"MI PUSHI"

07.33 uur
Na een afschuwelijke slapeloze nacht ben ik ook nog eens voor de wekker wakker. Pfffff. Dat belooft niet veel goeds voor vandaag natuurlijk. Eerst maar eens teletekst en het journaal checken om te zien wat er in de wereld gebeurd is terwijl ik wakker lag.

07.45 uur
Het nieuws gaat volledig langs me heen. Ik word helemaal in beslag genomen door het feit dat de koffiebeker van Jan de Hoop van het nieuws van RTL4 vandaag niet bij zijn overhemd past! Wat zou er aan de hand zijn met Jan? Zal ik hem een email sturen om het te vragen of zal ik mezelf vandaag eens niet onsterfelijk belachelijk maken? Hmmm. De dag begint toch niet hetzelfde als Jan de Hoop niet volledig kleurgecoördineerd is.

08.10 uur
Nog wat warrig sta ik onder de douche. Een heerlijk overdenkmoment. Ik besluit me vandaag eens helemaal te gaan storten op mijn bij www.bol.com aangeschafte en nog niet geopende cursus Papiamento. Tenslotte zal ik daar toch aan moeten geloven als ik straks met de lokale bevolking op Aruba wil communiceren.

09.40 uur
Aangekleed, opgemaakt, ontbeten, ik ben er klaar voor! Of zal ik eerst toch maar even gaan winkelen? Of zal ik eerst J. in Londen even lastigvallen? Lastige keuze. Ik besluit eerst maar J. te bellen, tenslotte heeft hij niet zoveel te doen op het moment en ben ik een beetje pissig op manlief om niets, dus J. is een dankbaar luisterend oor.

10.15 uur
J. heeft in The Times een overzicht gevonden van ongeveer 4.000 heilig verklaarde katholieken die je kunt aanroepen bij elke willekeurige kwaal. Voor mij in het bijzonder Theresa van Avila bij hoofdpijn en Ubaldus Baldessini bij migraine. We spreken af dat ik J. nu voortaan heilige Ubaldus noem en hij noemt mij dan heilige Theresa. Tot nu toe noemden we elkaar altijd borrelpoot en kriebelkuiken, dus Ubaldus en Theresa is eigenlijk een hele vooruitgang. Ik sluit het telefoongesprek met de heilige Ubaldus af en voel me een stuk beter. Ubaldus vond ook dat ik moest gaan winkelen in plaats van leren, dus samen met Ieniemienie en de creditcard van manlief (want hij heeft wat goed te maken, al weet hij dat nog niet) vertrek ik op shopexpeditie.

10.30 uur
Oké. Niet grappig. Ik sta al zeker 2 minuten stil in een straat achter een Opel Zafira. Ineens verschijnt uit het niets een oude grijsaard die op mijn raampje klopt. Ik draai het raampje naar beneden en de grijsaard zegt “Goedemorgen meisje!”. Yes! Yes! Yes! Ik hou van deze man! Hij noemt me “meisje”! Halleluja! Mijn antirimpelcrème werkt, dat is nu bewezen!

10.31 uur
De grijsaard moet 20 dozen wijn bij iemand naar binnen brengen en vraagt of ik het niet erg vind om even te wachten. Na zijn “meisje” vind ik helemaal niets meer erg, dus ik zeg dat het geen probleem is en dat ik wel even wacht.

10.36 uur
Achter mij is een groene Twingo aan komen scheuren. Ieniemienie en ik hebben het niet zo op groene Twingo’s. Ik ken 2 “dames” die zich beiden in een groene Twingo voortbewegen en van mij zouden ze allebei in eenzame opsluiting mogen verhongeren. Nu ik er zo over nadenk, ken ik eigenlijk geen enkel normaal persoon die in een groene Twingo rijdt, dus ik zet snel mijn zonnebril op om onherkenbaar te lijken en kijk angstig in mijn spiegel. Het blijkt in dit geval geen “dame” te zijn, maar een kaalgeschoren, chagrijnige, haastige griezel. Ik zie zijn mond bewegen en zijn hand richting claxon gaan. Daar blijft zijn hand plakken en terwijl ik nog probeer te genieten van het complimentje van de grijsaard, blijft de claxon van de Twingo maar loeien. Oh ach en wee, ik zit er precies tussenin. De grijsaard negeert de griezel systematisch en de griezel laat de claxon niet meer los. Ik zet de radio wat harder en kijk zogenaamd heel geïnteresseerd naar mijn mobiel.

