"DRAMATISCHE DAGEN"

Vrijdagochtend
Mijn lief poezenbeest heeft al enkele weken bloed op haar ontlasting. De dierenarts kon 3 weken terug niets bijzonders ontdekken en heeft mij aangespoord tot zelf-dokteren, zijnde net zo lang experimenteren met ander voer, anti-haarbalpasta en nieuwe snoepjes totdat het probleem mogelijk verholpen zou zijn. Inmiddels poept het poezenbeest al dagen consequent naast de bak, op de trap, volgens de dierenarts een “teken waarmee ze aangeeft dat er iets mis is”. Tsja, das duidelijk, maar wat is het en waarom gaat het niet over?? Dit beestje moet nog mee naar Aruba en ik wil dat dat ziek zijn ophoudt en wel nu meteen! Manlief zegt dat we toch maar terug moeten met het poezenbeest naar de dierenarts. Ik beaam het, maar stel de beslissing nog even uit. Ik ben tenslotte kampioen struisvogelpolitiek en dus heb ik een titel te verdedigen!

Vrijdagmiddag
Ik bedenk me dat ik toch maar volgende week een afspraak ga maken bij de dierenarts en om het poezenbeest hierop voor te bereiden, onderwerp ik haar aan een innige knuffelsessie. Ik zoen en streel en aai en… houd hele plukken poezenhaar in mijn handen! Paniek! En als ik zeg paniek, dan bedoel ik ook paniek! Het poezenbeest blijkt van top tot teen onder de enge, nare, rode, kale plekken te zitten en voelt zich duidelijk helemaal niet lekker! Als klap op de vuurpijl draait ze 2 minuten later nog even een bloederig poepje op de trap en manlief wordt boos en zegt dat ik nu de dierenarts moet bellen. Dat doe ik direct, maar ik mag pas maandag langskomen want het is te warm geweest de afgelopen dagen en dan zou een trip in de auto nu teveel zijn voor het hoogbejaarde poezenbeest. Aarzelend ga ik akkoord, maak een afspraak voor maandagochtend en hang op. Het startsein voor depressief gedoe is gegeven. Na 15 jaar is het poezenbeest meer een kind geworden dan een huisdier en ik heb gerekend op 20 jaar trouwe dienst en onvoorwaardelijke liefde, dus als dat beestje besluit er nu tussenuit te piepen, word ik gewoon gek en als ik gek word is dat niet te stoppen. Wen er maar aan!

Vrijdagavond
Er is geen houden aan. Ik volg poezenbeest in alles wat ze doet en het poezenbeest begrijpt er echt geen bal van. Waarom mag ze niet meer in alle privacy op de bak gaan zitten? En waarom zit dat mens de hele tijd naast haar terwijl ze in alle rust gewoon even wil eten? Manlief zegt dat het allemaal wel goedkomt, dat ik me niet zo druk maken en dat het vast niets ernstigs is. Nee natuurlijk is het niets ernstigs! Mijn haar valt ook altijd ineens spontaan uit en ik heb ook altijd bloed op mijn ontlasting! Heel normaal allemaal! Paniek, paniek, paniek en een heeeeele slechte bui… Tot overmaat van ramp vertrekt manlief alweer een weekje naar het buitenland en zal ik deze situatie alleen het hoofd moeten bieden. Geen goed teken.

