maandag 8 februari 2010

"JAVA HONDEN PORTIE"


04.54 uur
Kaboem! Ik schrik wakker, schiet uit bed en sta binnen 10 seconden met zaklamp en klauwhamer in de woonkamer. We zijn nu al een tijdje nieuwe inwoners van One Happy Island en het is nu 2 weken na manliefs onverwachte tijdelijke terugkeer naar Nederland. Ik ben dus nu even tijdelijk de enige menselijke bewoner van ons huisje in de tropen. Overdag is er niet zoveel aan de hand, maar zodra het donker wordt, begint de ellende. Ik hoor vreemde geluiden, zie overal inbrekers en bespeur in het hele huis ongedierte dat mij ofwel wil aanvallen ofwel wil opeten. Meer smaken zijn er niet, that's it. Daarom heb ik mezelf een zaklamp van enorme afmetingen en een klauwhamer aangeschaft ter zelfverdediging. En nu, op dit tijdstip, ben ik er heilig van overtuigd dat dan toch het moment daar is dat de inbrekers zijn gekomen. Ik ben al klaar om te schreeuwen “neem de tv maar mee! Oh, en daar ligt mijn portemonnee! Doen jullie de deur achter je dicht als je alles hebt?”, maar dan zie ik het poezenbeest in een vechthouding voor de kattenbak staan. De oorzaak van de klap is snel duidelijk: de deksel van de kattenbak ligt op de grond. Het poezenbeest wilde kennelijk even een boodschap doen, toen bleek dat de bak reeds bezet was. Want daar, pontificaal tussen de kattenbakkorrels zit een trotse leguaan! En dat trekt poezenbeest natuurlijk niet, dus moest hemel en aarde bewogen worden (lees: het vrouwtje wakker gemaakt worden) om deze situatie zo snel mogelijk op te lossen. Ik weet niet wie er harder is geschrokken, ik, het poezenbeest of de leguaan, maar zodra ik de deksel van de bak pak, spurt de leguaan er vandoor en springt het poezenbeest snel op een stoel. Met mijn slaperige hoofd zet ik de deksel weer op de bak, geef het poezenbeest een aai en een knuffel en ga snel terug naar bed.

05.30 uur
Ja, dat kan ik dus schudden. Ik ben klaarwakker natuurlijk. Ik haal het poezenbeest erbij en samen nestelen we ons onder de deken (het enige gezellige aan de afwezigheid van manlief is dat het poezenbeest zijn plek in bed heeft overgenomen).

06.00 uur
Pfff. Ik ben doodop, maar kom gewoon echt niet in slaap. Poezenbeest daarentegen ligt te ronken als een beer in een winterslaap. Zij wel! Boekje lezen dan maar.

06.30 uur
De zon is al bijna op en mijn boek is dodelijk saai. Zal ik dan maar de was gaan doen? Of iets anders nuttigs? Of zal ik toch nog even blijven liggen? Hmmm, keuzes keuzes keuzes.

07.00 uur
Trrrrrinnnnnnnnnnnnng! Was ik natuurlijk net alsnog ingedommeld, gaat de telefoon! Het is manlief, die zich niets aantrekt van het tijdverschil en dus vindt dat het voor mij de hoogste tijd is om wakker te worden. Toch ben ik stiekem blij dat hij me heeft wakker gebeld. Want ondanks alle voordelen die het wonen op een tropisch eiland biedt (fijn zonnetje, heerlijke temperaturen, iedere dag naar het strand als je dat wilt, lekker kleurtje op je wangen), is het toch maar rete-ongezellig in je eentje. We kletsen fijn en mijmeren wat en praten over zijn terugvlucht en ik voel me direct beter.

08.10 uur
Zo. Dat was een heerlijk telefoontje en ik zit vol energie! Tijd om een dagindeling te maken! Vandaag ga ik eindelijk eens wat aan het huis doen en dan daarna wat winkelen als beloning. En dan, aan het eind van de dag, ga ik heerlijk naar het strand, nog even zwemmen! Ondanks een slechte start komt het helemaal goed met mij vandaag, let maar op!

