vakantie op Sicilië en een obsessief gevoel maakt zich van mij meester. Ik MOET cannoli en wel nu!

08.45 uur
In recordtempo heb ik het dagelijkse douche- en föhnritueel afgewerkt. Ook de schmink zit al op het gezicht en ik neem plaats achter de computer en google me wezenloos waar ik cannoli kan kopen.

09.15 uur
Nergens in dit godvergeten oord kun je cannoli kopen! Nergens, nowhere, nirgendwo! Stress en paniek. Ik weet maar één oplossing en dat is het aan mijn Amore vragen. Hij als Italiaan pur sang zal toch wel weten waar ik cannoli kan krijgen? Ik ren naar Ieniemienie. Ik moet cannoli en ik moet het nu!

09.25 uur
Ik sta bij Amore voor een dichte kapsalon. Geeft niet, ik wacht wel. Ik bel Amore mobiel en krijg een Italiaanse voicemail. Het is een hoop gebrabbel, ik versta er niets van en besluit gewoon te wachten.

09.30 uur
Allemachtig zeg. Wat is nou een normale tijd voor een kapsalon om open te gaan?! “Jeeezus, Jozef, Maria, mooi stelletje op de kast” zou mijn oma zeggen, maar die is er niet meer en ik heb nog steeds geen cannoli, laat staan een idee waar ik ze kan kopen. De voicemail van Amore werkt ook nog steeds niet mee.

09.45 uur
Sjok, sjok. Daar komt Amore aan, ik zie hem aan het eind van de straat aan komen sjokken. Dit zou een dertiger in de bloei van zijn leven moeten zijn, maar een bejaarde met een rollator beweegt zich nog sneller voort dan Amore! Ik rijd naar hem toe, stop hem in Ieniemienie en begin hyperventilerend te vertellen over mijn cannoli-drang en eis dat hij me helpt.

09.55 uur
Amore geeft me een espresso zodat ik mijn snavel houd en pleegt (jawel, het leven kan zooo simpel zijn) één telefoontje. Als ik nú in Ieniemienie stap, ligt er over een half uur een doos vol met cannoli rechtstreeks geïmporteerd uit Palermo voor me klaar in Delfgauw! Echt. Waar zou ik in dit leven zijn zonder mijn liefste Italiaanse kapper?

10.15 uur
Ik heb natuurlijk geen idee waar Delfgauw ligt, laat staan hoe ik er moet komen. Ik bel met de cannoli-importeur en die geeft aanwijzingen. Gelukkig. Nu moet het lukken, de cannoli zijn binnen handbereik.

10.35 uur
Ik ben verdwaald in een industriegebied. Manlief belt me op en vraagt wat ik aan het doen ben. “Cannoli halen in Delfgauw!” roep ik enthousiast. Manlief vindt dit kennelijk een héél normaal antwoord en zegt “oh leuk. Veel plezier. Zullen we samen lunchen?”. Ik ben stomverbaasd dat manlief denkt dat je op iedere straathoek cannoli kunt kopen maar antwoord bevestigend en spreek af voor de lunch.

10.40 uur
Ik bel vriendin D. want ik heb echt geen flauw idee meer in welk dorp ik ben, laat staan dat ik weet hoe ver ik nog van de cannoli verwijderd ben. D. heeft een ziek kind en moet naar huis, dus bel ik V., zij is telefoniste bij mijn voormalige baas en heeft vast wel tijd. Zoals ik al dacht heeft V. het inderdaad weer eens lekker rustig en pakt de routeplanner erbij. Jawel: dankzij de aanwijzingen van V. sta ik nog geen 5 minuten later bij Teo Pace voor de deur, de beste Italiaan (op Amore na natuurlijk) die op deze aarde rondloopt want hij heeft mijn cannoli!

10.55 uur
Ik heb wat gekletst met Teo en zit nu als een kind zo blij in Ieniemienie samen met een doos met 1,2 kilo cannoli erin! Het zijn er 10! Ik maak een snelle rekensom: 7 voor mij, 1 voor Amore, 2 voor manlief. Ik ruik aan de verpakking, aai er overheen en dwing mezelf nog even te wachten met aanvallen totdat ik weer terug bij Amore ben.

11.15 uur
Na de geluidsbarrière doorbroken te hebben, sta ik 20 minuten later bij Amore. Hij wil natuurlijk ook een cannolo, maar ach en wee, ze zijn bevroren! Nou ja, dat kan er ook nog wel bij. We halen onze cannoli uit de doos en laten ze ontdooien.

11.35 uur
Het is duidelijk. Dit duurt te lang. Ik zet het warmhoudplaatje van de espressomachine aan en leg de cannoli er op.

12.00 uur
Godkanonnen zeg. Nog niet.

12.15 uur
Nog niet. Ik heb inmiddels zo vaak gevoeld of ze al ontdooid waren dat er overal stukjes af zijn. Stiekem heb ik dus eigenlijk al een halve bevroren cannolo op, maar ik doe net of die stukjes er al af waren.

12.30 uur
Ik verklaar de cannoli voor ontdooid. We maken er een heel ritueel van en Amore maakt er een fijne Italiaanse caffè bij. Dan is het moment daar. Ik neem een hap en: ooooooooooooooooooohhhhhhhhhhhhhhhhhhh. Ik besluit mee te moeten delen dat een cannolo lekkerder is dan seks en werk het hele gevaarte binnen een minuut weg.