Zaterdagochtend
Het poezenbeest verliest inmiddels echt heel veel haar en ik boen en poets het huis. Er komt iemand langs die op marktplaats mijn terrasverwarmer heeft gekocht. De man werpt 1 blik op poezenbeest, zegt “goh, das een oudje” en begint een heel verhaal over hoe zijn kat na 15 jaar er ineens geen zin meer in had en spontaan stopte met eten en drinken en 2 dagen later stierf. Opwekkende verhalen dus, ik probeer ze te negeren, in de 15 euro van hem en even later maak ik het toilet onklaar (iets waar ik later deze week nog heel veel spijt van ga krijgen) omdat oom H. en de Queen of Ghana zo komen om de scooter te laten overschrijven. Na de smerige toestand van de wc na haar bezoek vorige week, zal ik deze week alles doen om te voorkomen dat de Queen of Ghana ook maar 1 voet in mijn toiletparadijs zet. Behendig schroef ik de voorzetplaat van het inbouwtoilet los, leg die plaat demonstratief voor de pot en laat de toiletdeur openstaan zodat in 1 oogopslag duidelijk is dat niemand hier naar het toilet kan. Dat we beneden nog een toilet hebben, weet oom H. niet, dus het is de perfecte oplossing! Een uurtje later arriveert mijn circusfamilie weer. De Queen of Ghana wil naar het toilet, maar ik zeg “look! Broken! Kaput! It’s terrible!”, ze trekt een smoeltje en we vertrekken naar het postkantoor. Daar aangekomen heb ik natuurlijk het overschrijvingsbewijs niet bij me (manlief verstopt dat soort dingen graag, om mij te ergeren waarschijnlijk) dus ik dump oom H., de Queen of Ghana en het zielige kind dat er ook weer bij is op een terrasje en sprint naar huis. Ik vind het overschrijvingsbewijs tussen de paspoorten (logisch. Wat beweegt iemand in vredesnaam om kentekenpapieren tussen de paspoorten te bewaren?) en pak de fiets en race terug naar het terras. De Queen of Ghana heeft een spa rood, oom H. een biertje (het is tenslotte al half 1 ’s middags dus hij heeft er recht op vindt hij) en het kind heeft cola. Het kind heeft ook ADHD vermoed ik, dus die cola is geen goed idee, maar het is te laat en het kind begint rond te springen als een dolle vlo in een circus. Oom H. trekt het allemaal niet meer, hij kan niet zo goed tegen kinderen kennelijk en de Queen of Ghana is geïrriteerd en wil naar huis. We gaan terug naar het postkantoor, we schrijven de scooter over (eindelijk!) en gaan weer terug naar mijn straat waar het circus direct vertrekt. I. belt op om te zeggen dat ze trakteert op lunch en heeft daarmee direct mijn aandacht te pakken. In plaats dat ik eerst het toilet weer monteer, spring ik op de fiets richting terras en geniet 2,5 uur lang nietsvermoedend van een heerlijke lunch met I..

Zaterdagmiddag
Eenmaal thuisgekomen stort ik mij op het weer vastmaken van de inbouwplaat van het toilet. Het duurt even want ik krijg de schroefjes niet goed en ook de plaat niet meer op de goede plek. Uiteindelijk zit alles vast en ik ben trots op mijzelf voor het bedenken van deze list! Wel een beetje vreemd eigenlijk dat er water in de pot blijft lopen. Hmmm. Wat zou dat kunnen zijn?

Zaterdagavond
Ik ben in het soutterain wat aan het rommelen en besluit daar even naar het toilet te gaan. Wtf? Neeeeeeeeeee! Er lopen allemaal druppels over de muur en door het plafond! Neeeeeee! Hoe kan dit?? Wat zit hierboven dan op de parterre wat kan lekken? Oh, ik word gek! De laatste lekkage is nog maar anderhalve maand geleden en die schade is nog niet eens hersteld en nu alweer de volgende lekkage! En hoe moet ik dit aan manlief uitleggen? Krijg toch de hik en het heen en weer en de vinketering en weet ik veel wat allemaal! Waar heb ik dit aan verdiend?
Ik spurt de trap op naar boven en ontdek de oorzaak van de lekkage: het doorlopende toilet op de parterre. Ik had er ook met mijn klauwen vanaf moeten blijven! Ik demonteer de hele boel weer, een uur later monteer ik het weer en wel op zo’n manier dat het eigenlijk niet goed zit, maar het doorlopen van het water wel gestopt is. Oké, geen paniek. Manlief is een week weg, dus ik bel gewoon maandag de loodgieter om het toilet te fixen, koop verf om de lekkage weg te schilderen en niemand (behalve ik en de loodgieter) zal weten welk klein drama zich hier heeft voltrokken.