08.15 uur
Al dagdromend loop ik van de slaapkamer naar de keuken en dan gebeurt het: ik struikel over mijn eigen voeten. En behoorlijk hard ook. Tijdens het vallen zie ik de opstaande rand van de keuken waar ik recht met mijn hoofd op af vlieg en godzijdank maak ik in mijn val nog een extra stapje en land dus vol met mijn heup op de rand. Auwau! Pijn! Ik voel me zieliger dan ooit natuurlijk, want a) ik ben hier alleen, b) ik ben net heel hard gevallen en c) er is niemand om me uit te foeteren dat ik beter moet opletten als ik loop. Dus terwijl ik opkrabbel, loopt er een klein traantje uit mijn ooghoek. Dat kleine traantje is vast een voorbode van wat gaat komen gaat denk ik nog en ja hoor, nog geen 2 minuten later zit ik keihard jankend op de bank vervuld van zelfmedelijden. Ik vind alles oneerlijk, de hele wereld stom, ik voel me bijzonder alleen en jeeeeezus: wat als ik wel met mijn hoofd op die rand was gevallen? Dan had ik hier natuurlijk weken liggen vegeteren, het poezenbeest zou uit pure overlevingsdrang mijn gezicht weggevroten hebben en het ongedierte had dan de rest opgepeuzeld, totdat manlief mijn schamele restanten pas na 4 weken weer gevonden zou hebben.

08.25 uur
Oké, genoeg. Mooi geweest. Nu is het weer tijd om volwassen te doen, dus huppetee, in de douche ermee en ophouden met dat gejank.

08.35 uur
Water is hier duurder dan goud, dus deze douchebeurt heeft nog geen 4 minuten geduurd. Dat vergt nog wat oefening moet ik eerlijk zeggen, want ik ben een doucheverslaafde. In Nederland kan ik zomaar een half uur in de douche staan, onder de kraan, met mijn hoofd tegen de muur, mijmerend over dingen die zijn geweest en nog gaan komen. Hier is dat een heel ander verhaal. Er gaat al een kostbare minuut van mijn douchetijd af, omdat ik moet wachten tot het water heet is. Dan moet ik als een speer shampoo en crèmespoeling doen (op het etiket: “inmasseren en 2 minuten laten intrekken”… Zijn ze gek geworden? Water = heel duur = geen tijd voor inmasseren en 2 minuten laten intrekken!), als het tegenzit moet ik het lijf ontdoen van overtollig haar en ergens daarna moet ik me dan ook nog wassen. Tandenpoetsen doe ik inmiddels al niet meer onder de douche, want in de gebruiksaanwijzing staat: “uw elektrische tandenborstel geeft een signaal als de gewenste poetstijd van 2 minuten is bereikt.”. Ja, tel die 2 minuten bij de crèmespoeling op en ik zit al op 50 euro per maand alleen voor mijn eigen dagelijkse doucheritueel! Kort en goed: ik heb een tijdlimiet van 5 minuten per douche ingesteld, want Natasja Froger vertelde op tv dat je in 5 minuten echt wel schoon bent. Wee haar gebeente als ik hier na 2 maanden ernstig vervuild blijk te zijn!

09.15 uur
Aangekleed, ingesmeerd, opgemaakt, ik ben er klaar voor! Ik besluit eerst maar even wat kleine boodschapjes te doen, dan kan dat mijn geplande winkelexpeditie vanmiddag niet verstoren. Ik knuffel het poezenbeest nog even snel en laat haar met pijn in mijn hart achter in het huis. Ze is nog altijd niet gewend aan haar nieuwe omgeving en is lichamelijk in hele slechte conditie sinds de vliegreis. Iedere dag als ik thuiskom, ga ik met angst en beven kijken waar ze is, maar gelukkig ligt ze tot nu toe gewoon steeds nog lekker te knorren op een stoel. Dat dat nare moment dat dat niet zo is ooit gaat komen, weet ik ook wel, maar voorlopig verkeer ik nog heerlijk in de ontkenningsfase en geniet ik van ieder knorretje en kopje.

09.20 uur
Oh shit! Het moest er een keer van komen natuurlijk. Ik doe de voordeur open en dan blijkt er onverwachts bezoek op de deurmat te zitten. Een kakkerlak, levend en wel, maat XXL. Stress en paniek, want mijn bus Pief Paf insectenverdelger (ja ja, zo heet het echt) heb ik gisteren met mijn domme hoofd leeggespoten op wat onschuldige zwarte torretjes waarvan ik vond dat ze uitgeroeid moesten worden. En nu, nu ik het echt nodig heb, uitgerekend nu heb ik geen kakkerlakkenkiller meer! Ik doe voorzichtig 2 stappen naar achter terug naar binnen en doe de voordeur weer dicht.