10.38 uur
Help!!!!! Er klopt iemand aan mijn raam. Oh god, daar zal je het hebben. De griezel komt nu natuurlijk verhaal halen bij mij en hij is vast uit op moeilijkheden. Angstig kijk ik op. Dank u welke heilige dan ook, want het is niet de griezel maar de grijsaard die daar staat te kloppen met in zijn hand een fles wijn. “Alsjeblieft hoor meisje, voor jou, voor vanavond, omdat je zo geduldig bent geweest!”. Ik ben met stomheid geslagen en mompel iets als “dankuwel!” en in gedachten steek ik lekker kinderachtig mijn tong uit naar de Twingo-griezel achter me. Dat zal je leren dat geduld een schone zaak is!

11.45 uur
Mijn shopexpeditie verloopt niet naar wens. Maanden ben ik zuinig geweest en nu ik heb besloten manlief te grazen te nemen, kan ik niets, maar dan ook echt helemaal niets, vinden wat ik wil kopen. Ik loop winkel in en winkel uit en word al bijna wanhopig. Er zal toch wel iets zijn waar ik manliefs geld aan kan uitgeven?

12.00 uur
Ik ben in de Esprit beland. Normaal hou ik niet van Esprit, maar ze hebben uitverkoop en daar word ik hebberig van. Ik verdwijn het pashok in met genoeg kleren voor een heel vluchtelingenkamp.

12.15 uur
Wat is er toch aan de hand met me? Ik hoor me in mezelf praten: “net een hobbezak! Kijk die buik! God, die dijen. Flubberarmen!”. Dit gaat het dus ook niet worden, maar ik moet en ik zal wat kopen, dus ik bijt door.

12.30 uur
Score: 1 spijkerjack en 1 hemdje. Ik kan trots zijn op mezelf, maar niet heus. Dit is een typisch geval van kopen om het kopen. Schade: 89 euro nog wat, das bijna gratis! Ik pak manliefs creditcard en reken af. Nou ja, dat probeer ik. Eerst voert het winkelmeisje de creditcard verkeerd in. Transactie mislukt. Vervolgens voert ze ‘m op de juiste manier in. Bij mij staat in het scherm “transactie compleet” en ik wacht braaf tot ze me het tasje met kleren geeft. Daar kan ik lang op wachten, want ondanks dat op mijn bon “u heeft betaald” staat, staat er op haar bon “niet betaald” en kom ik in een eindeloze discussie over computersystemen en falende kassa’s terecht. Kort en goed: ik krijg de kleren niet mee, ze moet eerst aan het eind van de dag het financieel verslag checken en dan zal ze me opbellen.

12.50 uur
Dit voelt echt een beetje raar. Nou heb ik 90 euro van manliefs geld uitgegeven (bij lange na nog niet genoeg, maar ik haal de schade nog wel in) en nu heb ik er niets voor teruggekregen. Verdwaasd loop ik terug naar Ieniemienie en bedenk me dat ik maar beter naar huis kan gaan. Het is niet de juiste dag om te winkelen, ik kan me maar beter op die cursus Papiamento gaan storten.

13.10 uur
Ik bel toch eerst nog even met de creditcardmaatschappij. Ja hoor, de 89 euro nog wat is keurig afgeschreven. Ik bel gelijk met de Esprit en het meisje belooft mij de spulletjes vandaag of morgen te komen brengen. Ha! Dat is pas luxe! Ik lieg dat ik pas om 17.00 uur thuis ben van mijn werk, want anders had ik het natuurlijk zelf wel kunnen komen halen. Mijn werk! Ha! Ze moest eens weten! Het meisje zegt dat dat geen probleem is en wenst me nog een fijne middag.

13.20 uur
Ik bedenk me dat het aardig zou zijn als ik de oude grijsaard van de wijn een mailtje zou sturen om hem nog even te bedanken. Op de achterkant van zijn auto stond een internetadres, dus het emailadres heb ik zo gevonden. Ik produceer een vriendelijk mailtje en ben trots op mezelf.

14.00 uur
De oude grijsaard mailt terug! Hij zegt dat de wijn een heerlijke slobberwijn is en nodigt me uit om eens wat lekkere wijnen te komen proeven in zijn wijnhandel. Daarnaast schrijft hij dat ook gids is in Blijdorp en als ik naar de dierentuin wil komen, dan moet ik hem mailen of bellen en dan regelt hij wat “achter de schermen”. Hmmm. Hij geeft zijn naam, zijn emailadres en zijn mobiele nummer en sluit ook nog 5 foto’s van dieren uit Blijdorp bij. Dit overenthousiaste gedoe plaatst zijn hele “meisje”-opmerking in een ander daglicht. Het is gewoon een oude viezerik! Ik antwoord niet. Jakkie bah. Vunzige bejaarde! Ze zijn ook allemaal hetzelfde.