Zondag
Ik poets en boen het huis weer, want overal vliegen plukken poezenhaar in de rondte. Ik boen ook het tapijt op de trap, want het poezenbeest lijkt haar bak niet meer te kunnen vinden en vindt de trap een goed alternatief. Ik maak me nog steeds vreselijk ongerust, maar probeer mezelf er van te overtuigen dat er echt niets ernstigs aan de hand is met het poezenbeest en dus probeer ik me normaal te gedragen. Nou ja, normaal voor mijn doen dan. Dat houdt in dat ik de hele zondag paniekerig heen en weer loop, naar AH race om een berg schoonmaakmiddelen te kopen waar je een heel paleis 4 maanden lang mee kunt schoonhouden en poets en boen alsof mijn leven er vanaf hangt. Het is schoonmaken of eten, dus dan maar schoonmaken. Bovendien verlies ik de nodige vetrollen door het steeds de trap afmoeten als ik naar het toilet wil, dus deze paniek en ellende is toch nog ergens goed voor.

Maandagochtend
Stipt half 10 zijn het poezenbeest en ik bij de dierenarts. Ik weet niet wie er meer gestrest is, poes of ik, maar de dierenarts weet dat wel en zegt dat ik me niet zo druk moet maken. Vervolgens tovert hij het poezenbeest tevoorschijn uit haar mandje en slaakt een kreet van verbazing. “Wat zie jij er uit! Kind, kind, je vacht! Vreeeeeeselijk!” Ja, dat helpt dus niet hè. Het poezenbeest is onmiddellijk geïrriteerd na deze belediging en begint te blazen en te grommen. De dierenarts duwt een thermometer in haar achterste (geen winstpakker, maar gelukkig heeft hij een paar leren handschoenen aan waar het poezenbeest lekker in blijft hangen met haar nagels) en bestudeert onder de microscoop het “monster” dat na gebruik aan de thermometer is blijven plakken. Het poezenbeest kijkt me aan met een blik waaruit ik alleen maar kan opmaken dat ze nog liever in een asiel zou wonen dan bij mij. De dierenarts grumpht en gromt, hmmmt en tsjaaaaat, en zegt dan “een bacterie, denk ik, en een allergie. Denk ik.”. Oké. Dus wat doen we daaraan? Twee injecties en een vreselijke hartenkreet van mijn poezenbeest later is me duidelijk wat we eraan gaan doen. Poezenbeest krijgt antibiotica (de 2 injecties + pillen) en moet overstappen op ander voer. Als het na een week niet over is, moeten we terugkomen. En oh ja, poezenbeest mankeert niets onoverkomelijks en kan nog steeds de 20 halen hoor! Zeker op Aruba zegt de dierenarts, want daar is het een goed klimaat “om haar artrose tegen te gaan”. ARTROSE? Ik wist helemaal niet dat het poezenbeest ook nog artrose had, maar goed, dat kan er ook nog wel bij hoor, geen probleem. Ondanks haar nieuw verworven incontinentie, kreupelheid en kaalheid is poezenbeest toch nog vrij opgewekt als we eenmaal weer thuis zijn en ik ben gerustgesteld.

Maandagavond
Oké. Was ik vanmorgen nog zo lekker gerustgesteld, nu loop ik met biggelende tranen over mijn wangen verward door het huis. Het poezenbeest reageert nergens meer op, is volledig catatonisch en wil alleen nog maar slapen. En daar sluipt in mijn hoofd het verhaal van de marktplaatsman van zaterdag. Poezenbeest wordt deze maand 15, dus het kan niet anders dan dat zij hetzelfde mankeert als zijn kat en dus kan ik alleen nog maar denken dat poezenbeest er nu ook geen zin meer in heeft. Ik maak haar 6 keer wakker, probeer water in haar bekkie te smeren, duw eten onder haar neus en probeer haar aan het spinnen en knorren te krijgen. Maar wat ik ook probeer, ze wil helemaal niets. Alleen maar slapen. Ik google wat en lees iets over anafylactische shock bij katten en schiet nog verder in de stress. Ik meet haar hartslag, tel haar ademhalen en kan alleen nog maar huilen. Ik bel de spoeddienst en de dienstdoende dierenarts probeert me tevergeefs gerust te stellen (“ze is al wat ouder, voelt zich niet zo lekker, maak je maar niet druk!”). Dat doe ik natuurlijk wel en in blinde paniek bel ik D. en jank een half uur tegen haar aan. Ze probeert me ook gerust te stellen en ik doe net alsof dat werkt en hang weer op. Manlief belt op, probeert me ook gerust te stellen en ik besluit de wekker ieder uur te zetten en het poezenbeest dan wakker te maken. Zo gezegd, zo gedaan en het poezenbeest en ik gaan een hele onrustige nacht in.