09.22 uur
Oké, rustig ademhalen. Wat heb ik wel in huis wat eventueel ook zou werken? Hmmm… Ik heb nog die superagressieve allesreiniger waardoor mijn handen een week lang ontveld waren geraakt. Dat zou toch ook wel goed op een kakkerlak moeten werken? In het slechtste geval vallen alleen zijn vleugels eraf en is ‘ie gehandicapt. Daar doe ik het ook wel voor.

09.25 uur
Ik sta van een meter afstand als een idioot Pine-Sol op de kakkerlak te sprayen, maar het beest blijft gewoon vrolijk bewegen alsof ‘ie geniet van een lekker regenbuitje. Brrr… Ik spray gewoon nog even door.

09.27 uur
Oké, de Pine-Sol is op en de griezel is inmiddels gaan kruipen in plaats van lopen, maar hij leeft nog steeds en erger nog: nu zit hij pal voor het hek en kan ik dus niet weg. Meer actie is noodzakelijk.

09.30 uur
Ha! Tegen ook nog eens een liter Citronel blijkt zelfs deze kakkerlak niet opgewassen en zie daar: een kakkerlijk! Mooi zo! En keurig naast het paadje, zodat mijn vluchtroute naar de auto gewoon vrij is! Goed gedaan al zeg ik het zelf en na mijn tweede traumatische ervaring vandaag stap ik dapper in de auto.

09.45 uur
Ik zit op een bankje bij het strand terwijl ik toekijk hoe Pushi heerlijk een blikje kattenvoer leegsmikkelt. Pushi is een witte zwerfkat met 1 groen en 1 blauw oog die hier bij het strand woont en die min of meer is geadopteerd door manlief. Manlief gaat iedere morgen hardlopen op het strand en is daar Pushi tegengekomen. Al het eten dat ons eigen poezenbeest afwijst (en dat is nogal wat) verdwijnt dus dagelijks in de buik van een tevreden Pushi. Inmiddels is gebleken dat Pushi ook 3 babies heeft, dus moest ik manlief met de hand op het hart beloven dat ik tijdens zijn afwezigheid braaf iedere dag Pushi en haar babies zou voeren. Zo gezegd, zo gedaan en dus ga ik iedere dag naar Pushi. Het is heerlijk rustig zo vroeg in de morgen en ergens ben ik blij dat ik iedere dag even dat moment heb, lekker over de zee uitkijkend met een briesje in mijn gezicht. Waar Pushi al niet goed voor is!

10.15 uur
Met pijn in het hart laat ik Pushi achter (dit kan nooit lang goed blijven gaan natuurlijk. Van manlief heb ik strikte instructies gekregen: “er komen geen huisdieren bij terwijl ik weg ben, we hebben al genoeg zorgen met ons eigen poezenbeest! Denk eraan: ik breng alles zo naar het asiel!”) en vertrek richting supermarkt.

10.20 uur
Ooooooowwwwww nee hè…. Houdt het dan nooit op? Langs de kant van de weg ligt een aangereden kat. Ik zet de auto aan de kant, stap uit en ga kijken, maar het is al te laat. Het beestje is morsdood. Misschien gelukkig maar ook als ik naar de wonden kijk. In mijn tas zit een briefje van de dierenopvang, met daarop het nummer van de afvaldienst die je kunt bellen voor het ophalen van dode dieren op de weg en ik besluit direct te bellen.

10.21 uur
Ze nemen niet op. Ik heb de telefoon tot het eind toe over laten gaan, maar Serlimar, de “gemeentereiniging” van Aruba, heeft kennelijk geen zin de telefoon op te nemen.

10.23 uur
Ze nemen nog steeds niet op, maar ik rijd hier mooi niet weg totdat ik ze gesproken heb!