14.20 uur
Het is zo ver. Ik ben er klaar voor. Gewapend met pen en papier heb ik plaatsgenomen voor de computer om met de cursus Papiamento te beginnen. Ik maak de verpakking open en vind een cd-rom. Waar is dan het tekstboek dat erbij hoort te zitten? Oh, dat staat natuurlijk op de cd-rom. Het ziet er wel een beetje raar uit, het is eigenlijk net een gewone muziek-cd om te zien.

14.30 uur
Het is dus ook een muziek-cd. Grumph. Om precies te zijn is het een cd van Pierre Lauffer uit Curaçao met daarop allemaal gedichten. Ohhhhhhhhhhhhhhhhh. Zucht. Ik sla het “tekstboek” open, maar dan pies ik bijna in mijn broek bij het lezen van de volgende regels:
“Je dacht me te kunnen verschalken
Je bent de stem eens roepende in de woestijn
Je boosheid deert me niet
Je kunt doen wat je wilt, vadertje!
Ik ben gaargekookt in droefenis
En in vernedering gestoofd
Op het komfoor van haat
Gestookt door een paar schurken!”

Haha! Verschalken! Een stem roepende in de woestijn! Vadertje! Droefenis! Schurken! Ik rol echt over de vloer van het lachen en bel snel de heilige Ubaldus, want die is gek op dit soort teksten. Ubaldus is met iemand uit India aan de telefoon en kan me niet te woord staan. Dat is jammer, want ik gil het uit van het lachen, zeker als ik het gedicht zie over de kat van dichter Lauffer. Het gedicht heet “Mi Pushi” en echt, ik heb het niet meer. Het is zonde van het geld, want ik kan de cd niet meer ruilen, maar als ik dan al 1 ding heb geleerd door deze “cursus” dan is het wel “Mi Pushi”!

15.20 uur
Het is al een half uur Mi Pushi voor en na. Ik ben niet meer te stoppen! Ik zeg tegen het poezenbeest dat ze voortaan Mi Pushi heet en ik leer het hele gedicht uit mijn hoofd. Jaja, miauw Mi Pushi, zo is het en niet anders! Mi dushi pushi! Ik brabbel er lustig op los en het lijkt nog echt Papiamento ook!

16.00 uur
Ik spreek maar weer eens de voicemail van de heilige Ubaldus in: “Ta kico lo mi haci, cu mi pushi sin manera, pasobra di mi pushi, tur cos lo mi por spera!” (“Wat zal ik doen met mijn ongemanierde poes, want van mijn poes kan ik alles verwachten!”). Ik kan me de dag niet heugen dat ik in mijn eentje zoveel lol heb gehad!

16.10 uur
Oké, Ubaldus begrijpt het vast niet, of hij denkt dat ik nu officieel gek ben geworden want hij belt niet terug. En inmiddels is ook wel pijnlijk duidelijk dat ik met de nu geleerde woorden geen stap verder kom straks op Aruba. Ik kan daar tegen de tuinman toch moeilijk beginnen over schurken, een komfoor van haat en hem dan vadertje noemen. Googlen dan maar weer, op zoek naar een echte cursus.

16.30 uur
Hmm. Een echte cursus is hartstikke duur. Daar ga ik dus niet aan beginnen. Ik leer die poëzie wel uit mijn hoofd. Dan denken ze op Aruba maar dat ik het geleerd heb uit een lesboek uit het jaar 1749, wat kan mij het ook eigenlijk schelen!

17.03 uur
De deurbel. Ik doe open en daar staat een donkere jongeman genaamd “Ed”. Ed vraagt of hij me stoort en ik zeg dat hij dat wel een beetje doet omdat ik midden in mijn cursus Papiamento zit. Ed zegt dat hij ook Papiamento studeert! Is dat even toevallig! Ed vraagt in het Papiamento of ik Papiamento spreek en ik antwoord: “Uh nou, mi pushi!”. Ed schiet in de lach en ik ook, en hij geeft mij het advies om de Dosplak ‘I Boka cursus te kopen. Die schijnt helemaal fantastisch en ook geweldig en supermakkelijk te zijn volgens Ed en Ed zegt dat je niet zonder kunt. Eigenlijk komt Ed me geld aftroggelen voor Cordaid Kinderstem, maar dat vergeet hij helemaal en dus kletsen we gezellig over Aruba, Suriname (want daar komt Ed vandaan) en Chinese supermarkten. Ik beloof Ed geld over te maken voor de zielige kindertjes van Cordaid en verdwijn terug naar Google.