12.32 uur
Amore zit een beetje vol en ik eet de overgebleven helft van zijn cannolo ook op. Ik kijk nog naar de Italiaanse tegelzetter die Amore’s toilet aan het verbouwen is en die ik ook (met tegenzin, dat wel) getrakteerd heb op een cannolo, maar hij heeft beduidend meer trek en stopt net het laatste stukje in zijn mond. Grumph.

13.00 uur
Ik kom met de doos min 3 cannoli thuis. Er zitten er nu nog 7 in. Ze wegen 1,2 ons per stuk reken ik snel uit en ik bedenk me dat 1 zo’n ding me dus 1,2 ons overgewicht oplevert. Nou ja, wat is nou 1,2 ons? Ik haal nog 2 cannoli uit de verpakking om te ontdooien, verpak de rest weer alsof het vloeibaar goud is en stop de doos in de vriezer.

13.30 uur
Ik loop onrustig heen en weer en het hele proces van “voelen of ze al ontdooid zijn” herhaalt zich. Manlief komt binnen, is stomverbaasd dat ik hier met uit Palermo ingevlogen cannoli sta en begrijpt nu pas wat voor ochtend ik achter de rug heb. Om me af te leiden, neemt hij me mee uit lunchen en al genietend van mijn dim sum vergeet ik zowaar even mijn cannoli.

15.00 uur
We spoeden ons naar huis. Ik wil een cannolo als toetje. Manlief ook.

15.15 uur
We smikken en smakken en smekken. Dit is mijn 2e cannolo vandaag en eerlijk is eerlijk, ik lust er nog wel eentje. Ik ben vandaag theoretisch pas 2,4 ons aangekomen want dat gestolen stukje van Amore telt niet mee, dus tsja, wat maakt het uit? Ik ontdooi er stiekem nog eentje.

16.00 uur
Manlief doet zijn administratie. Ik loop nerveus heen en weer. Ik besluit dat het zo niet langer kan. Ik kan me toch niet helemaal volvreten aan die dingen? Nou ja, dat kan ik natuurlijk wel, maar misschien beter niet op één dag. Ik stop de nog niet ontdooide cannolo terug in de vriezer en ga even uitbuiken.

16.45 uur
Ik weet zeker dat mijn heupen er vanmorgen nog niet zo gigantisch uitzagen. Ik weet ook zeker dat mijn riem vanmorgen nog niet zo strak zat. Zou 1,2 ons cannoli eigenlijk 1,2 kilo overgewicht betekenen? Als dat zo is, heb ik er vandaag 2,4 kilo in plaats van ons aangevroten. Ik raak een beetje in paniek.

18.00 uur
Ik maak een prik-en-ping maaltijd voor manlief en eet zelf een boterhammetje. Ik ben zogenaamd misselijk namelijk. In mijn hoofd heb ik een “wanneer-ik-een cannolo-eten-mag-schema” opgesteld. Over 3 dagen komt D. eten. Dan mag zij er eentje en ik niet. Zelfkastijding noemen ze dat. Dan zijn er nog 4 over. Hopelijk lust D. hem niet en kan ik die van haar opeten. I. komt ook nog eten. Dan mag zij er eentje en ik ook. Dan zijn er nog 2 over. Die bewaar ik tot Kerst. Dan mogen we ontbijten met cannoli!

19.00 uur
Ik vertel manlief over mijn cannoli-schema. Hij verklaart me voor gek. Hij vindt het ook nog nodig me op het vermoedelijk aantal calorieën te wijzen dat ik vandaag naar binnen heb gewerkt. Ik voel een depressie opkomen.

19.25 uur
Manlief is na 25 minuten onophoudelijk gezeur schoorvoetend akkoord gegaan met een tripje van een week naar Sicilië begin volgend jaar. Goed zo. Een week is 7 dagen. Dat zijn dus in ieder geval 7 cannoli. Met een beetje mazzel kan ik er 2 op een dag te pakken krijgen. Dat zijn 14 cannoli voor mij. Ha.

20.00 uur
Ik vertel manlief dat we moeten stoppen met eten totdat we weer naar Sicilië gaan. Er zit helaas niets anders op, we moeten eerst afvallen, anders kunnen we geen cannoli eten als we daar zijn. Bang voor wat komen gaat, vlucht hij de deur uit richting zijn vriendjes, hij kan het niet meer aan vandaag. Gek hoor, ik was toch juist vandaag een hele interessante gesprekspartner. Ik ben tenslotte in een nieuw dorp geweest, ik heb met een Italiaan gepraat, ik heb vakantieplannen gemaakt en ik heb de kunst van het ontdooien vervolmaakt. Ik begrijp werkelijk niet waarom hij nou ineens de deur vlucht maar zolang er nog cannoli in de vriezer liggen kan ik heus wel zonder man.

20.10 uur
Ik draai voor de vriezer heen en weer.

20.20 uur
Nog steeds.

20.43 uur
En nog steeds.

21.00 uur
Ik ben onderkoeld geraakt van het veelvuldig uit de vriezer halen en weer terugstoppen van een cannolo. Ik geef het op. Ik ga wel slapen, dan denk ik tenminste niet aan eten. Ik sms manlief dat ik niet zo lekker ben en alvast mijn mandje induik. Ik neem (stiekem, want manlief is allergisch, maar wat niet weet, wat niet deert) het poezenbeest mee en droom een heerlijke droom over cannoli. Terwijl ik slaap, raken mijn dijen uitgerekt doordat die heerlijke cannoli die ik vandaag gegeten heb zich daar voor eeuwig vestigen. Ik ben gedoemd een “Italiaanse mama” te worden maar ik droom de slaap der onwetenden en werk in mijn dromen gewoon nog 2 cannoli weg...