10.26 uur
Ha! Er neemt iemand op! “Pfffffffffffffffff…. Serlimar, bon dia… pffffff…”. Het gekreun en gesteun negerend vraag ik vriendelijk of de dame van Serlimar misschien ook Nederlands spreekt. “Pfffff.. Ja hoor… Pffffff”. Goh, het is daar óf heel erg warm binnen, óf ze is nodig aan vakantie toe, maar deze mevrouw heeft er duidelijk geen zin in. Ik doe braaf mijn verhaal dat er een dooie kat ligt op de strandweg van de high rise hotels richting vuurtoren, ter hoogte van nummer 250 en of ze die even ophalen vandaag. “Pffffff… welke weg bedoelt u? Pfff….”. Ja, weet ik veel hoe die weg heet, ik ben hier pas net! Maar omdat je meer vliegen vangt met honing dan met azijn, leg ik het vriendelijk en geduldig nog een keertje uit. “Pfff…. Die weg ken ik niet. Welke weg bedoelt u?”. Christemezielen! Er is verdomme maar 1 strandweg en die loopt toch echt gewoon van de high rise hotels naar de vuurtoren! Dit mens wil mij gewoon niet begrijpen! Nog 1 keer dan. Iets minder vriendelijk, maar nog steeds heel geduldig leg ik uit welke weg ik bedoel en waar de kat ongeveer ligt. “Pffff… Oké! En wat wilt u dat wij doen? Pfff…”…. Argh! Die kat ophalen natuurlijk! Ik vertel dat er in de folder van de dierenopvang staat dat Serlimar dode dieren ophaalt langs de weg en dat ik graag wil dat ze deze kat ophalen. “Pffff… Oké. En waar ligt die poes precies? Pfff…”. Dit trek ik gewoon niet. Al die tijd dat dit mens er voor kiest doofstommetje te spelen, zit ik tegen een platgereden kat vol bloed aan te kijken en zij denkt kennelijk dat ik bel om haar te pesten! Ik leg het nog 1 keertje uit, bedank haar hartelijk voor de aandacht en laat met pijn in het hart de 3e poes van vandaag achter. Later word ik vast zo’n oud, eenzaam vrouwtje die uit haar huis gezet wordt omdat ze daar 73 poezen, 16 honden, 41 hamsters en 52 konijnen verstopt had, maar dat kan me mooi niet schelen, wie dan leeft, wie dan zorgt.

10.45 uur
Een wonder is geschied: ik ben dan toch eindelijk aangekomen bij de supermarkt. Mijn boodschappenlijstje ligt natuurlijk thuis, naast de lege fles Citronel. Handig. Nou, dat wordt dan maar op de gok shoppen, dus veel te veel en veel te duur.

11.30 uur
De laatste 3 kwartier heb ik mijn boodschappenwagentje volgeladen met allerlei artikelen die a) ik niet nodig had, b) veel te duur zijn en c) ik in de komende 10 jaar ook niet nodig zal hebben. Kortom: ik heb gewinkeld zoals het een echte eenzame vrouw betaamt! Er ligt voor een vermogen aan kaarsen en chocola in de wagen, 3 dozen ijs, 5 verschillende flessen schoonmaakmiddel, 1 enorme bus Pief Paf, 4 luchtverfrissers, 24 rollen toiletpapier, 1 pak septic-tank-ontstopper (om die 24 rollen toiletpapier biologisch af te breken) en 4 veel te dure tijdschriften. Goed gewinkeld hoor, ik kan trots zijn op mezelf!

12.10 uur
Daar sta ik dan, in de voortuin met al mijn boodschappen om me heen en mijn kin op de grond van verbazing! Want: waar is het kakkerlijk? De restanten van kakkerlak XXL lagen toch echt links van het hekje bij de steen, maar waar ik ook kijk: geen kakkerlijk! Een wederopstanding heeft zich voltrokken terwijl ik boodschappen aan het doen was! Ik bel manlief om hem mee te delen dat ik de pest control nog een keer wil laten komen (ze zijn vorige week nog geweest, maar wat kan mij het schelen? Alles moet dood!) en manlief (bang voor zijn banksaldo) zegt dat ik niet moet panieken en dat de mieren er natuurlijk met het kakkerlijk vandoor zijn gegaan. Dat geloof ik niet en dus sputter ik tegen dat me dat niet kan schelen en dat ik toch echt de pest control ga bellen. We hebben tenslotte een maand “ongedierte-garantie” en dus had dit kreng er nooit mogen zijn en dus, en dus, en dus!! Manlief zegt liefjes dat hij kan merken dat ik niet zo’n goeie dag heb en raadt me aan even lekker naar het strand te gaan. Ik zucht, maar stem toch toe, hij heeft gelijk. Ik kan maar beter even relaxed gaan liggen en wat zwemmen, want anders wordt het niets meer vandaag.

12.25 uur
Ik geef manlief een telefonische knuffel, leg de telefoon neer en ga me omkleden. Ik smeer me nog een keertje in en trek ook alvast mijn bikini aan, dan kan ik me straks zo neervlijen op mijn handdoek. Dat is nou 1 van die luxe dingen die het eilandleven zo aantrekkelijk maken, alle ingrediënten voor een middagje relaxen zijn altijd aanwezig: zon, strand en zee!

