"BRUIN ZONDER ZON"

“Bruin zonder zon”

07.00 uur
De wekker gaat, ik doe mijn ogen open en schiet direct in de stress. Over niet al te lange tijd gaan manlief en ik voor een lange tijd naar het buitenland, een “extended holiday” of hoe je het ook wil noemen en voordat het zo ver is moet ik echt nog zesduizend dingen regelen. First things first, dus eerst maar in de douche.

07.20 uur
Eerst even e-mail checken. Met een “vol verwachting klopt ons hart”-gevoel zet ik de computer aan. Dat gevoel blijft en blijft en blijft, totdat de computer zegt: “c:\windows\config\system32 ontbreekt, zoek installatiecd en installeer windows opnieuw”. Wtf? Ik druk de computer aan en uit en blijf weer vol verwachting er voor zitten. En weer: “c:\windows bladiebla”. Stress en paniek. Grote stress en paniek. Ik zet het ding 8 x aan en uit, maar hij blijft hetzelfde zeggen en ik heb ogen als schoteltjes en een baksteen in mijn onderbuik. Ohhhhhhhhhhhhhhhhhhhh, waarom waarom waarom? Ik heb niets verkeerd gedaan, echt niet, en ik snap het niet en ik wil het niet en wie kan ik vredesnaam om half acht al bellen? Ohhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh..

07.45 uur
Ik kan wel janken. Waarom doet die stomme computer het niet en wat is er aan de hand en ohhhhh… Zo gaat het maar door, dus ik kan maar beter gaan douchen. Maar voordat ik in de douche stap, zal ik eerst vriend E., de wonderwizard of computerworld, een sms sturen met een schreeuw om hulp.

08.00 uur
Oké. Ik begrijp ook wel dat het nog errug vroeg is. Heus, dat snap ik. Maar ik moet belangrijke dingen doen en die stomme computer doet het niet, dus E.: word wakker en bel me!

08.30 uur
Ik bel vriend A., ook een computerwizard en vraag hem of hij alleen maar wil zeggen dat het wel weer goed komt met de computer. A. zegt “het komt vast goed haha!” en ik zou gerustgesteld moeten zijn.

08.40 uur
Aha, ik heb gelukkig ook nog de laptop en daar vandaan kan ik E. een mailtje sturen met mijn verontrustende berichten. Ik eindig mijn mail met “bel me” en druk iedere 20 seconden op F5 om te zien of er al antwoord is van E.. Ik moet toch eens leren dat dat zo niet werkt en dat mensen niet sneller antwoorden als ik als een debiel blijf refreshen. Maar ja, het geeft zo’n vreemd bevestigend gevoel, dus ik F5 toch verder, tegen beter weten in.

09.30 uur
Oké, ik heb nu officieel alles geprobeerd wat ik kon proberen. Ik heb me het leplazarus gezocht naar de installatiecd die ik uiteraard niet gevonden heb, ik heb opgestart in de veilige modus, ik heb opgestart in de herstelmodus (ofzoiets), alles zonder succes en ik moet nu bijna huilen. Als ik iets niet kan uitstaan, is het als apparaten zonder reden besluiten niet meer te werken. Ik haat dat en het is verboden zonder reden te besluiten niet meer te werken, of je nou een apparaat of een mens bent, kan me niet schelen! Apparaten moeten het gewoon doen en anders hadden ze maar geen apparaat moeten worden! Volledig gefrustreerd besluit ik dan maar boodschappen te gaan doen, misschien dat ik een beetje afstand moet nemen van de situatie.

09.35 uur
Ik start Ieniemienie en E. belt. Oh E., redder in nood! Ik race Ieniemienie uit en sprint terug naar huis, met E. aan mijn oor, al gillend dat ik echt niet weet wat er aan de hand is, dat ik stress heb en dat ik het niet opgelost krijg en dat ik het niet meer zie zitten. Ik start de computer op om E. precies te kunnen vertellen wat dat kreng zegt en dan: hij doet het! Het kreng doet het gewoon! Dat klereding start uit zichzelf een of ander programma op, verwijdert wat hier, herstelt wat daar en vervolgens start hij gewoon XP op alsof er nooit wat is gebeurd! E. moet duidelijk over bijzondere krachten beschikken, het is al de zoveelste keer dat mijn computer besluit op te starten met onzin en werkweigering en vervolgens volkomen perfect functioneert zodra ik E. aan de telefoon heb! E. is Jomanda! Sterker nog: E. is beter dan Jomanda! Ik neem me heilig voor een blauwe jurk voor E. te kopen, bedank hem uit de grond van mijn hart en ga boodschappen doen, want na al die stress ben ik vergeten wat ik nou perse in de computer moest doen wat zo belangrijk was.