Maandagnacht
Na de wekker van 4 uur vergeet ik hem opnieuw te zetten. Hier kom ik tegen kwart over 6 pas achter en wel doordat ik gewekt wordt met een pootje in mijn gezicht vergezeld door een luid geknor en gemiauw! Halleluja! Het poezenbeest doet het weer!!!! De kleur op haar neus is terug, ze stinkt vreselijk uit haar bek en ze kwijlt wat, maar god, wat is ze lief en wat ben ik blij!!! Ik trek haar onder het dekbed (manlief is er toch niet en wat niet weet, wat niet deert) en al knuffelend val ik in slaap.

Dinsdag
Door alle poezenconsternatie ben ik vergeet de loodgieter te bellen. De lekkageplek is inmiddels wel bijna droog dus dat gaat de goede kant op. Eerst maar even het poezenbeest haar eerste pil van de antibioticakuur voeren. Een paar minuten later heb ik 4 krabbels, stuiven er overal haren in het rond en zit ik zielig met een pilletje in mijn hand terwijl poezenbeest triomfantelijk wegloopt, wetende dat ze deze strijd om het pilletje heeft gewonnen. D. komt langs en zegt iets over een pillenschieter, dat wil ik ook natuurlijk dus ik race naar de dierenarts. Ik word afgescheept met een injectiespuitje met het advies dat te vullen met water, het poezenbeest in de houtgreep te nemen, bek open te wrikken, pil er in te gooien en dan water er achteraan te spuiten. Tuurlijk. Alsof dat ooit gaat lukken. Twee uur later liggen er overal plasjes water, het pilletje heb ik nog steeds in mijn hand, poezenbeest is woest (maar ook opgetogen dat ze ook deze strijd weer gewonnen heeft) en ik ben ten einde raad. Ik spring op de fiets, rijd naar AH, ik koop een extra very special lekker en vooral duur blikje voer voor verwende poezen en verstop het pilletje in het voer. Resultaat! Het poezenbeest heeft niets door en het pilletje zit er in! Inmiddels is het wel te laat om de loodgieter te bellen dus dat moet dan morgen maar.

Woensdag
Poezenbeest braakt 1 pil weer uit en ik moet alweer naar de dierenarts om een extra pilletje te halen. Dat krijg ik gratis zowaar (joehoe!) en weer een blikje voer voor verwende poezen later zit ook dit pilletje er weer in. Ik bel de loodgieter, leg de situatie uit en hij zegt dat er morgen of overmorgen iemand komt.

Vrijdagochtend
Hmmm. Nog niets gehoord, dus ik bel de loodgieter. Yes, hij komt eraan. Eindelijk. Zou ik dan toch nog alles opgelost krijgen voordat manlief terug is? Met het wegmoffelen van de lekkage door middel van een verfbeurt ben ik voor de zekerheid nog niet begonnen, je weet tenslotte maar nooit. Een uurtje later staat de loodgieter in het toilet en hoor ik een hoop bedenkelijk gemompel. Het inbouwtoilet is wel errug oud, net als het hele huis, dat weet ik inmiddels wel. De laatste leiding die vervangen werd was tenslotte 102 jaar oud, dus het inbouwtoilet is allicht jonger toch? Hij antwoordt bevestigend, maar voor dit toilet zijn geen onderdelen meer te krijgen en waarom het lekt weet hij ook niet. Hij zal een paar rubbertjes bestellen (“uh, tis bouwvak, dus dat ken wel 3 wekûh durûh hor, dat je nie gaat lopûh paniekûh ofzo als het er vollugunde week nog nie is hè…”) en verzwaart de flotter. De loodgieter verzekert me dat, ondanks dat het toilet blijft bijvullen, er nou niks meer zal lekken en over 3 weken komt hij terug met de bestelde onderdelen. Ik ben blij, zwaai hem enthousiast uit en ga eindelijk weer eens op de parterre naar de wc. Ik trek vrolijk door en ben oh zo blij! Ha! Zie je wel, het komt allemaal goed! Poezenbeest gaat de goede kant op (haar vacht is nog nooit zo zacht geweest en ze is in opperbeste stemming), manlief komt bijna thuis en de lekkage is opgelost! Hieperdepiep hoera, troelala troelala!