12.30 uur
Goed. Nu is het dus gaan regenen. Tot zover het eerste ingrediënt voor een middagje relaxen. Wat een ongelooooooflijke k*t-dag is dit! En het is niet een tropisch buitje van 5 minuten zoals ik hier gewend ben, maar het is een soort mini-orkaan. Het waait, het is koud en de zon is nergens meer te bekennen. Oké, duidelijk hoor. Als het me niet gegund is een normale dag te hebben, dan geef ik het toch gewoon op? Dan ga ik nu wel alvast afhaal-Chinees halen om vanavond op te warmen en blijf ik de rest van de dag gewoon op de bank! Grumph!

12.55 uur
Het is maandag en dus is mijn favoriete afhaal-Chinees gesloten. Dat is ‘ie namelijk altijd op maandag en dus heb ik altijd alleen op maandag trek in Chinees. Ik besluit door te rijden en dan maar het eerste het beste Chinese restaurant dat ik tegenkom te vereren met een bezoek.

13.10 uur
Het is Chinese Cuisine Grand Victoria geworden. Een wat schimmig uitziend restaurant met plastic tafelkleedjes en heel weinig verlichting. Ik pak de menukaart en trek me even terug op een bankje om een keuze te maken. Het bankje is ook al van plastic en zuigt zich direct vast aan mijn blote benen. Brrr…. Ik wil eigenlijk liever nu al weg, maar ik wil vanavond ook Chinees eten, dus niet piepen nu, gewoon iets uitkiezen.

13.12 uur
Met de menukaart valt het eigenlijk nog wel mee. Ze hebben nasi goreng, bami goreng, saté en nog veel meer dingen die ieder Chinees restaurant op de kaart heeft staan. Maar dan valt mijn oog op de “Chef’s Specials”, nummer 124: voor 24 florin (euro 9,50) kan ik “Java Honden Portie” bestellen. Pardon? Java Honden Portie? Ik kijk nog eens om te zien of ik het wel goed gelezen heb, maar het staat er echt, Java Honden Portie! Ik vond al dat er zo verdacht weinig zwerfhonden waren dit jaar, nu begrijp ik waarom! Ik trek mijn benen los van het plastic bankje, mompel tegen de ober dat ik toch niet zo’n honger heb en sneller dan het licht zit ik alweer in de auto onderweg naar huis. Java Honden Portie! Dat geeft je op zijn minst te denken over de rest van de menukaart! Is curry chicken dan wel echt chicken of is het de kat van de buren met currysaus?

13.35 uur
Ik wou dat ik mijn pyjama had meegenomen hiernaartoe. Het is typisch zo’n pyjamadag en nou heb ik er geeneen. Ik heb ook geen badjas. En ook geen trui. Ik heb wel: 30 shirtjes die nergens bij passen (heel praktisch), 4 rokjes die ook al nergens bij passen (en ik überhaupt al 6 jaar niet aan had gehad, dus waarom ik ze heb meegenomen is mij een raadsel) en een berg “nette” kleren voor ’s avonds. Ik heb geen vestje (terwijl ik zeker weet dat ik die klaar had gehangen naast mijn koffer), ik heb geen spijkerjack (terwijl ik dat toch echt aanhad in het vliegtuig, dus waarschijnlijk is dat nu in bezit van een KLM-schoonmaakster), en ik heb héél, héél veel ondergoed (ik was bang dat ze hier geen ondergoed zouden verkopen). Wanhopig op zoek naar comfortabele bank-kleren trek ik dan maar een boxer aan van manlief en mijn hier voor 3 euro aangeschafte véél te grote Sinterklaas & Zwarte Piet t-shirt. Ik zie er uit als een woonwagenbewoner en bovendien heb ik niets te eten voor vanavond, maar het kan me allemaal niet meer schelen. Ik kruip op de bank, zet de tv aan en zap naar Discovery Channel.

17.30 uur
Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik heb gewoon bijna 4 uur liggen tukken! En natuurlijk staat er nu wel een stralend zonnetje aan de hemel! Om me even in te peperen dat ik een halve dag verslapen heb natuurlijk terwijl ik ook heerlijk aan het strand had kunnen liggen! Terwijl ik opsta van de bank, voel ik een snijdende pijn in mijn heup die ik niet direct thuis kan brengen. Totdat ik er even naar kijk. Daar, precies net lekker zichtbaar als je in bikini bent, zit een enorme blauwe plek door die val van vanmorgen. En met mijn geschaafde elleboog en deze plek zie ik er uit alsof ik 3 uur hangend aan een touw door een auto ben voortgesleept over een grindweg. Charming as ever, je kan mij ook echt niet een dag alleen laten of ik probeer onbewust direct harakiri te plegen.