10.00 uur
Kut! Ik moet naar huis want de verwarmingsman komt zijn jaarlijkse controle doen! Vergeten! Ik race naar huis en ben nog net op tijd. Zodra ik de deur dichtdoe, gaat de bel, en daar is hij al. Ik zeg half vragend: “Hey hoi! Hoe is het?” en ik krijg als antwoord “Nou slecht!” en vrees het ergste.

10.10 uur
Ik ben klaar voor een gekkenhuis. Echt waar. Ik heb me een tijdje geleden voorgenomen niets meer met dood en ziekte te maken willen hebben, omdat om mij heen mensen bij bosjes wegvallen als gevolg van kanker en andere nare kwalen en ik betrapte mezelf er op alleen nog maar met dood bezig te zijn. Dus niets van dat al, ik ontwijk de verhalen en wil er niets meer over horen. Ik leef tenslotte nog en dat wil ik graag nog lang blijven doen, dus ik schuif de dood opzij. Dat lukt aardig, tot nu toe dan. Want: de verwarmingsman stort een fataal hartinfarct van zijn stiefvader, terminale longkanker van zijn moeder en de onverwachte dood van de vrouw van zijn collega op haar 37e over me uit. En dat alles in een tijdsbestek van nog geen 10 minuten. Ik geef hem koffie, zeg hoe erg ik het vind en zie in mijn ooghoek mijn eigen bedroefde gezicht terugstaren in een spiegel. Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Weg met ziekte, dood, angst en verderf! Ik ben er klaar mee! Het is vreselijk en ik vind het vreselijk voor iedereen, maar ik wil er niet meer mee geconfronteerd worden want ik kan het niet van me afzetten! Grote grumph! Begrijpt dan niemand dat? Nou ja, in dit geval ben ik verloren, ik kan geen kant op en de man is (begrijpelijk) zwaar depressief, dus ik laat het maar over me heenkomen terwijl ik keer op keer probeer het gesprek op onze HR-ketel te brengen. Zonder succes…

10.35 uur
Hij is weg. Godzijdank. Niet dat het nog wat uitmaakt, de toon is alweer gezet voor de rest van de dag. En tot overmaat van ramp lees ik dan ook nog dat het eten van 1 plak ontbijtkoek per dag een 44% hoger risico op eierstokkanker geeft. De maat is vol. Nu kun je officieel niets meer nuttigen zonder een verhoogde kans op kanker. Vorige week was het vitamine E, deze week zijn het gebakken meelproducten, waaronder dus ook ontbijtkoek. Als het zo doorgaat, ga ik het peperdure voer van het poezenbeest wel eten, daar heb ik nog geen verontrustende berichten over gehoord!

11.00 uur
Ik sta in de dierenwinkel naar een verhaal over het omvormen van je kat naar een konijn te luisteren. Ja heus, geen grap. We gaan binnenkort toch echt Nederland verlaten en ik ben dus drukdoende poezenbeest voor te bereiden op een lang vliegavontuur. Tot mijn grote verbazing heb ik dit weekend ontdekt dat de waterbakjes van de zogenaamde skykennels waarin poezenbeesten worden vervoerd niet bij worden gevuld vanaf het moment van inchecken tot het moment van aankomst, en dat verontrust me. Poezenbeest is op leeftijd en drinkt erg veel water en aan een halfleeg bakje heeft ze niet genoeg tijdens een lange vlucht. Dus moet ik een andere oplossing zoeken en volgens de meneer van de dierenwinkel heb ik die gevonden in de Sippy: een soort konijnenwaterdruppelaar. Het zal even wennen zijn, maar volgens de beste man moet het me lukken het poezenbeest te laten drinken als een konijn.