17.05 uur
Grumph. Die cursus is knetterduur. Zul je altijd zien. Daar ben ik natuurlijk weer te gierig voor. Nu zal ik nooit verder komen dan Mi Pushi. Ik heb er geen zin meer in ook vandaag. Ik ga wel tv kijken.

17.08 uur
De heilige Ubaldus belt. Hij wil de cd ook hebben en zegt dat hij zich gaargekookt in droefenis voelt. Ik deel het gevoel en zeg dat ik in vernedering gestoofd ben. We spreken af alle gedichten uit ons hoofd te gaan leren en ze te zullen oefenen op toevallig voorbijkomende Antillianen. Ik voel een bezoekje aan de Haagse markt aankomen!

17.30 uur
Ik besef me ineens dat ik de cd nog helemaal niet afgespeeld heb en stop ‘m direct in de computer. Het blijkt een hele gezellige cd te zijn! Ik kom direct in tropische sferen en wil een hoed van bananen en een rokje van stro maken en dans vrolijk in het rond.

17.40 uur
Oké, uit met de pret. Er moet gekookt worden, want ik ben uitgehongerd geraakt door al dat Papiamento geklets, gezang en gedans. Ik maak een uitgebalanceerd avondmaal van pannenkoeken met stroop, kaas en suiker. Er is een pan betrokken bij de bereiding, dus dit valt onder mijn definitie van koken.

18.30 uur
Vriendin I. belt op. Ze is op vakantie geweest en net weer geland. Ik ben blij haar stem weer te horen, de tijd dat ze weg was leek wel een eeuwigheid hoewel het in werkelijkheid maar 3 weken was. We kletsen snel bij en ze nodigt me uit om zondag te komen eten. Zou ze een vitaminetekort in mijn stem bespeuren? Dat is bijna onmogelijk, ik heb deze week toch echt 2 keer wat met pannen gedaan, als je vanavond meerekent. En ik heb ook 2 keer rijsttafel gegeten, en ik zie zelden een dikke Indonees, dus dat moet ook gezond zijn. Misschien wil ze me wel gewoon vetmesten! Of misschien heeft ze me wel gewoon gemist, net als ik haar. Hoe het ook zij, bij I. om de hoek zit een Antilliaanse gemeenschap en als ik daar langsrij onderweg naar I. kan ik mooi gelijk wat Papiamento uitproberen! Eens kijken wat ze daar vinden van mijn nieuw verworven kennis!

19.00 uur
Onder het genot van de tropische maar vooral onverstaanbare klanken van mijn “cursus”-cd zet ik nog een kopje thee terwijl ik me langzaamaan klaar ga maken voor een mini-reünie vanavond met mijn 2 beste vriendinnetjes van de lagere school, N. en S.. Dankzij Hyves zijn we weer met elkaar in contact gekomen en ik ben super benieuwd en ook een beetje nerveus. Zouden ze veel veranderd zijn? Zouden we elkaar nog wel wat te melden hebben na al die tijd? Zouden we elkaar nog wel aardig vinden? Durf ik eigenlijk wel te gaan?

19.55 uur
Overboord met die zorgen, het wordt hartstikke leuk, geen gezeik nu, gewoon gaan. Nu!

20.05 uur
Daar zitten ze, aan de bar! En ze zijn echt niets veranderd! Ja, wel wat ouder geworden natuurlijk, maar dat is het dan ook. Al mijn kleine zorgen of we elkaar nog wel wat te melden zouden hebben, verdwijnen als sneeuw voor de zon. N. woont tegenwoordig op Curaçao (eigenlijk worden we dus straks buren!) en S. is net bevallen van een prachtige zoon. We kletsen en kletsen en kletsen en roddelen en roddelen en roddelen en de tijd vliegt. Het is hartstikke gezellig en we spreken af dat we gaan proberen elkaar in ieder geval 2 x per jaar te zien, in Nederland, op Curaçao of op Aruba. Tenslotte hebben we heel wat jaren in te halen en dan is 1 zo’n avondje echt niet genoeg.

0.00 uur
Doodmoe, maar met een heerlijk gevoel duik ik mijn bedje in. Terugkijkend op de dag bedenk ik me dat mijn vriendinnen ondanks de verstreken jaren nauwelijks veranderd zijn, mijn kleren niet gebracht zijn door de Esprit, ik vreemd benaderd ben door een gekke grijsaard die me probeerde te verleiden met slobberwijn, ik Ed de Surinamer heb ontmoet en ik poëzie besproken heb met de heilige Ubaldus. Al met al eigenlijk dus een hele normale dag uit het leven van een werkloze en voordat ik ga slapen geef ik snel het poezenbeest nog een knuffel en zeg: “drumi dushi mi pushi!”.