17.45 uur
Terwijl ik een boterhammetje aan het ontdooien bel ik nog eens met de internetmensen. Die hebben mij al dagenlang internet beloofd, maar om onduidelijke redenen zetten ze het knopje “internet” maar niet om. Met als gevolg dat ik van de buitenwereld afgesloten ben als het gaat om sociale contacten en vooral het door mij zo geliefde nieuws! Dus draai ik mijn verhaal maar weer eens af tegen de helpdeskmedewerker die eerst zegt “belt u nou alweer?” en daarna beweert dat ik allang internet heb. Nee hoor, spreek ik hem tegen, want als dat zo was, dan brandde het lampje “internet” op mijn modem wel! De beste jongen zegt dat het lampje wel brandt en dat ik gewoon internet heb. Ik zeg weer dat dat niet zo is, kijk naar het modem en terwijl ik mijn zin nog moet afmaken gaat daar ineens het lampje branden! Ik heb internet! Halleluja! De truc om hier iets gedaan te krijgen is dus gewoon dat je iedere dag moet opbellen, net zo lang tot ze je spuugzat zijn! Ik heb internet! Ik heb internet! Ik zeg tegen de jongen dat ik hem wel kan zoenen en dat ik snel ga ophangen want ik moet internetten!

21.00 uur
Oh, ik denk wel dat mijn boterhammetje nu ondertussen wel ontdooid is. Ik heb me een beetje laten meeslepen en heb al 3 uur aan 1 stuk door zitten mailen en internetten en ben de tijd compleet vergeten. Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik weer in het land der elektronisch communicerenden ben!

21.10 uur
Met een uitgedroogd boterhammetje met chocopasta in de hand kruip ik in het kader van “gezelligheid kent geen tijd” nog even het internet op. Het is er zo fijn, op de elektronische snelweg, ik krijg er geen genoeg van!

22.30 uur
Gaap gaap gaap, geeuw geeuw geeuw. Ondanks het feit dat ik de halve dag verslapen heb, ben ik werkelijk uitgeput. Het zullen de emoties wel zijn. Eigenlijk zou ik manlief nog wel even willen bellen, maar het is bij hem 02.30 uur en die ligt natuurlijk allang te slapen. En op mijn mailtjes krijg ik ook van niemand reactie, dus vooruit dan maar. Met gezonde tegenzin zet ik de computer uit en vertrek langzamerhand richting mandje.

22.45 uur
Het poezenbeest blijkt allang op bed te liggen en ik duw haar voorzichtig een beetje opzij en kruip er naast. Ik zet de wekker maar weer eens, want ook als werkloze op Aruba moet je toch in een ritme blijven en doe de lampen uit.

23.00 uur
Déjà-vu. Ik sta alweer in de kamer met mijn klauwhamer en mijn zaklamp, nu vanwege een raar kloppend geluid. Dit keer blijkt het de ijsblokjesmaker van de koelkast te zijn die zelf bijvult. Pfff. Houdt het dan nooit op?

23.25 uur
Nu sta ik buiten met mijn zaklamp en mijn klauwhamer door wéér een klap, maar ik hoor en zie niks, dus ga onverrichter zake weer terug naar bed.

23.35 uur
Ik hoor nog steeds wat buiten. Zal ik 911 bellen? Was manlief nou maar hier, zodat ik die naar buiten kon sturen en ik dan zelf heel dapper achter hem aan kon lopen. Goed. Manlief is er niet, de politie bellen slaat echt nergens op, ik ga gewoon kijken. Dat kan ik best.

23.26 uur
In plaats van weer naar buiten te lopen, gluur ik door tussen alle luxaflex en gordijnen door, maar ik zie niets of niemand. En dan ineens zie ik daar de oorzaak van de klappen voorbijscheuren: het is de Arubaanse overbuurman in zijn oude Ford met kapotte uitlaat. Knal! Boem! Knal! Godzijdank, ik kan terug naar bed!

23.40 uur
Ik doe voor de 4e keer vanavond alle lampen uit en dan, jawel, val ik eindelijk in slaap terwijl ik in plaats van schaapjes kakkerlakken tel. Wat een dag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

 
Free Hit Counter