11.15 uur
Ik heb de sippy vastgemaakt aan de spijlen van de trap en lig er nu onder met mijn hoofd. Alles voor het welzijn van mijn poezenbeest, dus ik doe voor hoe je nou aan zo’n ding lebbert om water naar binnen te krijgen. Ja, heus, ik doe het dus voor. Ik lig als 30 plusser met mijn bevallige hoofd op de grond om met mijn tong aan een ijzer druppelsysteem te likken. Terwijl dit alles gaande is, staat het poezenbeest er bij en kijkt er naar. Het lijkt er ernstig op dat ze me uitlacht, ik vind die bek-hoeken verdacht veel in de uitlach-stand staan. Het poezenbeest draait zich om, loopt weg en gaat een slaapje maken op de verwarming. Daar lig je dan met je goeie fatsoen, midden in de gang, heel je smoelwerk onder de waterdruppels en de kat doet een slaapje. Pffff… Het poezenbeest en ik hebben duidelijk nog een lange weg te gaan, maar een konijn zal ze worden, of ze het nou leuk vindt of niet!

11.30 uur
Ik heb het poezenbeest er bij de poezenoren bijgesleept en weer lig ik op de grond in de gang. Op mijn stemmig zwarte truitje zitten meer poezenharen dan op het poezenbeest zelf, mijn gezicht is zeiknat en het poezenbeest is niet in het minst geïnteresseerd in wat hier gaande is. Ik geef het op. Nou ja, dat zou ik willen doen, ware het niet dat precies op dit moment manlief de voordeur opendoet en mij aantreft op de vloer. Dieper kan ik letterlijk en figuurlijk niet zakken en manlief piest nog net niet in zijn broek terwijl hij in een lachsalvo uitbarst die 3 uur lijkt te duren.

13.00 uur
Manlief is weer weg, het poezenbeest doet nog steeds een slaapje en ik ben volledig vergeten wat ik nou vanmorgen moest doen wat zo belangrijk was. Ik ga maar weer eens een verantwoord boterhammetje maken en verveel me een beetje. Vanmiddag moet ik weer voor de 6-wekelijkse marteling naar de schoonheidsspecialiste, en tot die tijd heb ik eigenlijk niets te doen. Wat was er nou toch zo belangrijk vanmorgen? Wat was het, wat was het en waarom kan ik het me niet meer herinneren?

13.15 uur
Oké, vriendin D. heeft het principe uit en te na getest en is erg tevreden over en zelfs vriendin I. hoorde ik dit weekend er over jubelen, dus wie weet moet ik er ook maar aan geloven: ik zal een lijstje maken van dingen die ik nog moet doen.
1. meisje mailen/bellen die op het huis gaat passen tijdens komende afwezigheid
2. meisje mailen/bellen die de post gaat doen tijdens komende afwezigheid
3. tandarts bellen en vragen waarom ik de rekening nog niet heb gekregen en zeggen dat ik niet kan betalen tijdens komende afwezigheid
4. wasmiddel, wasverzachter, vuilniszakken en koffie kopen voor meisje voor tijdens komende afwezigheid
5. algemene voorraad aanvullen voor tijdens komende afwezigheid
6. belangrijke spullen bij elkaar op 1 hoop leggen zodat ik niets vergeet voor tijdens komende afwezigheid
7. lijstje maken van hoe de apparaten werken voor meisje tijdens komende afwezigheid
Oké, dit slaat nergens op. Behalve de eerste 2 punten is de rest echt volkomen onbelangrijk. Ik moet een nieuw lijstje maken.

14.25 uur
Ik haat lijstjes en lijstjes maken nog meer en vertrek naar 6-wekelijkse marteling bij schoonheidsspecialiste. Ik heb nul zin en zie er als een berg tegenop, maar wat moet beuren, moet beuren en misschien kan zij wat met die pukkel op mijn kin die er al 3 weken zit.

16.00 uur
Nee, dat kon ze niet. Logisch. Ik ben gedoemd voor eeuwig met deze pukkel rond te lopen, althans, dat is het oordeel van schoonheidsspecialiste M. als ik er in de komende tijd niet met mijn tengels vanaf blijf. Ik ga met mijn pukkelkin gaat maar weer eens onder de sippy hangen, maar poezenbeest heeft er helemaal geen zin in en ik ook niet meer. Ik besluit te gaan douchen, want manlief en ik gaan vanavond uit eten dus het minste wat ik kan doen is zorgen dat ik er niet uitzie als een Nepalese tempelboenster.