Vrijdagnamiddag
Het loopt tegen vijven en ik vertrek gewapend met pot verf en roller naar het toilet beneden met enthousiaste verfplannen. Ik doe de deur open en zie water via de lamp in het plafond naar beneden druipen, het verlaagde plafond hangt op half 7 met dikke, zware druppels eraan en er komt water uit de inbouwplaat van het toilet alhier. De moed zakt me in de schoenen. Waarom? Waarom ik? Waarom altijd water? Waarom altijd in dit huis? Waarom kan er nooit iets in 1 keer goed gaan? Waarom??? Ik sms de loodgieter 3 x in 2 minuten, schrijf hem dat dit een kuthuis is, dat het plafond een instorting nabij is en ik ook en dat ik zo het weekend niet in kan. De loodgieter reageert pas een uur later. Een uur waarin ik heb geschreeuwd, geschopt, op Funda heb gekeken naar een ander huis, tegenover manlief aan de telefoon heb gedaan alsof ik heel vrolijk was en ik heb besloten dat er een watervloek rust op dit huis. Sinds we hier wonen, is er van alles misgegaan op het gebied van watermanagement: 3 overstromingen door een overbelast riool (tot op vandaag hebben wij hier insecten die verder in Nederland niet voorkomen, Jurassic Park-achtige onderkruipsels met vleugels en oranje poten), 3 lekkages in de slaapkamer door een volgelopen achtertuin, 3 lekkages in de keuken door een kapotte kraan bij de bovenburen, 1 lekkage in de meterkast door een gesprongen waterleiding bij de bovenburen, 1 langdurige lekkage in de cv-kast door een gebarsten standleiding bij de bovenburen en natuurlijk niet te vergeten: de eenmalige mysterieuze lekkage midden in de slaapkamer met tot op heden toe onbekend gebleven oorzaak. Prins Willem-Alexander zou zich hier jaren kunnen uitleven qua watermanagement, toen het riool overstroomde was de watersnoodramp van 1953 daar niets bij en als Helga van Leur in haar weerbericht “zware buien” verwacht, pakken wij alvast onze snorkel. Het kan niet anders dan dat dit huis vervloekt is en ik moet toch echt eens op zoek naar iemand die dat gaat onderzoeken.

Hoe het ook zij, 2 uur later heb ik dan toch weer een loodgieter in huis. Deze man sluit het waterkraantje af in het toilet op de parterre, demonteert de lamp in het toilet beneden, zegt dat het of de toevoer is, of de inbouwbak, en zegt dat hij maandagochtend terugkomt om de muur open te hakken. Tot zover dus mijn geniepige plan om deze lekkage verborgen te houden voor manlief. Dat kan ik dus wel schudden. Shake it baby, face the music, biecht maar op dat het jouw schuld is dat er nu a) een plafond vervangen moet worden in het benedentoilet, b) een muur kapot gehakt wordt in het parterretoilet, c) er dus een nieuw inbouwtoilet geïnstalleerd moet worden en d) het parterretoilet opnieuw betegeld moet worden omdat het nu eenmaal van grond tot plafond met marmer betegeld is. En dat allemaal, al deze ellende, allemaal om slechts 1 reden: ik wilde niet dat de Queen of Ghana mijn toilet zou bevuilen! Het is allemaal HAAR schuld! Ik kan hier niets aan doen, dit is overmacht, ik sta hier buiten, het is HAAR schuld!

Vrijdagavond
Ik heb een humeur om op te schieten, ik ben nerveus voor het moment dat manlief morgenavond deze rampenzone betreedt en ik heb nergens meer zin in. Ik pak het poezenbeest op en taai samen met haar af naar bed. Ik vrees de dag van morgen met grote vreze en hou mijn hart vast. Deze hele week had slechts 2 positieve dingen: 1) het miraculeuze herstel van het poezenbeest en 2) het gegeven dat volgende week alleen maar beter kan worden! En als het volgende week niet beter wordt, dan steek ik gewoon mijn hoofd in het toilet en trek ik langdurig door. Ik ben er echt wel klaar mee.