16.30 uur
Overal rooie vlekken! Als ik zou zeggen dat ik de waterpokken heb, geloof je me ook! Door al dat geknijp van een paar uur geleden ziet mijn gezicht er uit als een framboos. Nou ja, dan heeft manlief in ieder geval vers fruit voorhanden tijdens diner. Grote grumph.

17.00 uur
Ik zit van top tot teen in de Oil of Olaz bruin zonder zon crème. Ik moet en ik zal er normaal uitzien vandaag! Niets dat de stress kan verraden waarmee ik deze dag begonnen ben. Ik weet ook wel dat bruin zonder zon niet zal helpen, en ik weet ook wel dat niets deze dag nog ontspannen zal maken, maar ik kan in ieder geval een poging doen.

18.00 uur
Een penetrante bruin-zonder-zon-lucht begint zich aan te dienen. En ik heb overal vreselijke oranje vlekken. Tuurlijk heb ik mijn hele lijf ingesmeerd. Tuurlijk kan ik het er nu niet afdouchen omdat het nog niet overal is ingetrokken en ik niet als een Oompa Loompa uit eten wil gaan. Grote grumph. Ik spuit nog eens overvloedig in de rondte met parfum en ga manlief bellen waar we gaan eten. God, wat stink ik en zou dat oranje ooit nog weggaan?

18.10 uur
Manlief heeft een slechte bui zegt ‘ie en gaat eerst nog even sporten. Dat geeft mij nog een uur om die vreselijke lucht van me af te krijgen en te proberen wat oranje vlekken weg te poetsen godzijdank! Ik verdwijn de badkamer en merk dat douchen nu echt geen zin meer heeft. Uit iedere porie stijgt een wolkje stinklucht op, mijn lichaam is forever oranje gevlekt, het is te laat, niets meer aan te doen. Ik kleed me aan, spray nog wat parfum op en besluit ter ontspanning ende vermaeck een boekje te gaan lezen om de tijd te doden totdat manliefs bui is opgeknapt.

19.00 uur
Ja! Manlief is opgeknapt en vraagt of ik naar een niet nader te vernoemen Indonesisch restaurant in de stad kom. Ik stel nog snel de recorder in om Desperate Housewives op te nemen en spray nog wat parfum op tegen beter weten in en stap in Ieniemienie. Manlief zegt dat hij voor de deur van het restaurant staat en een parkeerplek voor me vrij zal houden.

19.10 uur
Mijn mobiel gaat. Op een keitjesweg. Dan hoor je dus niks. Er staat ook privénummer in plaats van een naam dus een beetje schichtig neem ik op. Ik hoor “jkljlajfoeijoaeuy9eghubn vdlaf;jdljafowiejuo”. Hmmm… Ik vraag enthousiast “hallo? Met wie spreek ik?” en krijg als antwoord: “lakjdfhjyihakvnlkan efoqeuoaoshahjf!”. Hmmmm… Ondertussen hoor ik tussen al het gekraak door een wisselgesprek, het is manlief. En op datzelfde moment hoor ik vriendin I. gillen dat zij het is die zo kraakt, terwijl ze instructies over het oppassen dat ik morgen op haar dochterlief zal doen de ether inslingert. Effectief versta ik: “Hooooiiii! I. hier!!! Piep Piep.. Luister ljadljfladjfeowi oiuafoe Piep Piep…. jeoijaf school ljadfjoweiaf storm lajdfljo Piep Piep… eijwaofj fietsen ljadfjlkaf vissen jadlfjeoiae Piep Piep…. ahyeyha dansen ljafoiwueof oké?”. Manlief geeft niet op en piept gewoon door het gekraak heen met zijn wisselgesprek. Ondertussen zie ik in mijn ooghoek manlief op straat staan, druk gebarend naar de overkant van de straat, er rijdt een tram door mijn beeld, I. schreeuwt iets over haar ex-echtgenoot en vissen, er toetert een bus achter me en nu word ik dus officieel gek. Ik schreeuw tegen I. iets over “ben uit eten, zet maar op de mail” en pak manliefs wissel op die natuurlijk direct ophangt. Logisch. Ik rijd naar de overkant van de straat, schep bijna een fietser en zie niet de parkeerplek waar manlief op doelde. Zo rijd ik nog 4 (!) keer langs manlief een rondje tot ik hem uiteindelijk maar laat instappen en we in de zeikregen een kilometer verderop parkeren. Ja, nee, hij had ook niet gezien dat er een levensgroot paaltje op die plek stond en dat ik daar niet kon parkeren. Pfff… Volledig verwaaid, niet lekker ruikend naar parfum maar weer stinkend naar bruin-zonder-zon met een oranje gevlekte kop stap ik het restaurant binnen. We bestellen bij een achterdocht opwekkende vriendelijke vrouw(ze is gewoon TE aardig, dat kan niet goed zijn) een rijsttafel pedis, eten die op terwijl we om beurten onze neuzen snuiten in servetjes omdat het zo vreselijk pedis is en manlief kiepert een bakje bamboe met gruwelijk rode saus mijn kant van de tafel op. Hij raakt me net niet, maar de vriendelijke mevrouw is er van overtuigd dat ik dat bakje heb omgegooid en gilt keihard “geeft niets hoor meis, dat overkomt ons allemaal wel eens” terwijl ze bijzonder zichtbaar voor de andere gasten een enorm grote servet over de rooie smurrie legt. Ik voel me een kneus, manlief zegt voor de grap dat ik hem altijd de schuld geef als ik wat stoms doe en zegt heilig gelovend in de kracht van herhaling datzelfde nog 3 keer. Hoewel ik eigenlijk weg wil, eten we toch nog een toetje (het mag, het mag, 1 toetje kan geen kwaad prent ik mezelf tegen beter weten in) en geven de enge vriendelijke vrouw geen fooi.

21.15 uur
We zouden naar de bioscoop, maar manlief heeft eigenlijk niet zo’n zin en ik verheug me al op de bios op ons tropisch eiland binnenkort, dus we taaien af naar huis. Ik bel I. en krijg van haar de ontbrekende woorden passend bij haar verhaal van 2 uur geleden. Ik probeer de instructies te onthouden en manlief sluipt de deur uit op weg naar een ad hoc gemaakte afspraak met een vriendje. I. kletst nog even door en zegt 12 x dat ze naar bed gaat, maar geniet kennelijk van zelfkastijding en gaat dus steeds maar niet naar bed, want ze hangt niet op.

21.45 uur
Ik draag I. op naar bed te gaan. Soms moet de jongste van ons twee de wijste zijn en dit is zo’n moment. Bovendien wil ik Desperate Housewives kijken dus ik stop snel een dvd in de recorder en brand de aflevering. Ondertussen leg ik een dekentje en het poezenbeest klaar op de bank en zet ik theewater op, ik ben helemaal klaar voor mijn moment van ontspanning.

22.00 uur
Kop thee binnen handbereik, poezenbeest in knorstand, pyjama aan, ik druk op play. TV-makelaar. Huh? TV-makelaar? Dat is toch op RTL4? Desperate Housewives is toch altijd op Net5? Ik spoel door. En door. En door. Ik heb door al mijn gedoe met die zelfbruiner het verkeerde kanaal ingeprogrammeerd. Jeeezus! Domme blonde! Niks geen Desperate Housewives, niks heerlijke ontspanning, gewoon doffe ellende over deprimerende huizen in enge nieuwbouwwijken in Almere! Maar als ik iets geleerd heb vandaag, dan is het dat ik me niet meer uit het veld laat slaan door kleine tegenslagen! Ha! Mij krijg je niet, ik ben niet voor 1 gat te vangen en meer van dat soort stoere teksten! Ik zet een raar onbestemd kanaal op dat ik op de digitale tv heb gevonden en Zizo-tv ofzo heet en kijk een programma dat nergens over gaat. Al stinkend naar bruin-zonder-zon en oranje gekleurd zak ik langzaam weg in een heerlijk slaapje en droom dat ik als griezelige Indonesische vrouw lieve blonde jongedames treiter in mijn rijsttafelrestaurant terwijl ik ondertussen enthousiaste to-do-lijstjes maak en me nog steeds niet kan herinneren wat er nou zo belangrijk was vanmorgen…